Απλά ερωτήματα

 Η τζαμαρία της τάξης μου  ήταν χωρισμένη σε μικρά τετράγωνα τζαμάκια.

Τότε το ύψος της μου φαινόταν πολύ πάνω από τα θρανία.

Αναρωτιόμουν  γιατί είχε τόσα μικρά τετράγωνα τζάμια  ενώ θα μπορούσε να ήταν ένα μεγάλο μονοκόμματο τζάμι.

Το ερώτημα δεν  έλαβε ποτέ απάντηση.

Το τζαμένιο άνοιγμα ήταν το μόνο μέρος οπτικής επαφής μου με τον έξω κόσμο .

Από το σημείο που καθόμουν έβλεπα ένα μικρό κομμάτι από την κορυφή του καμπαναριού και ένα μεγάλο κομμάτι ουρανού.

Τα σύννεφα ήταν για μένα κάτι ανάλογο με τον σημερινό σινεμά.

Έβλεπα τιτανομαχίες στα σύννεφα,  καβαλάρηδες  να πολεμούν με τέρατα, τεράστιες κεφαλές αλόγων και ολόγυμνες γοργόνες να πλέουν στους ουρανούς.

Κάποια φορά ,θυμάμαι, με διέκοψε η  αυστηρή και νευρική φωνή του κυρίου Αντώνη.

 Με σήκωσε στο μάθημα και με ρώτησε: «Πόσο μας κάνουν  πέντε φορές το μηδέν».

Ο Ξύλινος χάρακας  με τρομοκρατούσε.  Δεν μπορούσα να κατανοήσω το ερώτημα . Είχα παραλύσει. Δεν μπορούσα καν να σκεφθώ οτιδήποτε.

Είχαμε ακούσει διάφορους τρομερούς θρύλους και απίστευτες ιστορίες από παιδιά παλιότερων τάξεων για τον ξύλινο αυτό χάρακα.

Εκείνη την εποχή όλοι ήταν αυστηροί. Ο Δάσκαλος , ο Παππάς, ο Πατέρας, ο Συγγενής, ο Λοχαγός , Ο Μάστορας, Το αφεντικό .

Παντού στον κόσμο επικρατούσε ένας  ασυγκράτητος αυταρχισμός που συνοδευόταν με δημόσιους ξυλοδαρμούς παιδιών και γυναικών κυρίως.

Η επιβολή της υποταγής  ερχόταν «απέξω».

Και σήμερα υπάρχει υποταγή αλλά σαν να βγαίνει από μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας.

Μερικά δευτερόλεπτα κράτησε η σιωπή μου κοιτάζοντας ψηλά.  

-«Πέντε το μηδέν μας κάνει….. Κύριε, κύριε!! … μια μέλισσα !!!!» είπα δείχνοντας προς το ταβάνι.

Η Τάξη ξέσπασε σε γέλια με την αποτυχημένη μου προσπάθεια αντιπερισπασμού και ο δάσκαλος κατακόκκινος από τα νεύρα με σάπισε στο ξύλο.

Έκτοτε μίσησα την τζαμαρία που με  χώριζε από τον  δικό μου, πραγματικό κόσμο.

Ένα βράδυ πήγα στο σχολείο , μάζεψα πέτρες και άρχισα να πετροβολώ την τζαμαρία.

Στην αρχή όλα πηγαίνανε καλά . Όσο , όμως λιγόστευαν τα τζαμάκια τόσο  χρειαζόμουνα και περισσότερες πέτρες , ώσπου μου έμειναν μερικά γερά που δεν μπορούσα να τα πετύχω.

Αναρωτιόμουν γιατί άραγε άλλοι συμμαθητές μου ήταν τόσο εύστοχοι που θα μπορούσαν να πετύχουν ακόμα και μικρότερους στόχους με μια πέτρα.

Τι περισσότερο είχαν αυτοί; 

Τι ακριβώς συμβαίνει  και ο ένας άνθρωπος είναι πιο εύστοχος από τον  άλλο;

Έπειτα αναρωτιόμουν  « Αν πετάξω την πέτρα θα σπάσω το τζαμάκι , αυτό είναι σχεδόν σίγουρο και το ξέρω από πριν ,….αλλά  ποιά ακριβώς θα είναι η γραμμή του ραγίσματος του τζαμιού;…. και σε πόσα κομμάτια ακριβώς θα πέσει κάτω;….  Αυτό γιατί δεν μπορώ να το ξέρω;

Απάντηση δεν ελάβαινα και τα ερωτήματα όσο πέρναγε ο καιρός  γινόταν  ολοένα περισσότερα και δυσκολότερα.

Πέρασαν τα χρόνια και πάντα ονειρευόμουν  να ήμουν λέει δάσκαλος στην ίδια τάξη των παιδικών μου χρόνων .

Οι μαθητές μου να ήταν όλοι αυτοί που τότε μας βασάνιζαν αναιτίως και πολλούς μας καθήλωσαν.

Να  σταθώ πάνω στην έδρα  και να χτυπήσω τον ξύλινο χάρακα  νευρικά .

-«Ησυχία! …. Κάντε ησυχία!»

-«Να σηκωθεί ο Αντώνης»

Να του δείξω βλοσυρός  με τον χάρακα προς την τζαμαρία.

-« Βλέπεις Αντώνη αυτά τα σύννεφα;»

-«Βλέπεις αυτό το σύννεφο που μοιάζει με τον κώλο της μάνας σου;

-« Θέλω να μου ζωγραφίσεις  το σχήμα που θα πάρει αυτό το σύννεφο μετά από πέντε λεπτά και να μας  αναφέρεις όλες τις αιτίες που το ανάγκασαν  να πάρει αυτό το σχήμα.»

Ο Αντώνης τότε θα  τρομοκρατηθεί , θα κοιτάξει προς το ταβάνι (ότι δήθεν σκέφτεται) και ξαφνικά θα πει:

-«Κύριε, κύριε!!!! …. Μια μέλισσα!!!»

-«Εύγε Αντώνη!.... Πολύ σωστά…. Η μέλισσα ήταν η μία αιτία. Ανάφερε τώρα και τις υπόλοιπες.»