Ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους

Νομίζω ότι η Ιερότερη στιγμή της βδομάδας είναι η πρωινή κυριακάτικη, ανοιξιάτικη βόλτα,  αρκεί να αλητεύεις μόνος  με τις σκέψεις σου.

Υπάρχει σήμερα μια μουντάδα με ολίγη από Ήλιο που μετατρέπεται αργά σε ήλιο με ολίγη από μουντάδα.

Η όστρια η ψαροχέστρα (που λένε και οι ψαράδες) μας  έχει καθίσει στο σβέρκο αλλά ο Ιάκωβος (ο προσωπικός μου Μετεωρολόγος) με έχει διαβεβαιώσει ότι  Τρίτη με Τετάρτη το πολύ θα το γυρίσει σε μαΐστρο και θα καθαρίσει.

Ωραία είναι και έτσι.

Αυτό το δυσδιάκριτο της  πρωινής μουντάδας  αρέσει στην  φύση, όπως και σε όλα τα θηλυκά άλλωστε.

Περπατάω και κοιτάω τις πλάκες του πεζοδρομίου.

Λίγοι γνωρίζουν ότι σε αυτές τις πλάκες είναι γραμμένη μια σπουδαία ερωτική ιστορία που μπροστά της ωχριά ακόμα και η «Κύρια με τις Καμέλιες».

Ένας φίλος μου , λοιπόν,  προκειμένου να  γοητεύσει  μια κοπέλα αγόρασε εκατοντάδες μαρκαδόρους και άρχισε από τον Ανεμόμυλο να γράφει σε κάθε πλάκα του πεζοδρομίου «σ΄αγαπώ».

Έγραφε κάθε βράδυ από τις έντεκα μέχρι τις οχτώ το πρωί.

Το πεζοδρόμιο έχει μάκρος κοντά δύο χιλιόμετρα και πλάτος τέσσερα μέτρα. Σε κάθε τετραγωνικό μέτρο αντιστοιχούν , κατά μέσον όρο,  πέντε πλάκες.

Με έναν πρόχειρο υπολογισμό που έκανα μου έβγαινε σαράντα χιλιάδες πλάκες.

Έκανε , δηλαδή περίπου μια εβδομάδα εργαζόμενος σκληρά όλη νύχτα για να γράψει σαράντα χιλιάδες φορές «σ΄αγαπώ».

Τέτοια επιμονή δεν έχει ούτε ο ψωριασμένος κεραμιδόγατος που πολιορκεί κάθε βράδυ την Λουτσίντα.

Όλα πήγαιναν καλά στην πρωινή μου περιπλάνηση ώσπου με πρόλαβε η Τζώρζια.

Περπατούσε γρήγορα , μουτρωμένη και με το κεφάλι κάτω.

Σου έδινε την εντύπωση ότι είχε ξεχάσει το  «μάτι» της κουζίνας ανοιχτό και γύριζε για να το σβήσει.

«Καλημέρα» της λέω.

«Που την είδες την Καλημέρα;…» μου απαντά  «…μας περόνιασε τα κόκκαλα η μούχλα.»

Πριν προλάβω να την συγκρατήσω μου άδειασε ένα φορτηγό προβλήματα πάνω στο κεφάλι.

«Τα μουράγια που θα τα πάρει η θάλασσα..»

«Το έργο στο ΝΑΟΚ που δεν θα τελειώσει ποτέ…»

«Μας πνίξανε τα σκουπίδια…»

«Σκάψανε όλη την πόλη και την αφήκανε έτσι…»

«Το αφρικάνικο σκαθάρι που θα εξαφανίσει όλους τσου φοίνικες..»

Μέχρι και μια υποψία σκατίλας έπιασε η μύτη της από κάποιο καναλέτο και την έκανε «βρώμα και.. λυσωδία».

Περνάμε το Κορφού Παλλάς, ανεβαίνουμε τον ανήφορο του ΝΑΟΚ  και συνεχίζει να με μαστιγώνει.

Αισθάνομαι σαν  τον Βαραβά που θα καταλήξω τελικά να με σταυρώσει στον μνημείο του Μαίτλαντ.

Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι ότι πάντα (καθώς λένε) στις ενδιάμεσες περιόδους της ιστορίας κυριαρχεί η απαισιοδοξία.

Έτσι θάναι.

Αλλιώς την «Πρέβεζα»  θα την είχε γράψει ο Ροσσίνι και τον κουρέα της Σεβίλλης ο Καρυωτάκης.

Ωστόσο, λες, ότι η απαισιοδοξία είναι και η απαραίτητη προϋπόθεση για να στρατολογήσουν οπαδούς τα θρησκευτικά και πολιτικά δόγματα.

Για να υποσχεθείς στον πελάτη έναν παράδεισο πρέπει να  έχει βεβαιωθεί ότι αυτό που ζει είναι μια κόλαση.

Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις στον μάρτυρα του Ιαχωβά (που με κουράρει) είναι να του πεις ότι είσαι ευχαριστημένος από την ζωή…. έστω και μερικώς.

Θα βγάλει σπυριά. 

Θα προσπαθήσει να σε πείσει ότι όλα πάνε κατά διαόλου και ότι ο άνθρωπος θα γνωρίσει την πραγματική ευτυχία στον παράδεισο.

Σκέφτεσαι , όμως, ότι αν  στον παράδεισο δεν υπάρχει το καλό και το κακό με τι θα ασχολούμαστε;

Αν δεν υπάρχουν γκρεμοί και βουνά παρά μονάχα λιβάδια, ο παράδεισος θα μοιάζει με την Λάρισα.

Η ζωή θα γίνει βαρετή και θα γενικευτούν οι περιπτώσεις των μανιοκαταθλιπτικών.

Αν είναι έτσι τότε πως θα αυτοκτονήσει κάποιος στον παράδεισο;  Γκρεμός δεν θα υπάρχει.

Ακόμα και αν  αρχίσεις στις κλωτσιές κανένα λιοντάρι για να σε φάει πάλι δεν γίνεται τίποτα διότι τα λιοντάρια θα τα έχει κάνει ο Θεός χορτοφάγα και θα κοιμούνται αγκαλιά με τσι προβατίνες…. και αν τελικά βρείς τον τρόπο και αυτοκτονήσεις που θα πάς μετά; …ξανά στον παράδεισο;

Τέτοια σκέφτομαι ανεβαίνοντας τον Γολγοθά του ΝΑΟΚ και η Τζώρζια πίσω, μου έχει οργώσει τον πλάτη βουρδουλιές.

Το επόμενο σαββατοκύριακο λέω να κάνω την διαδρομή  Στρινίλας – Παντοκράτορας.

Τρείς ώρες πριν να φέξει.

.