Για μια ζωή χωρίς διακοπές

 Η Ανουντσιάτα ζούσε χωρίς  διακοπές  ώσπου μια γερμανική βόμβα  έκοψε το νήμα της μακραίωνης ζωής της.

Από το καθολικό μοναστήρι απέμεινε μονό το καμπαναριό άθικτο.

Στην θέση της απέμεινε για χρόνια ένας τεράστιος λάκκος.

Ο λάκκος γέμισε νερά της βροχής με αποτέλεσμα  γίνει μια πισίνα στο κέντρο της πόλης.

Τα καλοκαίρια τα παιδιά γλίστραγαν στις λασπωμένες πλαγιές της  τεράστιας λούμπας  και έπεφταν στο θολό λασπόνερο μέσα σε αλαλαγμούς.

Οι μανάδες  ματαίως προσπαθούσαν να τα μαζέψουν  και η  νέα πλατεία της πόλης γινόταν ένα  απίστευτο σκηνικό με γέλια , φωνές παιδιών ,  κυνηγητά , βουτιές και ξυλοδαρμούς.

Τόχει η μοίρα μας , μια στις τόσες,  η ζωή της πόλης να διακόπτεται από τους Γερμανούς.

Πρώτα ήρθαν οι Γερμανοί βάνδαλοι του Τωτίλα  και κατέστρεψαν την πόλη.

Μετά ήρθαν οι Γερμανοί Ναζί του Χίτλερ  και την βομβάρδισαν.

Αργότερα ήρθαν τα μνημόνια του Γερμανού Σόιμπλε και συνέχισαν το έργο των προκατόχων τους.

Ας ελπίσουμε ότι θα σταματήσουν όλα εδώ.

Ύστερα , λοιπόν, από  αμέτρητους μισθούς  Υπουργών , Δημάρχων , Περιφερειαρχών, Προέδρων , Μελετητών και  Αρχαιολόγων, το καμπαναριό της Ανουντσιάτα αναστηλώθηκε. Ο λάκκος πλακοστρώθηκε  και , εάν είναι τυχερές οι μεθεπόμενες γενεές,  θα παραδοθεί και επισήμως δια της μεθόδου της κοπής κορδέλας.

Έστω και έτσι.

Αν αργούσαν και άλλο θα έπεφτε το καμπαναριό.

Το μοναστήρι θα ξεχνιόταν για πάντα   και η πλατεία θα μετονομαζόταν σε πλατεία «οκαζιόν» από το ομώνυμο κατάστημα ρούχων που βρισκόταν εκεί.

Στα παγκάκια της πλατείας τώρα κάθονται οι «παρατηρητές».

Παλιά ήταν οι αυτοί οι  ίδιοι που ανακάλυψαν τις  νεροτσουλήθρες  στον λάκκο της Ανουντσιάτα.

Πρόκειται για ηλικιωμένους, πλέον,  Κερκυραίους θυμόσοφους που παρατηρούν τους περαστικούς και σχολιάζουν με ύφος ράθυμο.

«Τώρα αυτός κάνει διακοπές;»

Δεν έχουν και άδικο.

Περνάει ένας οικογενειάρχης μεταφέροντας  όλα του τα υπάρχοντα από την Αθήνα.

Πτυσσόμενες καρέκλες, ψησταριές, μίξερ, φριτέζες, τοστιέρες, ομπρέλες, σαμπουάν, αφρόλουτρα, σκύλους με πτυσσόμενα λουριά,  κλουβιά, γάτους σε ειδικά γατόσπιτα.

Σέρνει και δύο βαλίτσες με ροδάκια που ντένουν στο πλακόστρωτο.

Κάθιδρος και σοβαρός.

Δεν βλέπει το καμπαναριό ούτε τον ενδιαφέρει.

Κοιτάει στο κινητό το gps.

Παλεύει με νύχια και με δόντια να φτάσει στο airbnb.

Θάνατος!  Που έλεγε και ο Καρυωτάκης.

Ο Σπύρος  τον λυπάται.

Του θύμισε μια παλιά ιστορία , τότε που ήταν φαντάρος , και που ήρθε στην Κέρκυρα με εικοσαήμερη άδεια στην Κέρκυρα από την Αλεξανδρούπολη ….στα ποδάρια.

Ναι! Στα ποδάρια! Χωρίς ούτε μια δεκάρα στην τσέπη.

With no lovin' in our souls
And no money in our coats

Που λέγανε και οι ανεπανάληπτοι Rolling Stones.

Πέντε μέρες δρόμο.

Έφτασε μετά από τρείς  μέρες νηστικός στην Κατάρα.

Παραλίγο να τονε φάνε οι Λύκοι.

Σε ένα καφενείο τουφτιαξε ο καφετζής μεζέ και τούδωσε και ένα πακέτο τσιγάρα.

Έφτασε στα Γιάννενα  με το φολξβαγκεν ενός Γερμανού τουρίστα.

Τρείς η ώρα τα ξημερώματα πήγε να μπει σε ένα στρατόπεδο να κοιμηθεί και παραλίγο να τονε σκοτώσει ο φρουρός.

Τον πήρε μια καμιονέτα της ΕΣΑ  μέχρι την Βροσίνα.

Από κει τον πήρε ένα τρακτέρ φορτωμένο κοπριά και τον άφησε στην Ηγουμενίτσα.

Το λιμεναρχείο τον έβαλε τσάμπα στο φερυμπότ.

Ξανά έφαγε στην Κέρκυρα τσάμπα σε ένα μαγειρειό στην Πλατυτέρα.

Μπακαλάρο κοκκινιστό με πατάτες .

 Δύο πιάτα.

Δούλεψε και μερικά μεροκάματα.

Έκλεισε και συμφωνία γάμου και κίνησε για την επιστροφή στην Αλεξανδρούπολη.

Παρόλα αυτά εκείνη η εικοσαήμερη άδεια ήταν για τον Σπύρο ένα πανηγύρι.

Ένα ταξίδι ζωής .

Μια ανεπανάληπτη εμπειρία.

Γνώρισε τόπους .

Κινδύνευσε.

Πείνασε.

Γνώρισε ανθρώπους  .

Τον βοήθησαν στο ταξίδι και τους θυμάται πάντα.

Κοιτάει  τον Αθηναίο οικογενειάρχη που περνάει και τον λυπάται.

«Είναι , τώρα, ζωή που κάνει αυτός ο άνθρωπος;»

«Εγώ δεν έκανα ποτέ διακοπές και δεν πρόκειται να κάνω.»

Λέει κατηγορηματικά .

Ο διπλανός του ρίχνει το φαρμάκι.

«Μην στενοχωριέσαι εσύ θα κάνεις  διακοπές μια και καλή»