Μονόπρακτο

Ένα πολύχρωμο πανό στου Τρουμπέτα μας ειδοποιεί ότι  απόψε στον Αρίλα  αρχίζουν οι «Μέρες  Κρασιού και Πολιτισμού».

Σκέφτομαι  ότι,  στην καλύτερη περίπτωση, το κρασί θα είναι ότι απέμεινε από πέρσι , και ο πολιτισμός  ότι απέμεινε από τους μακρινούς μας προγόνους.

Ας είναι και έτσι.

Λέμε να πάμε μην έχοντας τίποτα καλύτερο .

Στον δρόμο οι «Μέρες κρασιού και πολιτισμού» μετατρέπονται σε μέρες κατακλυσμού.

Η Παραλία  του Αρίλα  που τέτοιες ώρες είναι  βαμμένη  σε όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου  έχει μετατραπεί σε ένα εξωγήινο έρημο τοπίο  βαμμένο σε όλες τις αποχρώσεις του γκρι .

Τα όρια  είναι απολύτως ασαφή.

Η άμμος η θάλασσα και ο ουρανός  έχουν γίνει σχεδόν ένα.

Ας είναι και έτσι.

Βαδίζουμε στην παραλία  και το απολαμβάνουμε. Για «Μέρες κρασιού και πολιτισμού» ούτε λόγος.

Αρχίζουν να πέφτουν οι πρώτες χοντρές στάλες και καταφεύγουμε στο αυτοκίνητο.

Στην μεγάλη ανηφόρα του Αρίλα  κινούμαστε στην τύχη μέσα σε ένα υδάτινο  κόσμο χωρίς άσφαλτο  και χωρίς διαχωριστικές γραμμές .

Περνάμε όπως-όπως τους Μαγουλάδες και κατηφορίζουμε προς το  Σιδάρι.

Έξω από κάποιο χωριό στην μέση του χαλασμού  βλέπουμε  ένα φώς και σταματάμε.

Πρόκειται για την ταβερνούλα ενός χωριού .

Διαθέτει ξεχυτή και τα τραπέζια από κάτω είναι όλα άδεια.

 Μέσα, πεντέξι χωριανοί .

Παράδεισος.

Καθόμαστε έξω  και γύρω γίνεται χαλασμός .

Ο Ταβερνιάρης είναι ένας μεγαλόσωμος τυπικός χωριάτης τ΄Αγύρου  που μιλάει ψευδίζοντας.

 Πριν μας πάρει παραγγελία μας ρωτάει  από πού είμαστε και διάφορα άλλα  υπό μορφή ευγενικής ανάκρισης.

Ελπίζω να μην μας ζητήσει τον ΑΜΚΑ , τον ΑΦΜ η το Ε9.

Με τα πολλά έρχεται το μεζεδάκι και το κρασί.

Στέκεται από πάνω μας σαν τον Όντζολο και μας αρχίζει την ιστορία της ζωής του.

Νομίζω έχει ξεκινήσει κάπου από το ΄60.

Πάλι καλά.

Έχω τύχει σε περιπτώσεις που μου ξεκινάνε από το Εσκίς  Εχίρ.

Μιλάει ασταμάτητα όρθιος σαν  ταλαντούχος ηθοποιός σε μονόπρακτο.

Μας λέει για τα βάσανα της ζωής του. 

Για τα αμπέλια του που θα τα χαλάσει ο καιρός. 

Για τους ρουφιάνους  συγχωριανούς του .  

Για τους κόπους του να σπουδάσει την πανέμορφη , μονάκριβη και πολυαγαπημένη του κόρη και για τον αναμενόμενο και πολυπόθητο διορισμός της . 

Για τους πόνους στο ποδάρι  του ως αποτέλεσμα του μακροχρόνιου αγώνα του για τις σπουδές της κόρης  που μπορεί να τηνε διορίσουνε  μακριά και να μην την βλέπει.

Κάπου εκεί τόνε πιάνει  ένα αντικυβερνητικό ντελίριο.

Στο βάθος της σκηνής  ξαφνικές οριζόντιες  αστραπές  σχίζουν την σκοτεινή Ρεμπάλτα.

Μου φαίνεται ότι  είναι εναρμονισμένες με τα  Higlight του έργου.

Σαν κάποιος αόρατος χειριστής των προβολέων να ρίχνει  εκτυφλωτικές αστραπές  σε κάθε σημαντική στιγμή.

Πόσα ψέματα και πόσες αλήθειες ακούσαμε απόψε.

Τι ανόητη απορία.

Επιστρέφουμε βρέχοντας.

Καλά ήταν.

Περιπέτεια με κινδύνους, Θεατρική παράσταση, φαγητό  και  ύπνος  υπό τον  μονότονο  ήχο της βροχής στα κεραμίδια .

Λένε ,αυτοί που ξέρουν,  ότι  καταλαβαίνεις την αξία ενός έργου από το εάν το θυμάσαι την άλλη μέρα .

Το πρωί πίνω το καφεδάκι μου στο  μπότζο.

Ο καιρός έχει καθαρίσει .

Οι Αγραφοί είναι βυθισμένοι στην πρωινή πάχνη.

Μοιάζουν πυρπολημένοι και λεηλατημένοι από εισβολή πειρατών .

Ας ελπίσουμε ότι οι πειρατές δεν έφαγαν και τα σύκα από την σουκιά στην διασταύρωση των Καρουσάδων.

Ψηλά λιάζεται ένα τεράστιο άσπρο σύννεφο με μυτερά στυλωμένα αυτιά  .

Μοιάζει με τον σκύλο του Μάρκου.

Αν κάποιος πίνει τον καφέ του την ίδια ακριβώς στιγμή  σε κάποιο μπαλκονάκι στους Αγραφούς , μπορεί το ίδιο σύννεφο να το βλέπει σαν ξεδοντιασμένη  μάγισσα που ταξιδεύει πάνω στο σκουπόξυλο της αναμαλλιασμένη από όλους τους ανέμους της νύχτας.

Ένας  μαύρος κοτσυφός κερομύτης λιάζεται στα απέναντι κεραμίδια .

Μάλλον ξέμεινε από τον χειμώνα και  παραθερίζει δωρεάν.

Σίγουρα δεν ενδιαφέρεται  για την δόση του στεγαστικού δανείου του γείτονα.

Θυμάμαι έναν από τους φίλους μου που είχε ανάγκη μια γενική «αντικειμενική» πραγματικότητα .

«Δεν νομίζω να υπάρχει τέτοια πραγματικότητα αλλά αν υπάρχει αφορά τους Θεούς».

Έτσι του είπα και έγινα κακός.