1913

Δευτέρα βράδυ ώρα 10.30μμ:

Κάποιος τηλεοπτικός σταθμός προβάλει μια σχετικά άγνωστη ταινία με θέμα την ζωή ενός ταλαντούχου αγοριού, μιας φτωχής οικογένειας που ασχολείται ερασιτεχνικά με το γκολφ.
Ο Νεαρός αμερικάνος ερασιτέχνης λαμβάνει μέρος σε μια σειρά σπουδαίους αγώνες και παίρνει το παγκόσμιο πρωτάθλημα αφού αντιμετωπίζει τους καλύτερους εγγλέζους επαγγελματίες του αθλήματος.
Με εντυπωσιάζει ο τρόπος που ο σκηνοθέτης τραβάει από τα μαλλιά ένα σχετικά φτωχό σενάριο και δίνει μια αρκετά καλή ταινία. Πέραν τούτου ουδέν.
Α! Η ταινία διαδραματίζεται το 1913.

Τρίτη ώρα 1.10πμ

Κλείνω την τηλεόραση και πέφτω για ύπνο.

Ταξιδεύω στο όνειρό μου με ένα κρουαζιερόπλοιο το 1913 .

Κόσμος πολύς , φασαρία, μουσικές , σαλόνια και εγώ τριγυρνώ ανάμεσα τους χωρίς κανένας να με προσέχει. Είμαι ένα φάντασμα στον κόσμο τους. Έρχομαι από μια μελλοντική εποχή. Στο χέρι μου κρατάω μια βιντεοκάμερα.

Σκέφτομαι ότι έχω μια μοναδική ευκαιρία να κινηματογραφήσω σκηνές από την ζωή των ανθρώπων αυτής της εποχής με μια sony υψηλής ανάλυσης.

Τίποτα δραματικό δεν συμβαίνει. Δεν πρόκειται για τον Τιτανικό.

«Γράφω» την παρέα του σαλονιού που συζητάει πολιτικά σε ύφος έντονο. Αυτός με τα τσιγκελωτά μουστάκια αλά Ηρακλή Πουαρώ έχει κοκκινίσει στην προσπάθειά του να πείσει για την ορθότητα των απόψεων του. Μια μαμά έντρομη τρέχει να μαζέψει τα παιδιά που βγήκαν στο κατάστρωμα. Το ζευγάρι που φιλιέται κρυφά κάτω από την σκάλα . Τον μάγειρα στην κουζίνα που κόβει το κρέας.

Γυρίζω στην εποχή μας με τον ίδιο μαγικό τρόπο που βρέθηκα στο κρουαζιερόπλοιο του 1913. Διαδίδω παντού για τον θησαυρό που έχω στην κατοχή μου και δεν ενδιαφέρεται κανείς. Δεν θέλουν ούτε να δουν τα βίντεο. Απελπισία και άγχος.

Τρίτη ώρα 3.30πμ

Ξυπνάω με ένα αίσθημα ασφυξίας . Οι τοίχοι ανοιγοκλείνουν. Μετακομίζω στο σαλόνι. Τίποτα . Ξανά στην κουζίνα. Ανάβω τσιγάρο. Δεν με χωράει ο τόπος . Ντύνομαι και ανεβαίνω στην μηχανή. Γυρνάω άσκοπα στους δρόμους. Φεύγει και η τελευταία παρέα από το μόνο μπαράκι της πόλης που είναι ακόμα ανοικτό. Κλείνει τα φώτα.

Κατηφορίζω προς την παραλία. Σκέφτομαι ότι ο ΓΑΠ «είναι μια κάποια λύσις» .

Τον τοποθετείς στην θέση του υποχείριου και του προδότη και παίρνει εσύ την θέση του αριστερού πατριώτη η του τίμιου κοινωνικού αγωνιστή.

Και πάλι όμως... σε μερικά χρόνια κάποιοι διαβάτες του μέλλοντος δεν θα θυμούνται ούτε αυτόν ούτε εσένα.

Εκεί που έβγαλες την υπαρξιακή σου αγωνία από την πόρτα , να σου την πάλι από το παράθυρο .

Και ξαφνικά, μέσα στην ερημιά και στα σκοτάδια, πετάγεται ανάμεσα από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα ένας αλητόσκυλος και μου επιτίθεται. Η αδρεναλίνη στα ύψη. Χάνω για λίγο την ισορροπία μου . Επαναφέρω την μηχανή και εκτοξεύω διάφορες μεταμεσονύκτιες βλαστήμιες στο παρανοϊκό κοπρόσκυλο που με κυνηγάει.

Πριν φτάσω στο σπίτι ήμουν πολύ καλύτερα. Τώρα σκέφτομαι ότι την γλύτωσα φτηνά. Θα μπορούσα να είχα τρακάρει με τα σταθμευμένα αυτοκίνητα και να βρισκόμουν στο νοσοκομείο.

Τελικά το «κοπρόσκυλο» «είναι μια κάποια λύσις».

Λέω να ερωτευτώ τον Παπαντρέο.

.