Εκείνη την πρωτομαγιά ετέθει ευθέως το ζήτημα του χρόνου.
Ο χρόνος ως γνωστόν είναι χρήμα (και κρίμα) .
Το "κρίμα" αφορά τους μανιοκαταθλιπτικούς και τους (επίσης) μανιοκαταθλιπτικούς ψυχαναλυτές που τους κουράρουν.
Το "χρήμα", όμως αφορά τους εξουσιομανείς καπιταλιστές που το χρειάζονται για να παραμένουν γαντζωμένοι στην μάταια (κάνω μια αναφορά στους προηγούμενους) εξουσία τους.
Οι εργάτες που έθεσαν το οκτάωρο ως αίτημα, ουσιαστικά ζητούσαν πίσω ένα μέρος απο τον κλεμμένο χρόνο.
Σήμερα (που θα έπρεπε περισσότερο παρά ποτέ) δεν μιλάει κανείς για αυτόν.
Άλλοι κατεβαίνουν στην συγκεντρωση απο συνήθειο φωνάζοντας με το ζόρι ότι "θέλουνε δουλειά και όχι ανεργία" και άλλοι θα πάνε να πιάσουν το "Μάη".
Άλλοι θα κλάψουν γιατί πέφτει Κυριακή (και χάνουν μια αργία), και άλλοι γιατί (ακριβώς επειδή πέφτει Κυριακή) δεν θα έχει μεγάλη συμμετοχή το κομματικό μπλόκ.
Αν δείξεις την ανωτέρω αφίσα στον εξοργισμένο ηλίθιο, θα εντυπωσιασθεί απο την τελευταία γραμμή όπου καλούνται οι εργάτες σε ένοπλη συμμετοχή στην διαδήλωση.
Έτσι συμβαίνει πάντα. Όταν του δείχνεις το φεγγάρι, αυτός εστιάζει στο δάκτυλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου