Παντοπωλείον «η Ειλικρίνεια»

Η Ταμπέλα ήταν γραμμένη με το χέρι πάνω σε μια σκουριασμένη λαμαρίνα από λάτα.

Ιστορικό μαγαζί.

Είχα ακούσει πολλά από τον πατέρα μου.

Πουλούσε σχεδόν τα πάντα.

Για την ακρίβεια πουλούσε ότι ήταν απαραίτητο για τους ανθρώπους μιας  άλλης  εποχής.

Το Παντοπωλείον  « η ειλικρίνεια»  πουλούσε  τσαπιά, σχοινιά, κασάρια, στακοφίσια, μπακαλάρους ,  ρύζι ,  φακές , μακαρόνια, ταμπάκο  , ακόμα και κλωστές , βελόνια και κουμπιά.

Έκανε καφέ και σέρβιρε κρασί με μεζέ.

Έφτιαχνε και χειροποίητες τσιστσιμπύρες.

Οι παλιοί λέγανε ότι προλάβανε το ρακί και το μαύρο ρούμι.

Ήταν στέκι  νεαρών και  χώρος  που απεργαζόταν απίθανες φάρσες.

Ήταν τόπος αφήγησης   μυθιστορημάτων και  ιστοριών , χώρος  πρόβας για  αυτοσχέδιες  θεατρικές παραστάσεις,  ωδείο ,  αίθουσα διαλέξεων και φιλοσοφικών  συζητήσεων  και  ότι φαντασθεί ο νους του ανθρώπου.

Πάνω από όλα ήταν η γιάφκα των μεγάλων συνωμοσιών και τόπος συνάντησης των μεγάλων οραματιστών που θέλανε , λέει, να αλλάξουνε τον κόσμο.

Οι άρχοντες της περιοχής ήταν ανήσυχοι και είχαν σαν μόνιμο μέλημα τους να παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στα άδυτα του Παντοπωλείου «Η Ειλικρίνεια».

Ο Ιδιοκτήτης του καταστήματος λεγόταν Αντώνης. Ήταν ένας γέρος,  λιγομίλητος και  σοβαρός  χωριάτης  πάντα οχυρωμένος πίσω από τον πάγκο.

Φορούσε, θυμάμαι , γυαλιά με χοντρό μαύρο σκελετό  δεμένο με σπάγγους και σε κοίταγε αυστηρά από πάνω.

Λέγανε  ότι  ήταν μεν αριστερός αλλά είχε «άλλες ύποπτες και αντικομματικές επαφές στην χώρα».

Κάποτε πέθανε ο Αντώνης . Πέθανε και η γυναίκα του λίγο αργότερα και δεν έμεινε κανένας  πίσω.

Το μαγαζί σφραγίστηκε από τότε με αλυσίδα και λουκέτο.

Η Περιουσία περιήλθε σε κάποιον μακρινό συγγενή εξ Αθηνών.

Πέρασαν πολλά χρόνια ώσπου ο νεοσύστατος πολιτιστικός  σύλλογος «Η Αναγέννηση»  ζήτησε την χρήση του χώρου  για να στεγαστεί.

Κόπηκε το πανάρχαιο λουκέτο σε ειδική τελετή και μπήκαμε για πρώτη φορά στον Παντοπωλείον «Η Ειλικρίνεια».

Μείναμε αμίλητοι στην είσοδο.

Σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος την ώρα που είχε κλείσει.

Τα σχοινιά  και τα τσαπιά στους τοίχους και ο πάγκος με τα ράφια τα φλιτζάνια και τα ρακοπότηρα.

Όπως τα άφησε ο  Αντώνης.

Πίσω από τον πάγκο τα γυαλιά του με τους σπάγγους  και μια στοίβα με χιλιοδιαβασμένα και καταταλαιπωρημένα βιβλία στη γωνία με αυτοσχέδια εξώφυλλα από χαρτόνι.

«Οι Άθλιοι»  του Βίκτωρος Ουγκώ.

«Η Προδομένη επανάσταση» Του Λέων Τρότσκι.

«Ο Προμηθεύς Δεσμώτης» του Αισχύλου.

Το λογιστικό τετράδιο των οφειλετών.

Νίνα….  1 λιτρα μανέστρα….  μισή δραχμή.

Μαρίνα… 2 λίτρες μπακαλάρος … 2 δραχμές

Νικολίνα του ..... ι λίτρα  ρύζι …. 1 δραχμή

Σήμερα δεν υπάρχει κανείς από αυτούς. Χρεώστες και δανειστές βρίσκονται δίπλα δίπλα στο κοιμητήριο  του Αγίου Αθανασίου.

Πήραμε από μια καρέκλα και καθίσαμε χωρίς να μιλάμε.

Την επομένη ανέλαβε το συνεργείο να καθαρίσει τον χώρο και να  μετατρέψει το Παντοπωλείον «Η ειλικρίνεια» σε Πολιτιστικό Σύλλογο «η Αναγέννηση».

Κάποια στιγμή  είπα, σαν να μιλούσα μόνος μου,  ότι  «τίποτα δεν ξαναγεννιέται».

Με κοίταξαν  καχύποπτα.

Σύντομα  το παντοπωλείον «Η Ειλικρίνεια» έγινε πεδίο  αντιπαραθέσεων για το «μέλλον του τόπου».

Ο  ένας ήθελε να βγάλουμε  μια αριστερή κυβέρνηση  που «να αλαφρύνει  τα βάρη του λαού».

Ο άλλος (που ήταν πιο ντούρος)  ήθελε μια αριστερή κυβέρνηση με  «ένα πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση σε φιλολαϊκή κατεύθυνση».

Κάποιος ήθελε να κάνουμε κίνημα για να πάρει ο δήμος τον σκουπιδοτενεκέ που ήταν έξω από το σπίτι του και να τον πάει έξω από το σπίτι του αλλουνού.

Τελικά ύστερα από απανωτά κινήματα ο σκουπιδοτενεκές κατέληξε έξω από το χωριό και τώρα έχει ξεσηκωθεί κίνημα από κείνους που βαριούνται να πηγαίνουν τα σκουπίδια τόσο δρόμο.

Οι άρχοντες δεν ενδιαφερόταν πλέον να μάθουν  τι γίνεται στα άδυτα του πολιτιστικού συλλόγου «Η Αναγέννηση».

Αντιθέτως δίνουν και μια μικρή ενίσχυση «για την ανάπτυξη του λαϊκού μας πολιτισμού».

  Με τούτα και με κείνα «η Αναγέννηση»  σύντομα  ανέδειξε μια νέα γενιά από μεγάλους και ταλαντούχους ψήστες σουβλακιών σε πανηγύρια.

Να μην ξεχάσω να πληρώσω και την συνδρομή μου γιατί μαζεύονται.