Μη REM 3

 Κοιμάμαι  (τουλάχιστον) έντεκα ώρες το 24ωρο σερί.

 Τόσο πρέπει να κοιμούνται τα μωρά.

Οι συνταξιούχοι πέφτουν για ύπνο στις δέκα και ξυπνάνε στις τέσσερις.

Στις έξι είναι έτοιμοι για επίσκεψη στον ουρολόγο.

Εγώ στις έξι είμαι σε κατάσταση Μη REM 3.

Βγάζω τα απωθημένα μου. 

Επί  δεκαετίες ξύπναγα στις τέσσερις να πάω για δουλειά.

Ειδικά όταν δούλευα στα ναυπηγεία ξύπναγα τέσσερις και άρχιζα να τρέχω για να προλάβω την νταλίκα.

Η νταλίκα ήταν ένα κίτρινο βαγόνι που το έσερνε ένας τράκτορας και πέρναγε από την λεωφόρο Συγγρού στις πέντε για να είναι έξι πάρα τέταρτο στα Ναυπηγεία.

Η Πύλη των Ναυπηγείων στις έξι πάρα τέταρτο παρέπεμπε κατευθείαν στην πύλη του Άουσβιτς με την αψίδα με τα σιδερένια γράμματα που έλεγε «Η εργασία απελευθερώνει»

Κάπου το έχω ξαναγράψει.

Στην στάση του Αγίου Σώστη έκανε πιάτσα και ένα τραβεστί ονόματι Δημήτρης η Μήτσος η Δήμητρα.

Φορούσε άλλοτε ένα διαφανές νυφικό και άλλοτε ντυνόταν μαθήτρια με κοντό καρώ φουστανάκι, κορδελίτσα και  σχολική τσάντα.

Παλιά δούλευε και αυτός στα ναυπηγεία Ελευσίνας στο βαρύ ελασματουργείο.

Βάσει της θεωρίας του είμαστε συνάδελφοι διότι αμφότεροι πουλούσαμε το κορμί μας.

Μόλις πήρα σύνταξη έπεσα σε λήθαργο.

Για να κοιμάσαι τόσες ώρες χρειάζεται, επίσης , να μην χρωστάς σε κανέναν.

Για τα όνειρά μου θα μπορούσα να γράψω τόμους.

Ξεκινάω με το προχτεσινό.

Βρίσκομαι ξαφνικά στην Αμερική.

Διαμένω σε ένα τρισάθλιο ξενοδοχείο που στο πίσω μέρος του έχει ένα σκοτεινό στενό γεμάτο κατσαρίδες , ποντικούς και Μολδαβούς.

Βρωμάω ολόκληρος και η βρύση βγάζει ένα κοκκινωπό νερό.

Κατεβαίνω να πάω τα ρούχα μου στο κοντινό πλυντήριο.

Το πλυντήριο είναι εντελώς έρημο.

Βάζω τα ρούχα και περιμένω στον πάγκο.

Κάποια στιγμή το πλυντήριο τελειώνει.

Πάω να πάρω τα ρούχα μου αλλά η πόρτα δεν ανοίγει.

Πρέπει, λέει,  να βάλω τον κωδικό.

Δεν θυμάμαι τίποτα.

Πληκτρολογώ σε μια κονσόλα τον ΑΜΚΑ, το ΑΜΑ, τον αριθμό της ταυτότητας μου, την ημερομηνία γέννησης μου, τον ΑΦΜ….. τίποτα.

Στην απελπισία μου αρχίζω να παίζω στο πληκτρολόγιο,  εν ίδει πιάνου,  διάφορα κομμάτια που μου αρέσουν.

Το coro degli zingari από τον Τροβατόρε, την ερωτική εξομολόγηση στην Βιολέτα από την Τραβιάτα, τον Γουλιέλμο Τέλο του Ροσσίνι.

Αποκαμωμένος παίζω την μελωδία από το Autunno του Βιβάλντι  και τότε …ξαφνικά ανοίγει μια αόρατη θυρίδα πίσω από το πλυντήριο.

Κοιτάω μέσα και τι να δώ! Δεσμίδες με χαρτονομίσματα!

Βάζω όσα μπορώ στην σακούλα για τα άπλυτα και φεύγω με ταξί κατευθείαν για το αεροδρόμιο.

Καταλύω στο ακριβότερο ξενοδοχείο στις Μπαχάμες  .

Μια αραπίνα μου χορεύει διάφορους παραδοσιακούς αισθησιακούς χορούς.

Πάνω που έχω αγκαλιά την αραπίνα  παίρνω τηλέφωνο το FBI και καταγγέλλω ότι στο τάδε πλυντήριο ξεπλένουν μαύρο χρήμα.

Ως συνήθως ξυπνάω πριν συμβεί «η πράξη» (που λέμε και εμείς οι Κερκυραίοι).

Δεν ανησυχώ διότι συνήθως ξανακοιμάμαι και συνεχίζω το όνειρο από κει που το είχα αφήσει.

Κοιτάω απέναντι.

Ο Ήλιος έχει αρχίσει να  εμφανίζεται στον απέναντι τοίχο.

«Οκτώμισι . Ώρα για ντεκαφεινέ» σκέφτομαι.

Τι όνειρο και αυτό!

Η Αμερική είναι το τελευταίο μέρος στον κόσμο που θα ήθελα να πάω.

Είμαι επηρεασμένος από ταινίες με διεφθαρμένους μπάτσους, σκοτεινά σοκάκια με εγκληματίες, σήριαλ κίλερ, πολυκοσμία, άστεγους και δηλητηριώδη χάμπουργκερ.

Μου αρέσει η Μογγολία.

Αν είχα λεφτά θα πήγαινα διακοπές στην Μογγολία.

Επειδή , όμως,  δεν πρόκειται να αποκτήσω σκέφτομαι το επόμενο όνειρο μου να είναι να διασχίσω με άλογο τις στέπες της Μογγολίας.

Στο καφενείο αφηγούμαι το όνειρό μου στον Αλέκο τον προσωπικό μου ψυχαναλυτή.

Βασικά είναι ασφαλιστής στην Ιντεραμέρικαν αλλά τις ελεύθερες ώρες του κάνει και τον ψυχαναλυτή από χόμπι.

Καταπίνει βιβλία ψυχανάλυσης.

Τι Γκάμπορ Ματέ , τι Σάββα Σαβββόπουλο, τι  Τόμας Όγκντεν, τι  Κεν Ντάκγουορθ.

Μιλάμε για τέρας.

Απεφάνθη ότι «πρόκειται για εργασίες του ονείρου καθώς συνδέονται άμεσα με την πρωταρχική παραστασιακή δραστηριότητα της ψυχής.  Αυτήν που μετασχηματίζει αδιάκοπα τις πηγές και τα υλικά της σε σημασίες και εικόνες».

Τον κοιτάω περίεργα.

Στην Αμερική βρωμάει ο τόπος από ψυχαναλυτές.

Κάθε πολυκατοικία έχει από δυο-τρείς και δουλεύουνε όλοι στο φούλ.

Προγραμματίζω το επόμενο ταξίδι μου για το  Μπαγιανχονγκόρ  στην Μογγολία.

 

Έχω κλείσει δωμάτιο στο Bayankhongor Hotel, δίπλα στο ποτάμι .

 

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι εκεί ο κοντινότερος ψυχαναλυτής είναι  δεκαπέντε μέρες βόρεια με το άλογο.

Ώσπου να φτάσεις εκεί έχεις ξεχάσει να μιλάς, τι  ήθελες να του πεις , πώς σε λένε και ποιο είναι το νόημα της ζωής.

Μια σχολή Τάγκο στην μέση του πουθενά

Η Μαρίνα μένει εδώ κοντά στην γειτονιά σε ένα δυάρι.

Γεννήθηκε σε ένα χωριό του Νότου όπου το να ήσουν θηλυκό ήταν σχεδόν ελάττωμα.

Η Μαρίνα δουλεύει σε έναν συμβολαιογράφο ως γραμματέας.

Ζει μόνη , μετά τον χωρισμό της. Ακολούθησε η αναχώρηση του υιού για σπουδές και τα πράματα σφίξανε .

Η Μαρίνα κάνει κολοκυθοκορφάδες γεμιστές κατά έναν αριστουργηματικό τρόπο.

Έμαθε από την μάνα της.

Η Μαρίνα , επίσης , τηγανίζει και κολοκυθοκεφτέδες ζυμωμένους με μια μοναδική συνταγή.

Της το είπα. Αν άνοιγε ένα μαγαζί να τους πουλάει ζεστούς τα πρωινά σε χαρτουλίνα θα είχε θησαυρίσει.

Αμφιβάλει.

Η Μαρίνα είδε και αποείδε στην μοναχική της ζωή και γράφτηκε σε μια σχολή Τάγκο.

Ενθουσιάστηκε.

Γνώρισε καινούργιους φίλους .

Μου μιλάει με πάθος για τον λατινοαμερικάνικο αυτό χορό.

Έτσι άρχισε η μύηση μου σε έναν άγνωστο, μέχρι πρότινος, κόσμο.

Είχε προσπαθήσει ο πατέρας μου να με μάθει τα βασικά όταν πήγαινα στο δημοτικό αλλά δεν έδωσα σημασία τότε.

Υπάρχουν πολλές σχολές χορού στην μικρή μας πόλη.

Συνήθως είναι σχολές για κάθε είδος χορού.

Βαρετοί. Μερικά βήματα που επαναλαμβάνονται διαρκώς.

Το Τάγκο χρειάζεται ειδική ακαδημία.

Στα 2/4 ο χορευτής δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία.

Εκεί που παίζεται το παιχνίδι είναι στην μελωδία .

Λίγοι μπορούν να τα καταφέρουν σχετικά καλά.

Στην ταινία «Άρωμα γυναίκας» ο τυφλός Άλ Πατσίνο χορεύει με την πανέμορφη Γκαμπριέλ Ανουάρ.

Η απόλυτη εναρμόνιση. Αν μπορεί να πει κανείς ότι υπάρχει κάτι τέτοιο.

Και κωφάλαλος να ήταν θα τα κατάφερνε εξίσου καλά.

Το Τάγκο είναι ο χορός της διαίσθησης.

Αγγίζεις τον άλλον και καταλαβαίνεις τι θα κάνει την επόμενη στιγμή.

Μαγεία.

Το Τάγκο είναι ο χορός των σχέσεων.

Όχι μόνο των ερωτικών σχέσεων αλλά των σχέσεων των ανθρώπων γενικά.

Υπάρχει ένα βασικό μοτίβο αλλά ο αυτοσχεδιασμός είναι το απαραίτητο και βασικό του χαρακτηριστικό.

Και το ζεϊμπέκικο είναι βασικά ένας χορευτικός αυτοσχεδιασμός αλλά εκεί χορεύεις μόνος και τα πράγματα είναι απλά.

Στο Τάγκο πρέπει να διαισθανθείς την επόμενη κίνηση του άλλου και να ανταποκριθείς αναλόγως.

Το ίδιο ακριβώς θα πρέπει να μπορεί να κάνει και ο άλλος.

Αλλιώς η θα ποδοπατηθείτε η, όποιος επικρατήσει, θα σέρνει τον άλλο.

Η Μαρίνα έχει θητεύσει και στην ΚΝΕ (που λέει στη ζωή το μέγα Ναι).

Κατά την θεωρία της αυτό που χρειάζεται σε αυτόν τον κατακερματισμένο κόσμο είναι να δημιουργηθούν πολλές σχολές Τάγκο.

«Η Ανθρωπότητα χρειάζεται ψυχική εναρμόνιση.»

«Όσες επαναστάσεις και να γίνουν θα καταλήξουν στον χωρισμό διότι η σχέση γίνεται κατ, ανάγκη».

Το έχει ψάξει το θέμα η Μαρίνα, μεν, αλλά την ακούω με επιφύλαξη όπως κάνω πάντα με τον ενθουσιασμό και τις απολυτότητες των νεοφώτιστων.

Κατά την θεωρητική σύλληψη της Μαρίνας τα πάντα και οι πάντες χωρίζουν για έναν και μόνο λόγο.

Διότι δεν ξέρουν να χορεύουν Τάγκο.

Έτσι , ενώ οι χορευτές του Τάγκο ολοένα και γίνονται πιο δυσεύρετοι, οι χορευτές του ζεϊμπέκικου διαρκώς αυξάνονται.

«Για να σου δώσω να καταλάβεις, στην σχολή χορεύω με παρτενέρ γυναίκα.»

Έχει σε πολλά δίκιο.

Είμαστε στην εποχή των μεγάλων χωρισμών.

Χωρίζουν οι συνέταιροι.

Χωρίζουν τα μουσικά συγκροτήματα.

Χωρίζουν τα κόμματα.

Χωρίζουν τα αντρόγυνα.

Χωρίζουν οι πολυεθνικές.

Μια κοινωνία που δεν ξέρει να χορεύει και ποδοπατάει ο ένας τον άλλον.

«Οι άνθρωποι…» μου λέει η Μαρίνα «…πρέπει να μάθουν να χορεύουν Τάγκο αλλιώς τελείωσε ο χόμο σάπιενς».

Τόχει προχωρήσει το θέμα η Μαρίνα.

«Μπορεί να φαντασθείς να κυριαρχήσει η τεχνητή νοημοσύνη και να μας πετάξει έξω; Ποιος θα χορεύει Τάγκο; Τα ρομπότ;»

Κατά την Μαρίνα είναι ολοφάνερο ότι ως είδος χορεύουμε ζεϊμπέκικο στο χείλος της αβύσσου με ένα τσιγάρο στο στόμα και με διάθεση αυτοκτονική.

Της είπα ότι έχει δίκιο σε πολλά αλλά θα ήταν ακόμα καλύτερα αν έδινε περισσότερο σημασία σε όσα έχουν ήδη ειπωθεί.

Αυτό που μας καθορίζει δεν είναι τόσο η αγωνία μας για το μέλλον όσο ο σεβασμός μας για το παρελθόν.

Θα μπορούσα να γίνω πιο σαφής αλλά θα διακινδύνευα να μου κρυώσουν οι κολοκυθοκεφτέδες.