Η τζαμαρία της τάξης μου ήταν χωρισμένη σε μικρά τετράγωνα τζαμάκια.
Τότε το
ύψος της μου φαινόταν πολύ πάνω από τα θρανία.
Προάλλες
που πήγα να ψηφίσω μου φαινόταν πολύ
χαμηλή.
Κοίταγα
το νταβάνι σκεφτικός ώσπου η φωνή της
δικαστικού διέκοψε τις σκέψεις μου .
«Κύριε τα ψηφοδέλτια σας .»
Όταν
ήμουν μαθητής αυτά τα παράθυρα ήταν το μόνο μέρος οπτικής επαφής μου με τον έξω
κόσμο .
Αναρωτιόμουν γιατί είχε τόσα μικρά τετράγωνα τζάμια ενώ θα μπορούσε να είχε ένα μεγάλο
μονοκόμματο τζάμι.
Το
ερώτημα δεν έλαβε ποτέ απάντηση.
Από το
σημείο που καθόμουν έβλεπα ένα μικρό κομμάτι από την κορυφή της εκκλησιάς και
ένα μεγάλο κομμάτι ουρανού.
Τα
σύννεφα ήταν για μένα κάτι ανάλογο με τον σημερινό σινεμά.
Έβλεπα
τιτανομαχίες, καβαλάρηδες να πολεμούν με τέρατα, τεράστιες κεφαλές δράκων
και ολόγυμνες γοργόνες να κολυμπούν στους ουρανούς.
Κάποια
φορά ,θυμάμαι, με διέκοψε η αυστηρή και
νευρική φωνή του κυρίου Αντώνη.
Ο «κύριος
Αντώνης» ήταν ένας μονίμως εξοργισμένος δάσκαλος που πίστευε ότι «για να γίνει
άνθρωπος» ένα παιδάκι θα πρέπει να το
σακατέψει στο ξύλο.
Ευχαριστιόταν
να δέρνει παιδάκια καθημερινά.
Μιλάμε
ότι είχε επιβάλει τον απόλυτο τρόμο .
Νομίζω
ότι δεν έχω μισήσει κάποιον περισσότερο.
Με σήκωσε στο μάθημα και με ρώτησε:
«Πόσο
μας κάνουν πέντε φορές το μηδέν».
Χτυπούσε
στο χέρι του τον ξύλινο χάρακα.
Με είχε
παραλύσει ο τρόμος.
Δεν
μπορούσα να κατανοήσω το ερώτημα .
Δεν μπορούσα
καν να σκεφθώ οτιδήποτε.
Είχαμε
ακούσει διάφορους τρομερούς θρύλους και απίστευτες ιστορίες από παιδιά
παλιότερων τάξεων για τον ξύλινο αυτό χάρακα.
Σταμάταγε
να σε χτυπάει όταν πλέον τα χέρια σου είχαν μελανιάσει και δεν μπορούσες να
σηκώσεις ούτε το μολύβι.
Εκείνη
την εποχή παντού στον κόσμο επικρατούσε ένας
ασυγκράτητος αυταρχισμός που συνοδευόταν με δημόσιους ξυλοδαρμούς παιδιών
και γυναικών κυρίως.
Είδα
στην ζωή μου , ακόμα, να πετροβολούν και ομοφυλόφιλους στον δρόμο για να
γελάσουν.
Η
επιβολή της υποταγής τότε ήταν σαν να ερχόταν «απέξω».
Και
σήμερα υπάρχει επιβολή της υποταγής αλλά,
ακόμα χειρότερα , σαν να βγαίνει
από μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας.
Μερικά
δευτερόλεπτα κράτησε η σιωπή μου κοιτάζοντας ψηλά σε μια προσπάθεια να σκεφτώ χωρίς την απειλή του χάρακα.
-«Πέντε
το μηδέν μας κάνει….. Κύριε….. Κύριε!! … μια μέλισσα !!!!» είπα δείχνοντας προς
το ταβάνι.
Η τάξη
ξέσπασε σε γέλια με την αποτυχημένη μου προσπάθεια αντιπερισπασμού και ο
δάσκαλος κατακόκκινος από τα νεύρα με σάπισε στο ξύλο.
Έκλαιγα
έχοντας τα χέρια μου κάτω από τις
μασχάλες.
Έκτοτε
μίσησα την τζαμαρία που με χώριζε από
τον δικό μου, πραγματικό κόσμο.
Ένα
βράδυ πήγα στο σχολείο , μάζεψα πέτρες και άρχισα να την πετροβολώ.
Στην
αρχή όλα πηγαίνανε καλά .
Όσο ,
όμως λιγόστευαν τα τζαμάκια τόσο χρειαζόμουνα
και περισσότερες πέτρες.
Έμειναν
στο τέλος μερικά τζάμια γερά που δεν μπορούσα να τα πετύχω.
Αναρωτιόμουν
γιατί άραγε άλλοι συμμαθητές μου ήταν τόσο εύστοχοι που θα μπορούσαν να
πετύχουν ακόμα και μικρότερους στόχους με μια πέτρα.
Τι
περισσότερο είχαν αυτοί;
Τι
ακριβώς συμβαίνει και ο ένας άνθρωπος
είναι πιο εύστοχος από τον άλλο;
Έπειτα
αναρωτιόμουν: « Αν πετάξω την πέτρα θα
σπάσω το τζαμάκι , αυτό είναι σχεδόν σίγουρο και το ξέρω από πριν , αλλά ….ποιά ακριβώς θα είναι η γραμμή του
ραγίσματος του τζαμιού;…. και σε πόσα κομμάτια ακριβώς θα πέσει κάτω;…. Αυτό γιατί δεν μπορώ να το ξέρω;
Απάντηση
δεν ελάβαινα και τα ερωτήματα όσο πέρναγαν τα χρόνια γινόταν
ολοένα περισσότερα και δυσκολότερα.
Πέρασε
καιρός και πάντα ονειρευόμουν να ήμουν
λέει δάσκαλος στην ίδια τάξη των παιδικών μου χρόνων .
Οι
μαθητές μου να ήταν όλοι αυτοί οι λεγόμενοι δάσκαλοι που τότε μας βασάνιζαν
αναιτίως και πολλούς μας σημάδεψαν.
Να σταθώ πάνω στην έδρα και να χτυπήσω τον ξύλινο χάρακα νευρικά .
-«Ησυχία!
…. Κάντε ησυχία!»
-«Να
σηκωθεί ο Αντώνης»
Να του
δείξω βλοσυρός με τον χάρακα προς την
τζαμαρία.
-«
Βλέπεις Αντώνη αυτά τα σύννεφα;»
-«Βλέπεις
αυτό το σύννεφο που μοιάζει με τέρας ;»
-« Θέλω
να μου πεις τι σχήμα θα πάρει αυτό το σύννεφο μετά από πέντε λεπτά και να μου αναφέρεις όλες τις αιτίες που το
ανάγκασαν να πάρει αυτό το σχήμα.»
Ο
Αντώνης τότε θα τρομοκρατηθεί , θα
κοιτάξει προς το ταβάνι (ότι δήθεν σκέφτεται) και ξαφνικά θα πει:
-«Κύριε,
κύριε!!!! …. μια μέλισσα!!!»
-«Εύγε
Αντώνη!.... Πολύ σωστά…. Η μέλισσα ήταν η μία αιτία. Ανάφερε τώρα και τις
υπόλοιπες.»
