Ταραντέλα Καριέρα τσι Κέρκυρας ΤΟ ΕΠΟΣ

Κάποια στιγμή αποφάσισα να κάνω μια διαδικτυακή εφημερίδα Κερκυραϊκή-πολιτικό -σατυρική ως συνεχιστής των τοπικών μας παραδόσεων.

Ως γνωστόν στην Κέρκυρα κυκλοφόρησαν πάνω από είκοσι εφημερίδες σατυρικές μόνο κατά τον 18^ο , 19^ο, και εικοστό αιώνα.

Μιλάμε για τον «Μαύρο Γάτο» , την «Ψαλλίδω», Τον «Ποντικό» , Τον «Σατανά» τον «Καθρέπτη» τον «Περιπαίκτη» και πολλές άλλες που μπορείτε να βρείτε στην σελίδα του Μουσείου Κέρκυρας διαβάστε εδώ

Την σατυρική εφημερίδα της ψηφιακής εποχής την ονόμασα «Ταραντέλα Καριέρα τσι Κέρκυρας».

Το όνομα προέρχεται από ένα καΐκι του 18^ου αιώνα που ήταν το πλωτό ταχυδρομείο εκείνης  της εποχής .

Ήταν τύπου «Ταραντέλας»  (δηλαδή με δίχτυα), που παρέπεμπε σύμφωνα με την Ενετική διάλεκτο στην γνωστή δηλητηριώδη αράχνη (λόγω των διχτυών)  και «Καριέρα» εκ του  επίσης Ενέτικου  «Corriere» = ταχυδρομείο . Η όπως λέμε σήμερα Currier.

Η σάτιρα είναι επικίνδυνο πράμα. Δεν είναι απαρίθμηση ειδήσεων . Ούτε δημοσίευση εντέχνως διατυπωμένων ανακοινώσεων.

Λίγοι την  αντέχουν .

Πολλοί το διασκεδάζουν ,  αρκεί να μην τους αφορά.

Οι φανατικοί των κάθε είδους ιερατείων δεν θέλουν ούτε να ακούν οτιδήποτε περί αυτής.

Έτσι που λέτε η Ταραντέλα έγινε πασίγνωστη στα μέρη μας   και πλήθος σάτυρων έσπευσε να ενταχθεί στο πλήρωμα της.

Δεν τους θυμάμαι καν όλους όσους επιχείρησαν κατά καιρούς να συμμετάσχουν στο εγχείρημα.

Υπήρχε ένας σκληρός πενταμελής πυρήνας αφοσιωμένων σάτυρων.

Υπήρχε ένας ευρύτερος κύκλος που έγραφε σχετικά συχνά και υπήρχε και ένας τρίτος κύκλος χαλαρός όπου δοκιμάζονται οι επίδοξοι  συντάκτες.

Ένας εξ αυτών των τελευταίων επιχείρησε κάνα δύο φορές να γράψει αλλά δεν εύρισκε ανταπόκριση από το κοινό.

Κρυάδες.

Περιορίστηκε να σχολιάζει αυτά που έγραφαν οι άλλοι ώσπου  μας ζήτησε να κηρύξουμε την ..επανάσταση αλλιώς δεν αξίζουμε τίποτα και θα αποχωρήσει μεγαλοπρεπώς.

 «Για πότε λες;»

«Για το ερχόμενο Σαββατοκύριακο.»

Του διαβεβαιώσαμε ότι θα ξεκινήσουμε την επανάσταση το ερχόμενο Σαββατοκύριακο.

Μεσοβδόμαδα μάθαμε ότι «το ερχόμενο Σαββατοκύριακο» είχε κανονίσει να μετακομίσει στον Βόλο και να παντρευτεί εκεί ως σώγαμπρος.

Γλυτώσαμε και από δαύτον.

Είχαμε και τέτοιους αλλά λέω να αναφερθώ στους βασικούς πυλώνες.

Το editorial  το έγραφε καθημερινά κάποιος ανώνυμος με τίτλο «Αβάντι Μόμολο».

Ξεκαρδιστικό.

Για όσους δεν γνωρίζουν,  «Μόμολο» λέμε τον γελοίο.

Υπάρχει δε ένας κορυφαίος δημοσιογράφος στα μέρη μας που το όνομα του μοιάζει με τον «Μόμολο».

Αυτός, λοιπόν,  θεώρησε ότι πίσω από το «Αβάντι Μόμολο» κρύβεται ένας παλιός τους συμμαθητής που τον μισούσε και τον ονόμαζε «Μόμολο» στην τάξη.

Έτσι,  λοιπόν, έκανε μήνυση του ανυποψίαστου συμμαθητή του.

Αυτό ήταν!

Σχεδιάσαμε την επόμενη κίνηση μας.

Θα πηγαίναμε στο δικαστήριο οι μισοί ως μάρτυρες κατηγορίας και οι υπόλοιποι ως μάρτυρες υπερασπίσεως.

Το βασικό μοτίβο όλων θα ήταν ότι θα λέγαμε την λέξη «Μόμολος» όσες φορές περισσότερο γινόταν.

Θάπεφτε πολύ γέλιο.  Τελικά τον  έσωσε που απέσυρε την μήνυση.

Σημαντικότερη μορφή της Ταραντέλας ήταν ο Κωνσταντίνος Κοπρώνυμος.

Δανείστηκε το όνομα από τον αυτοκράτορα του μεσαιωνικού Βυζαντίου Κωνσταντίνο τον Ε’ που τον είχαν ονομάσει έτσι οι Αρχιερείς γιατί βλαστημούσε πολύ.

Ο Κωνσταντίνος Κοπρώνυμος ( η «Κοπρώ»),  έγραφε στην αρχαΐζουσα  για σύγχρονα καθημερινά ζητήματα με έναν εκπληκτικό τρόπο.  

Ακολουθούσε η «Σιόρα Βιτόρια» η «Μπουμπού».

Η Μπουμπού έμενε σε ένα μακρινό ημιορεινό χωριό απολύτως απομονωμένη από τους πάντες.

Ούτε λεωφορείο δεν περνούσε από εκεί.

Σχολίαζε την καθημερινότητα της πόλης με ισχυρές δόσεις κουτσομπολιού που όσοι την διάβαζαν ήταν σίγουροι ότι ζει στο Καμπιέλο.

Ήξερε τα πάντα. Ποτέ δεν μας αποκάλυψε τα δίκτυα πληροφοριών της.  

Ο «Μανέτας»  ήταν ένα διαγραμμένο μέλος τους ΚΚΕ που είχε έρθει από το Βέλγιο όπου δούλευε ως μετανάστης.

Αυτός έκανε μανιωδώς κριτική στα πεπραγμένα του ΚΚΕ.

Τους πέρναγε από τον κώλο του βελονιού.

Τα ίδια και ο «Πέρονας». Ετούτος όμως καυτηρίαζε δημοτικά θέματα.

Εξαιρετικά διηγήματα από την «Τατούμ ο Νήλ» που συνεχίζει με δική της σελίδα και σήμερα.

Εγώ έγραφα ως «Il Trovatore» και συνεχίζω και σήμερα με το ομώνυμο προφίλ.

Επίσης έγραφα ως «Άγιος Σπυρίδων» εγκαλώντας τους πιστούς μου στην χριστιανική ηθική και τάξη.

Τους εξηγούσα ότι δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ με όλες τις ασθένειες και τις πολιορκίες και έχω περιοριστεί μονάχα στις σοβαρές (Πανούκλα , χολέρα, φυματίωση κλπ).

Για χοληστερίνη , ζάχαρο και παχυσαρκία να πάτε στο νοσοκομείο.

Εν κατακλείδι, ευχαριστούσα πάντα  «την Ταραντέλα Καριέρα της Κέρκυρας και την Κομσομόλσκαγια Πράβδα που είναι οι μόνες εφημερίδες που δεν λογοκρίνουν τα κείμενα μου».

Γράψαμε ιστορία με την «Ταραντέλα Καριέρα τσι Κέρκυρας».

Γελάσαμε και πολύ.

Προετοιμάζαμε κείμενα και κυλιόμαστε στα πατώματα από τα γέλια.

Κάναμε καινούριο συκώτι.

Αποκτήσαμε πολλούς αναγνώστες φανατικούς  φίλους αποκτήσαμε και πολλούς εχθρούς . Κουκουέδες. Δημάρχους, αναρχικούς , υπέρβαρους, λεσβίες, γκέι, στρέιτ, χωριάτες , πολλούς!

Έτσι γίνεται με αυτές τις δουλειές.

Στο τέλος μας διαγράψανε χωρίς εμφανή λόγο.

Έτσι γίνεται πάντα.

Μας ζήταγαν να πληρώνουμε δέκα ευρώ για να μας προωθήσουν το κάθε πόστ.

Αν δεν το κάναμε μας έκοβαν συνέχεια την απήχηση.

Ώσπου μια μέρα μας  κατέβασαν την σελίδα.

Δε βαριέσαι. Όλοι συνεχίζουμε και μια των ημερών μπορεί να επιχειρήσουμε ξανά.

Εάν δεν επιχειρήσουμε εμείς κάποιοι άλλοι θα βγάλουν την επόμενη Ταραντέλα Καριέρα τσι Κέρκυρας.

Σιγά μη χάσει η Βενετιά βελόνι.  

Που να φαντασθεί ο εκδότης του Μαύρου Γάτου ότι στην ψηφιακή εποχή θα συνέχιζε η Ταραντέλα και μάλιστα χωρίς να τυπώνεται σε χαρτί , με εκατόν είκοσι χιλιάδες αναγνώστες την βδομάδα.

Κάνε κουπί Νινέττα

 

Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο αποχωρώ σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Αποχωρώ το Πάσχα διότι δεν υποφέρω τα χολιγουντιανά δρώμενα.

Ο Χριστός γεννήθηκε από μάνα παρθένα.

Δούλεψε σε ξυλουργείο.

Έκανε παρέα με ψαράδες και με πουτάνες.

Έκανε το νερό κρασί.

Περπάτησε πάνω στο νερό.

Τον πιάσανε και τον σαπίσανε στο ξύλο.

Το σταυρώσανε και αναστήθηκε.

Τον πιστεύω.

Τα έχω κάνει και εγώ αυτά.

Οι βλοσυροί Παπάδες με τις χρυσοκέντητες στολές και τα βεγγαλικά με απωθούν.

Αποχωρώ και τώρα,  μέσα στο δεκαπενταύγουστο.

Δεν αντέχω τις λιτανείες του Αγίου .

Δεν αντέχω τις βαρκαρόλες.

Δεν αντέχω την παραποίηση της Ιστορίας.

Τέτοιες μέρες οι προύχοντες και ο λαός γιορτάζουν το (ένα) από τα θαύματα του Αγίου Σπυρίδωνος του θαυματουργού.

Σύμφωνα με τους εκκλησιαστές μας , ο Άγιος έδιωξε με την βοήθεια αγγέλων με πύρινα σπαθιά «τσου Τούρκους» που πολιορκούσαν την ιερή μας νήσο τον Αύγουστο του 1716.

Η ιστορική αλήθεια είναι ότι οι Οθωμανοί αποχώρησαν διότι προηγουμένως είχαν χάσει την μάχη  έξω από την Βιέννη και δεν είχαν κανένα λόγω να πολεμήσουν για την Κέρκυρα που την χρειαζόταν ως διαμετακομιστικό σταθμό στην περίπτωση που νικούσαν.

Οι «ευγενείς»  όμως (που εκμεταλλευόταν οικονομικά το σκήνωμα του Αγιού)  είπαν στο κουτολάσι ότι μας έσωσε ο Άγιος και δώστου οι προσφορές σε κτήματα και περιουσίες στον θαυματουργό.

Παρακάμπτω το ότι (το σκήνωμα του θαυματουργού Αγιού)  μας είπαν οι «ευγενείς» που το έφεραν από την Κωσταντινούπολη ότι είναι το ορίτσιναλ.

Κανένας δεν ξέρει ποιανού (η ποιανής)  είναι,  διότι εκείνα τα χρόνια «εις την πόλιν» είχαν το συνήθειο οι προύχοντες να αποξηρένουν τους πεθαμένους συγγενείς τους και να τοποθετούν τα  σκηνώματα στις εισόδους των αρχοντικών.

Φεύγοντας μετά το 1453 πήραν μαζί και τα σκηνώματα.

Άσε που δεν είχε ανακαλυφθεί και το DNA.

Την ίδια εποχή που οι Κωσταντινουπολίτες αποξήραιναν νεκρούς, οι Κερκυραίοι αποξήραιναν μπακαλιάρους ( το λεγόμενο στακοφίσι) που έκανε φοβερή ψαρόσουπα.

Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό.

Η μεγάλη ιεροσυλία των ημερών είναι ότι έχουν συνταιριάξει οι αθεόφοβοι την λιτανεία του Αγιού για  το υποτιθέμενο θαύμα του 1716 με την…Βαρκαρόλα.

Κάθε χρόνο κάνουν έναν ανίερο συνδυασμό για τουριστικούς λόγους και βάζουν μέσα και εκδηλώσεις «βαρκαρόλας».

Που κολλάει η Βαρκαρόλα;

Πουθενά.  

Τι είναι η Βαρκαρόλα;

Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα.

Οι βαρκαρόλες,  το λοιπόν,  είναι τα ψαράδικα, εν γένει, τραγούδια των ψαράδων της Αδριατικής του Ιονίου και όχι μόνο.

Τραγούδια των ψαράδικων κοινοτήτων που τα τραγουδούσαν στις ταβέρνες στην Ίστρια, στην Τεργέστη, στην Βενετία , στην Αγκόνα, στην Πεσκάρα και στα ιόνια νησιά.

Οι βαρκαρόλες  ενέπνευσαν και τους κλασικούς τόσο που μεγάλοι όπως ο Τσαϊκόφσκι ,ο Βάγκνερ η ο Ροσσίνι έγραψαν συμφωνικές βαρκαρόλες.

Οι δικοί μας φωστήρες τα κάνανε παρελάσεις από βάρκες με δύστυχους μουσικούς που παλεύουν να παίξουν βιολί όρθιοι απάνω στη βάρκα μέσα στους   μαΐστρους  του Αυγούστου,  ενώ οι τουρίστες μαγεμένοι από το υπερθέαμα με την φωταγωγημένες βάρκες τρώνε το σουβλάκι τους και την πίτσα τους στα κουρτελάτσα.

Θυμάμαι τον Τζέκο τον Αλβανό ψαρά.

Είχε έναν ματαιωμένο έρωτα με μια Κερκυραία (που πήγε ο άμοιρος κε έμπλεξε!)

Το τσούρμο του έκανε τραγούδι.

«Ο Τζέκος στο καΐκι του

Μετζάστα τη σημαία

Γιατί τον απαρνήθηκε

Η κούλα η Κερκυραία»

Όπου :Μετζάστα (mezz asta) = Μεσίστια.

Ενιγουέι.

Αυτές ήτανε βαρκαρόλες.

Όχι αυτές οι αηδίες της  τουριστικής βιομηχανίας.

Τέτοια πράματα δεν τα αντέχει ο οργανισμός μου.

Αποχωρώ.

Έχω κλείσει σπηλιά στις Πρέσπες.

Παλιά εκεί μένανε ασκητές.

Δροσιά.

Θέα στην λίμνη.

Γαλήνη.

Ανάσα.

«Κάνε κουπί Νινέττα

είμαστε στην μέση του πελάγου.

Αν συνεχίσεις την μουρμούρα

δεν θα πιάσουμε σαρδέλες.»

Έλεγε η βαρκαρόλα της Ίστρια στην τοπική διάλεκτο.

«In mezzo al mare se mormora

Si pescan le sardele

Adio fiumane belle

Non ci vedremmo piu»

Την εφκή μου ναχετε.

 

Τα λέμε απόδιαβα.