Ζώντας σε μια πόλη φάντασμα

Αυτές τις μέρες του εγκλεισμού μούρθανε στο μυαλό οι μέρες ενός παλαιότερου εγκλεισμού μου που με προετοίμασαν για τα σημερινά και με εξόπλισαν με τα απαραίτητα για την αντιμετώπιση τέτοιων εξαιρετικών καταστάσεων.

Στα μέσα της δεκαετίας του 70 λάβαμε την εντολή να τα μαζέψουμε και να προωθηθούμε στην γραμμή Κομοτηνή – Σάπες.

Σύμφωνα με το σενάριο της στρατιωτικής ασκήσεως,

«Αι Τουρκικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 5.30 σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της μεθορίου του Έβρου.

Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου Εδάφους».

Στήσαμε τον καταυλισμό μας σε ένα χωράφι έξω από το χωριό Σάπες.

Ο Ουρανός έριχνε κάτι μεταξύ χιονιού και ψιλής βροχής .

Μούτυχε να μοιραστώ την σκηνή με έναν Πατρινό.
 

Σκάψαμε αυλάκι γύρω για τα νερά και μαζέψαμε  βρεγμένο σανό για υπόστρωμα . Πάνω θα απλώναμε το αδιάβροχο μας και εν συνεχεία θα στρώναμε την μία κουβέρτα.

Αδύνατον να κοιμηθείς.

Κατά τις τρεις μου φαίνεται με πήρε ο ύπνος για λίγο. 

Με ξύπνησε ο Πατρινός. 

Στην αρχή γύρναγε ανήσυχος . Μετά μούγκριζε από πόνους. Στην συνέχεια τον πιάσανε σπασμοί και ούρλιαζε.

Κλώτσησε τον ορθοστάτη και μας έπεσε το αντίσκηνο στα μούτρα .

Πανικοβλήθηκα.

Βρήκα τα κουμπιά μέσα στο σκοτάδι και βγήκα έξω.

Τράβηξα και τον Πατρινό από τα ποδάρια μαζί με την κουβέρτα.

Εν τω μεταξύ ξύπνησε και όλη η διμοιρία.

Ο γιατρός του λόχου είπε δεν ξέρει τι έχει ο ασθενής και ότι δεν μπορεί να τον εξετάσει με ένα φακό μέσα στα σκοτάδια και τις λάσπες.

 ‘Έφερα ένα τζιπάκι από τον όρχο και τον φορτώσαμε.

Οι αξιωματικοί κοιμόντουσαν στα αποδυτήρια του γηπέδου των Σαπών και δεν υπήρχε κανείς για να υπογράψει «δελτίο κινήσεως».

Το γήπεδο των Σαπών δεν ήξερε κανείς που βρισκόταν.

Ένας πανύψηλος Σουλιώτης προσφέρθηκε να έρθει μαζί μου «και ότι γίνει».

Ήταν δεκανέας στις ειδικές δυνάμεις στην Κύπρο  αλλά τον διώξανε για κάποιο λόγο που δεν μου είπε ποτέ.

Αφήσαμε τον Πατρινό στο νοσοκομείο Αλεξανδρούπόλεως και γυρίσαμε πίσω μόλις ξημέρωνε.

Στην (υποτυπώδη) πύλη  του στρατοπέδου μας περίμενε ο διοικητής.

«Φύγατε χωρίς δελτίο κινήσεως; Είκοσι μέρες στο πειθαρχείο εσύ και μόλις βγεις θα μπεις εσύ» μου είπε δείχνοντας τον Σουλιώτη.

Στην αρχή νόμισα ότι το πειθαρχείο θα ήταν κάποιο κτίσμα και επομένως καλύτερα θάταν από το αντίσκηνο.

Ο Αλφαμίτης με πήγε σε μια  γωνία του στρατοπέδου σε ένα λοφίσκο.

Από πίσω είχαν  στήσει ένα αντίσκηνο από όπου είχαν κόψει το μπροστινό και το πισινό μέρος .

Γύρω γύρω είχε συρματόπλεγμα και η σκοπιά εκείνης της γωνιάς ήταν επιφορτισμένη με το καθήκον να φυλάει και το φυλακισμένο.

Η Πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ότι δεν θα άντεχα ούτε ένα βράδυ.

Δεν είχα ούτε που να καθίσω.

Σε λίγο ήρθε ο Σουλιώτης . Κάτι είπε στο σκοπό και  τον άφησε να με πλησιάσει.

«Θα σου φέρω επιπλέον κουβέρτες από το σιτιστή  και πετσέτες. Θα  βάλεις τις δύο κουβέρτες διπλωμένες κάτω και θα σκεπαστείς με τι υπόλοιπες χωρίς να ξαπλώσεις. Θα κοιμάσαι καθιστός. Τις πετσέτες θα  σκάψεις λίγο το χώμα και θα τις απλώσεις από πάνω με τέσσερις πέτρες. Το πρωί  θα τις στύβεις στην καραβάνα και θα γεμίζεις το παγούρι με νερό .Το νερό που θα σου φέρνουνε να το πετάς. Είναι μολυσμένο. Τους έχει θερίσει όλους η δυσεντερία , έτσι την πάτησε και ο Πατρινός.» 

Ακολούθησα κατά γράμμα τις οδηγίες του σοφού Σουλιώτη καταδρομέα και γλύτωσα. 

Ήρθε και ο διοικητής με τον γιατρό.

«Δε μου λες, το πίνεις το νερό που σου φέρνουμε;»

«Βεβαίως κύριε διοικητά»

« Έχεις διάρροια, σε πονάει το στομάχι σου;»

«Όχι» είπα δήθεν απορημένος.

Γυρνάει στον Γιατρό

«Τα βλέπεις βρέ μαλάκα! Αυτός γιατί δεν έπαθε τίποτα. Δεν είναι το νερό.»

Ύστερα από τον εγκλεισμό μου στο πειθαρχείο των Σαπών  η σημερινή Καραντίνα μου φαίνεται παιχνιδάκι.

Άσε που αν το δεις πέρα από την δραματικότητα,  είναι και διασκεδαστική η κατάσταση.

Ποιος θα μπορούσε να φαντασθεί πριν από δύο μήνες ότι θα βλέπανε τα μάτια μας τον Ρουβίκωνα να μοιράζει τρόφιμα στο γηροκομείο και την ίδια στιγμή οι δυνάμεις καταστολής να κυνηγάνε τον Δεσπότη της Κέρκυρας γιατί μεταλαβαίνει πιστούς χριστιανούς.

Ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί ότι θα καθαιρούσαν τον κυβερνήτη του αεροπλανοφόρου Ρούσβελτ επειδή θέλησε να στείλει σε νοσοκομείο τους 120 ασθενείς ναύτες του  και οι χιλιάδες του πληρώματος να συγκεντρώνονται στο κατάστρωμα και να επευφημούν με συνθήματα τον καπετάνιο τους κατά την αποχώρηση του;

Ποιος θα μπορούσε να φαντασθεί ότι Πρόεδρος των ΗΠΑ θα έδινε οδηγίες για να κάνουν ενδοφλέβιες ενέσεις οι Αμερικάνοι με … αντισηπτικό;

Ποιος θα μπορούσε να φαντασθεί ότι η Κούβα θα έστελνε βοήθεια στην Ιταλία; 

Ποιος θα μπορούσε να φαντασθεί ότι οι Μεξικάνοι θα κλείνανε τα σύνορα τους  στις …ΗΠΑ; 

Ουδείς νομίζω.

Θα μου πείτε:

"Προφανώς τα έχουμε δει όλα."

Δε νομίζω.

Αντιστέκομαι στον Κορονοϊό σθεναρά διότι πιστεύω ότι θα δούμε και άλλα.

Θα σας φανεί απίστευτο αν δούμε πρώτο σε κυκλοφορία το σίνγκλ των Ρόλινγκ Στόουνς «Ζώντας σε μια πόλη φάντασμα» και την ίδια στιγμή να κλείνουν σε μοναστήρι την βασίλισσα της Αγγλίας ωσάν την Άννα την Κομνηνή;

Θα σας φανεί απίστευτο να δείτε το Δεσπότη να πηγαίνει να νοσηλευτεί στο Νοσοκομείο και να του λέει ο Γιατρός:

«Λυπάμαι Δέσποτά μου αλλά η επιστήμη δεν είναι παντοδύναμη».