ΑΝΤΙΟ ΚΩΣΤΑ

Αλάτι η ομίχλη στα άσπρα λιβάδια

Όπως ένα κυπαρίσσι στα κοιμητήρια

Μια καμπάνα που δεν πιστεύει αληθινά

Σημαδεύει τα σύνορα γης και ουρανού.

Μα εσύ που πάς , εσύ που μένεις

 Κοιτάς το χιόνι αν θα είναι και αύριο

Ξανανθίζουν οι περασμένες χαρές

Με τον ζεστό άνεμο ενός άλλου καλοκαιριού.

Και το φώς , θαρρώ πεθαίνει

Στην αμφίβολη σκιά του γίγνεσθαι

Όπου  η αυγή γίνεται νύχτα

Και οι θόλοι μοιάζουν με  κρανία κέρινα

Μα εσύ που πάς, εσύ που μένεις

Και το χιόνι θα πεθάνει αύριο

Η αγάπη περνάει από κοντά σου

Στην εποχή των λευκακάνθων

 Η Γή κουρασμένη κάτω από το χιόνι

Κοιμάται στην σιωπή ενός βαθύ ύπνου

Ο χειμώνας μαζεύει την κούραση

Των χιλίων αιώνων μιας αρχαίας αυγής

Μα εσύ που  είσαι, γιατί μένεις;

Ένας άλλος χειμώνας θα γυρίσει αύριο

Θα πέ    άλλο χιόνι θα ξεκουράσει τα λιβάδια.

Θα πέσει και άλλο χιόνι στα κοιμητήρια