Ο εμβολιασμός μου ήταν προγραμματισμένος για το μεσημέρι της
Πέμπτης.
Έφτασα στο νοσοκομείο της Κέρκυρας ένα τέταρτο νωρίτερα.
Κατά την συμπλήρωση του ερωτηματολογίου μου, είπα στην γιατρό
για μια αλλεργία που είχα πάθει πριν από καιρό από αντιβιοτικό Amoxil.
Για λόγους
προληπτικούς μου έβαλαν «πεταλούδα» πριν τον εμβολιασμό μου.
Αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να καθίσω μια ώρα και ένα τέταρτο
στην αίθουσα αναμονής πριν φύγω.
Έψαξα στο βάθος για κάθισμα.
Κάθισα. Μεσολαβούσε ένα κενό απαγορευμένο κάθισμα και στο
επόμενο καθόταν μια γυναίκα με άσπρα μαλλιά κομμένα καρέ στο χρώμα της πέρλας.
Στο χέρι της είχε και αυτή πεταλούδα.
Κατάλαβε ότι την κοιτάω με την άκρη του ματιού μου.
Γύρισε και με κοίταξε ίσια στα μάτια.
Την αναγνώρισα.
Η Βασιλική.
Την είχα γνωρίσει πριν από χρόνια σε μια παρουσίαση βιβλίου
στην Αναγνωστική Εταιρεία.
Το βιβλίο είχε τίτλο «Η Προσωδιακή γλώσσα των αρχαίων Ελλήνων»
Κάθισα στο μοναδικό κενό κάθισμα.
Δίπλα μου καθόταν η Βασιλική.
Τότε τα μαλλιά της ήταν στο φυσικό τους χρώμα , γκρι προς το
άσπρο και πιασμένα πρόχειρα πίσω.
Στο διάλλειμα πιάσαμε την κουβέντα.
Συνεχίσαμε την συζήτηση στο τέλος της εκδήλωσης περπατώντας προς
την Μανδρακίνα.
Καθίσαμε σε ένα πέτρινο παγκάκι στο Μποσκέτο και συνεχίσαμε
γύρω από την πλατεία.
Καθίσαμε για τσάι στην Κοφινέττα.
Το βιβλίο μας είχε δώσει το έναυσμα και συζητούσαμε για τον Νεαντερντάλιο
αυλό.
Ταξιδέψαμε πίσω στο χρόνο και καθίσαμε μέσα στις σπηλιές των Νεάντερνταλ
δίπλα στην φωτιά ακούγοντας τις μουσικές τους.
«Οι πρόγονοι μας έλεγαν ιστορίες δίπλα στις φωτιές τις νύχτες και έπαιζαν μουσική γιατί
φοβόντουσαν τα σκοτάδια».
Έτσι γεννήθηκε η
λογοτεχνία και η μουσική.
Η Βασιλική μου έλεγε ότι αν υπάρχει Θεός θα ήθελε από αυτόν
μόνο μια χάρη. Να της στείλει ένα cd
με μουσικές από τον Νεαντερντάλιο αυλό αυτού
του μακρινού μας προγόνου.
Έκτοτε έβλεπα την Βασιλική αραιά σε συναυλίες , στο θέατρο η σε παρουσιάσεις βιβλίων.
Τον τελευταίο καιρό λόγω της πανδημίας είχα καιρό να την δώ και
σήμερα νάσου ξανακάθισα δίπλα της τυχαία με μια πεταλούδα στο χέρι αμφότεροι.
Όπως πάντα είχαμε πολύ συγκεκριμένο χρόνο στην διάθεσή μας.
Μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά.
Ήταν η ευκαιρία να μάθω περισσότερα.
Ποιος ξέρει πότε θα τελειώσει η πανδημία.
Η Βασιλική τελείωσε την Εμπορική σχολή Κέρκυρας .
Η Εμπορική σχολή τότε ήταν κάτι σαν την ΑΣΟΕΕ για να μην σας πω
σαν την Σορβόννη.
Τελικά κατέληξε να βγάζει καλούς λογιστές.
Θεωρώ ότι το επάγγελμα του λογιστή θα πρέπει να έχει ενταχθεί
πρώτο στα βαρέα και ανθυγιεινά.
Πάντα απορούσα πως μπορεί ένα φυσιολογικός άνθρωπος να είναι
λογιστής.
Η Βασιλική δούλευε στην πρώτη γραμμή του μετώπου.
Το γραφείο της ήταν μπροστά στην είσοδο του λογιστηρίου μαζί με
τα γραφεία άλλων δύο κοριτσιών.
Εκεί αντιμετώπιζαν το πρώτο κύμα της εισβολής των πελατών
έτοιμες για όλα.
Τροποποιητικές , ετήσιες δηλώσεις, φιπιά, έψιλον εννέα, τα
πάντα.
Στο βάθος είχε το αρχηγείο ο άντρας της.
Υποψιάζομαι ότι δεν έκανε τίποτα απολύτως.
Καθόταν μπροστά σε μια οθόνη και η έπαιζε παιχνίδια η έβλεπε
πορνοταινίες.
Τον χώριζε από το μέτωπο της πρώτης γραμμής του στρατεύματος
μια τζαμαρία αμμοβολισμένη που μαζί με
την σκόνη που συσσωρευόταν έκανε την ήδη ακαθόριστη φιγούρα του να ξεθωριάζει
συνεχώς.
Τις υπόλοιπες ελεύθερες ώρες του είχε σκάφος δίχτυα και
παραγάδια.
Εν τω μεταξύ η Βασιλική έτρεχε σε φροντιστήρια τα παιδιά , να
φτιάξει τον κήπο, να μαγειρέψει, να συγυρίσει το σπίτι, και το βράδυ να φορέσει
και κάτι σέξυ για να κρατήσει ζωντανό τον έρωτα.
Επειδή όλα έχουν κάποιο τέλος μέσα στην απειροσύνη του σύμπαντος
κόσμου , η σχέση οδηγήθηκε στο τελικό ξεθώριασμα.
Εκεί που δεν είσαι σίγουρος αν εξακολουθείς να βλέπεις την ξεθωριασμένη
εικόνα η σε γελούν τα μάτια σου.
Έτσι η Βασιλική ζει μόνη και όπως την βλέπω μάλλον περνάει την καλύτερη περίοδο της ζωής της.
Της κάνω και ένα ευμενές
και ειλικρινές σχόλιο για τα μαλλιά της.
Μου αρέσει αυτό το «Περλέ Σαντρέ» αν θυμάμαι καλά που μου είπε.
Αν μια κοπελίτσα βάψει άσπρα τα μαλλιά της δεν σημαίνει σχεδόν τίποτα.
Αν τα βάψει άσπρα μια γυναίκα στην ηλικία της Βασιλικής
σημαίνει ότι δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα.
Σηκώνομαι .
«Πάω να μου βγάλουνε την πεταλούδα. Τα λέμε»
Κάνω μερικά βήματα και ξαναγυρνάω.
«Αλήθεια.. δεν μου είπες… Ο Άντρας σου ζει;»
Με κοιτάει χαμογελώντας.
«Δε νομίζω».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου