Μιά "τριλογία" για το hip-hop

Μέρος Δεύτερον

Το πόμολο

Τα πόμολα των απλών κλειδαριών ( αλλά και των πρόσθετων κλειδαριών ασφαλείας) χρησιμεύουν για να κλειδώνουν τους φόβους έξω.
Είναι , λένε , το πιο αποτελεσματικό μέσο.
Είμαι επιφυλακτικός προς αυτήν την πεποίθηση, και τούτο διότι (δια μέσω του φωταγωγού της κουζίνας μου) κάθε βράδυ τους ακούω μέσα.

Το δικό μας πόμολο εδώ και καιρό είχε αρχίσει να κουνάει.
Μια αόρατη μικρή βίδα στο κάτω μέρος του είχε αρχίσει να βγαίνει.
Κάποια στιγμή έμεινε σε κάποιου το χέρι και αυτός, μην έχοντας τι άλλο να κάνει, το άφησε κάτω.

Μόλις είδε ο «Διαχειριστής Βαγγέλης» το πόμολο καταγής, έβαλε τις φωνές.
- « Αυτό το κωλόπαιδο μας χάλασε την κλειδαριά . Αυτό είχε σπάσει και το τζάμι!
Ο αλήτης , ο ναρκομανής ! Αλλά δεν φταίει αυτός ! Η μάνα του φταίει !
Τώρα θα του δείξω εγώ! Πάω να τους κατεβάσω όλους κάτω να δούνε τα χάλια μας!»

Είχα τα κέφια μου εκείνη την ώρα και ώσπου να κατεβάσει τους γερόντους του «τετάρτου» πήρα ένα κατσαβίδι και ξαναβίδωσα το πόμολο.
Αυτό ήταν! Με το που βλέπουν το πόμολο στη θέση του τα βάζουν με τον «Διαχειριστή Βαγγέλη» που τους ξεσήκωσε άδικα.

Μόλις αρχίζουν να ανεβαίνουν τα σκαλιά μουρμουρίζοντας, ξαναξεβιδώνω το πόμολο και το αφήνω πάλι κάτω.

Το βλέπει ο «Διαχειριστής Βαγγέλης» και κόντεψε να πάθει έμφραγμα.
-«Ορίστε το κωλόπαιδο! Ο χασικλής ! αλλά δεν φταίει αυτός η μάνα του φταίει!» κλπ κλπ

Και, ω του θαύματος , εκείνη την στιγμή εμφανίζεται η συμμορία του hip-hop της πολυκατοικίας μας με αρχηγό τον δεκατετράχρονο Παναγιωτάκη .
Ακούει ο Παναγιωτάκης τον «Διαχειριστή Βαγγέλη» να λέει για τη μάνα του και του δίνει ένα χαστούκι.
-«Βοήθεια χριστιανοί με σκοτώνουν!» ωρύεται ο Βαγγέλης .
Τηλεφωνούν οι του «τετάρτου», «βοήθεια τον σκοτώνουν» , ακούει και η αστυνομία ότι τον «σκοτώνουν» και έρχονται με αλεξίσφαιρα γιλέκα και πολυβόλα και παρατάσσονται έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας απέναντι από την συμμορία των αδίστακτων κακοποιών της Τρίτης Γυμνασίου.

Εκείνη την «κρίσιμη στιγμή» μπήκα ανάμεσα τους και τους εξήγησα ότι πρόκειται για ένα χαστούκι και αυτό κάτω από «ειδικές περιστάσεις».
Έφυγε η Αστυνομία αφού συμβούλευσε τον «Διαχειριστή Βαγγέλη» να κάνει μήνυση του Παναγιωτάκη, εάν θέλει, και το επεισόδιο θεωρήθηκε λήξαν .

Ο Παναγιωτάκης εντυπωσιάστηκε τόσο με το θάρρος και την αυταπάρνηση που επέδειξα την «κρίσιμη στιγμή» ώστε μετά από μερικές μέρες με πλησίασε σοβαρός
σοβαρός και με προσκάλεσε (άκουσων !! άκουσων!! ) στο πάρτυ των γενεθλίων του.

Ήταν, δε, τόσο φορτισμένος συναισθηματικά την στιγμή της πρόσκλησης που, για μια στιγμή, φοβήθηκα ότι θα μου ζητήσει να χαράξουμε τα χέρια μας και να αδελφοποιηθούμε , όπως κάνουν οι Ινδιάνοι.

Τον ευχαρίστησα . Πήγα σε ένα μαγαζί και του πήρα ένα μπλουζάκι που θα του άρεσε και ήμουν πανέτοιμος και ανυπόμονος για να πάω για πρώτη μου φορά σε πάρτυ hip-hop (έστω της Τρίτης Γυμνασίου).

Για αυτή μου , όμως, την εμπειρία θα σας μιλήσω στο επόμενο και τελευταίο post της «τριλογίας του hip-hop» με τίτλο «το πάρτυ».