Μελαγχολία

Ένας γνωστός μου προλετάριος μου είπε (ότι ο Λένιν έλεγε) πως είναι «χαρακτηριστικό ψυχολογικό γνώρισμα των μικροαστών» .
Του τόπε -λέει- κάποιος που τόχε διαβάσει στο "Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι".

Ο πατέρας μου μου είπε να πάρω μισό Τavor των 50mg .

Ο Ταπετσιέρης της γειτονιάς μου , που διαβάζει Φρόιδ, μου είπε: «...μάλλον κακογαμείς».

Η υπάλληλος του «Ότι πάρετε 1 ευρώ» (που ξέρει από "πραχτική" ψυχολογία) μου είπε ότι είναι συνέπεια του ψυχαναγκασμού μου.

Στο "ΒΗΜΑ" διάβασα ότι:
"Πρόκειται για μια διαταραχή που πλήττει το 3% του πληθυσμού και από την οποία πάσχουν πολλοί διάσημοι, όπως ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο Χάρισον Φορντ, η Γουινόνα Ράιντερ και η Μισέλ Φάιφερ. Οι πάσχοντες από ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή μάλλον θα μείνουν έκπληκτοι αν ακούσουν ότι πιθανότατα το πρόβλημά τους οφείλεται σε κάποια στρεπτοκοκκική λοίμωξη που κάποια στιγμή τους χτύπησε στον λαιμό!" εδω

Λέω να το κοιτάξω.



Το βιντεάκι το έφτιαξα όλο εγώ (ο ίδιος) με τα χεράκια μου.
Η μουσική επένδυση είναι από το τραγούδι “Anche tu diceve un di”. Το τραγούδησε το 1963 ο Richard Anthony .

Το τραγούδι μιλάει για έναν οδυνηρό χωρισμό στο σταθμό του τραίνου, που συνοδεύτηκε από μια ισχυρή στρεπτοκοκκική λοίμωξη του οισοφάγου.

Αν κανένας ξέρει ,ποιος και με ποιο τίτλο , το τραγούδησε Ελληνικά ας κάνει τον κόπο να το πει .
Ψάχνω εδώ και καιρό και δεν μπορώ να θυμηθώ.