Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο αποχωρώ σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Αποχωρώ το Πάσχα διότι δεν υποφέρω τα χολιγουντιανά δρώμενα.
Ο Χριστός γεννήθηκε από μάνα παρθένα.
Δούλεψε σε ξυλουργείο.
Έκανε παρέα με ψαράδες και με πουτάνες.
Έκανε το νερό κρασί.
Περπάτησε πάνω στο νερό.
Τον πιάσανε και τον σαπίσανε στο ξύλο.
Το σταυρώσανε και αναστήθηκε.
Τον πιστεύω.
Τα έχω κάνει και εγώ αυτά.
Οι βλοσυροί Παπάδες με τις χρυσοκέντητες στολές και τα
βεγγαλικά με απωθούν.
Αποχωρώ και τώρα, μέσα στο δεκαπενταύγουστο.
Δεν αντέχω τις λιτανείες του Αγίου .
Δεν αντέχω τις βαρκαρόλες.
Δεν αντέχω την παραποίηση της Ιστορίας.
Τέτοιες μέρες οι προύχοντες και ο λαός γιορτάζουν το (ένα) από
τα θαύματα του Αγίου Σπυρίδωνος του θαυματουργού.
Σύμφωνα με τους εκκλησιαστές μας , ο Άγιος έδιωξε με την
βοήθεια αγγέλων με πύρινα σπαθιά «τσου Τούρκους» που πολιορκούσαν την ιερή μας νήσο
τον Αύγουστο του 1716.
Η ιστορική αλήθεια είναι ότι οι Οθωμανοί αποχώρησαν διότι
προηγουμένως είχαν χάσει την μάχη έξω από
την Βιέννη και δεν είχαν κανένα λόγω να πολεμήσουν για την Κέρκυρα που την χρειαζόταν
ως διαμετακομιστικό σταθμό στην περίπτωση που νικούσαν.
Οι «ευγενείς» όμως (που
εκμεταλλευόταν οικονομικά το σκήνωμα του Αγιού) είπαν στο κουτολάσι ότι μας έσωσε ο Άγιος και
δώστου οι προσφορές σε κτήματα και περιουσίες στον θαυματουργό.
Παρακάμπτω το ότι (το σκήνωμα του θαυματουργού Αγιού) μας είπαν οι «ευγενείς» που το έφεραν από την
Κωσταντινούπολη ότι είναι το ορίτσιναλ.
Κανένας δεν ξέρει ποιανού (η ποιανής) είναι, διότι εκείνα τα χρόνια «εις την πόλιν» είχαν
το συνήθειο οι προύχοντες να αποξηρένουν τους πεθαμένους συγγενείς τους και να
τοποθετούν τα σκηνώματα στις εισόδους
των αρχοντικών.
Φεύγοντας μετά το 1453 πήραν μαζί και τα σκηνώματα.
Άσε που δεν είχε ανακαλυφθεί και το DNA.
Την ίδια εποχή που οι Κωσταντινουπολίτες αποξήραιναν νεκρούς,
οι Κερκυραίοι αποξήραιναν μπακαλιάρους ( το λεγόμενο στακοφίσι) που έκανε
φοβερή ψαρόσουπα.
Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό.
Η μεγάλη ιεροσυλία των ημερών είναι ότι έχουν συνταιριάξει
οι αθεόφοβοι την λιτανεία του Αγιού για το υποτιθέμενο θαύμα του 1716 με την…Βαρκαρόλα.
Κάθε χρόνο κάνουν έναν ανίερο συνδυασμό για τουριστικούς
λόγους και βάζουν μέσα και εκδηλώσεις «βαρκαρόλας».
Που κολλάει η Βαρκαρόλα;
Πουθενά.
Τι είναι η Βαρκαρόλα;
Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.
Οι βαρκαρόλες, το λοιπόν,
είναι τα ψαράδικα, εν γένει, τραγούδια
των ψαράδων της Αδριατικής του Ιονίου και όχι μόνο.
Τραγούδια των ψαράδικων κοινοτήτων που τα τραγουδούσαν στις ταβέρνες
στην Ίστρια, στην Τεργέστη, στην Βενετία , στην Αγκόνα, στην Πεσκάρα και στα
ιόνια νησιά.
Οι βαρκαρόλες ενέπνευσαν
και τους κλασικούς τόσο που μεγάλοι όπως ο Τσαϊκόφσκι ,ο Βάγκνερ η ο Ροσσίνι
έγραψαν συμφωνικές βαρκαρόλες.
Οι δικοί μας φωστήρες τα κάνανε παρελάσεις από βάρκες με δύστυχους
μουσικούς που παλεύουν να παίξουν βιολί όρθιοι απάνω στη βάρκα μέσα στους μαΐστρους
του Αυγούστου, ενώ οι τουρίστες μαγεμένοι από το υπερθέαμα με
την φωταγωγημένες βάρκες τρώνε το σουβλάκι τους και την πίτσα τους στα κουρτελάτσα.
Θυμάμαι τον Τζέκο τον Αλβανό ψαρά.
Είχε έναν ματαιωμένο έρωτα με μια Κερκυραία (που πήγε ο
άμοιρος κε έμπλεξε!)
Το τσούρμο του έκανε τραγούδι.
«Ο Τζέκος στο καΐκι του
Μετζάστα τη σημαία
Γιατί τον απαρνήθηκε
Η κούλα η Κερκυραία»
Όπου :Μετζάστα (mezz
asta) = Μεσίστια.
Ενιγουέι.
Αυτές ήτανε βαρκαρόλες.
Όχι αυτές οι αηδίες της τουριστικής βιομηχανίας.
Τέτοια πράματα δεν τα αντέχει ο οργανισμός μου.
Αποχωρώ.
Έχω κλείσει σπηλιά στις Πρέσπες.
Παλιά εκεί μένανε ασκητές.
Δροσιά.
Θέα στην λίμνη.
Γαλήνη.
Ανάσα.
«Κάνε κουπί Νινέττα
είμαστε στην μέση του πελάγου.
Αν συνεχίσεις την μουρμούρα
δεν θα πιάσουμε σαρδέλες.»
Έλεγε η βαρκαρόλα της Ίστρια στην τοπική διάλεκτο.
«In mezzo al mare se
mormora
Si pescan le sardele
Adio fiumane belle
Non ci vedremmo piu»
Την εφκή μου ναχετε.
Τα λέμε απόδιαβα.