Τηρώ κατά γράμμα τις
οικογενειακές μου παραδόσεις.
Για κάποιο λόγο η οικογένεια μου στο βάθος των αιώνων είχε
ψυχρές σχέσεις (θα έλεγα ) με την εκκλησία αλλά και με τα ιερατεία εν
γένει.
Ψάχνοντας το φαινόμενο δια μέσω του γενεαλογικού μας δένδρου
διαπιστώνω ότι ακόμα και οι δεξιοί προπαπούδες μου ήταν βλάσφημοι και εχθρικοί προς
τα θεία και την εκκλησία.
Εξαίρεση έκαναν μόνον στις λιτανείες όπου συμμετείχαν στην
χορωδία για λόγους καλλιτεχνικούς.
Ο καλύτερος εξ υμών ήταν απλώς αντικληρικάντης.
Έχω συλλέξει πλήθος αυτοσχέδιων Κερκυραϊκών βλασφημιών που
και ο πιο διεστραμμένος νους δεν θα ημπορούσε να επινοήσει.
Αποφεύγω να παραθέσω, έστω και ένα μικρό δείγμα εδώ για
δύο λόγους . Αφενός, μας διαβάζουν και μικρά παιδιά και αφετέρου, δεν είναι ώρα
να με ξατρέχουνε και οι Παπάδες.
Παρόλα αυτά ένας από
τους καλύτερους φίλους μου είναι ο ΠαπαΔημήτρης.
Είναι εφημέριος σε ένα ορεινό χωριό και περνάει ανελλιπώς
κάθε μέρα από μπροστά μου.
Μια μέρα δεν άντεξε και μου είπε:
«Σταμάτη παιδί μου μπορείς να μου πεις γιατί όποτε με βλέπεις
πιάνεις τα αρχίδια σου;»
«Μην το πάρεις προσωπικά Πάτερ Δημήτριε . Πρόκειται για
μια προκατάληψη….. κάτι σαν ψυχαναγκασμός…. μου φαίνεται ότι αν δεν πιάκω τα αρχίδια
μου θα μου πάει στραβά η μέρα.»
«Καλά … θα σε κανονίσω εγώ» μου λέει και φεύγει.
Έκτοτε όποτε περνάει από μπροστά μου, πριν προλάβω να
αντιδράσω, πιάνει πρώτος τα αρχίδια του αυτός
.
Καταλαβαίνετε , βεβαίως,
ότι οι σχέσεις μας είναι …πώς να το πούμε κομψά;….. «δημιουργικά ανταγωνιστικές»;…
Ίσως.
Αυτά όλα δεν συνεπάγονται
ότι δεν πάω στην Εκκλησία.
Το αντίθετο μάλιστα.
Μου αρέσει που ο Παπασταμάτης είναι αυστηρά τονισμένος και
σε συνδυασμό με την Τετραφωνική χορωδία δημιουργούν μια εξαιρετική ατμόσφαιρα.
Δεν ξέρει , βεβαίως ότι η Τετραφωνία στις εκκλησιές έχει
απαγορευτεί με διάταγμα από το πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως αλλά αυτή
είναι μια λεπτομέρεια ιστορικού χαρακτήρα που αφορά τους ειδικούς.
Το Ιερατείο της Κόβας του ΚΚΕ με διαβάλλει δεξιά και
αριστερά για την παρουσία στα εκκλησιαστικά δρώμενα αδυνατώντας (όπως όλα τα
ιερατεία των φανατικών ) να καταλάβει τους λόγους.
Κανείς πιστός δεν έχει επισκεφτεί τα μοναστήρια και τις εκκλησιές
ανά την Ελλάδα που έχω επισκεφθεί εγώ.
Όταν οι πιστοί εκδρομείς χλαπακιάζουνε κοντοσούβλια εγώ περιπλανιέμαι σε ιερούς ναούς.
Μια φορά μάλιστα κόντεψα να το πληρώσω με την ζωή μου όταν
ένας φανατικός καλόγερος παραλίγο θα με
έριχνε από τα Μετέωρα.
Αγνάντευα τα πέρατα στην κορφή ενός βράχου των Μετεώρων
όταν με πλησίασε ένας καλόγερος που πουλούσε κρασιά, λάδια, κομποσκοίνια και ελιές
Καλαμών.
Μετά τις πρώτες συστάσεις , ο διάλογος μας σύντομα επεκτάθηκε σε σοβαρά πνευματικά ζητήματα.
«Ο Θεός , Πάτερ, είναι ένα ον σε κατάσταση πληρότητος;»
Ερωτώ αφελώς.
«Βεβαίως» μου απαντάει.
«Εφ όσον είναι έτσι …» συνεχίζω «…θα πρέπει να υποθέσουμε
ότι ένα όν σε κατάσταση πληρότητος δεν έχει ανάγκες.»
«Ασφαλώς» μου λέει
ο , συμπαθής κατά τ’ άλλα, συνομιλητής
μου.
«Εφόσον είναι έτσι Πάτερ, γιατί στο πρώτο άρθρο του
καταστατικού που μας έδωσε λέει «Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός σου , ουκ έσσονται σοι
Θεοί έτεροι πλην εμού» Τι ανάγκη έχει να
τον δοξάσουμε και να του αναγνωρίσουμε την μοναδικότητα;»
Αγρίεψε το μάτι του.
«Αυτά είναι λόγια του Σατανά!»
«Αυτά είναι λόγια δικά μου και απάντηση δεν έλαβα πάτερ»
Εκεί ήταν που αν συνέχιζα παρακάτω την συζήτηση υπήρχε
σοβαρός κίνδυνος να ρίξει το Σατανά από τα γκρεμνά ο πνευματικός αυτός άνθρωπος και γύρισα την κουβέντα στα μέλια και στα
φασκόμηλα.
Ανάλογες , οριακού χαραχτήρα, συζητήσεις μου αρέσει να κάνω τις ελεύθερες ώρες μου και
με Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Ο Κώστας , λόγου χάριν, είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά και με
επισκέπτεται κάθε Σάββατο για το καθιερωμένο κήρυγμα.
Συνήθως έχει ένα ύφος εγκαρτέρησης του ανθρώπου που έχει
μια μεγάλη αποστολή.
Τις προάλλες μου ήρθε αγριεμένος.
Παραξενεύτηκα γιατί πρώτη φορά τον έβλεπα έτσι.
«Θα κάνω μήνυση του Δήμαρχου»
«Γιατί ρε Κώστα , τι έγινε;»
«Με ρίξανε οι σκύλοι κάτω στην Πάνω Πλατεία και ένας από αυτούς
με δάγκασε εδώ.. στη μέση και μου κάνανε δύο ράμματα.»
«..Ααα! Κώστα μου όλα και όλα, εδώ δεν φταίει ο Δήμαρχος»
«..και ποιος φταίει; …να τσου μαζέψει!»
«Κώστα μου εδώ φταίει ο..Θεός.»
«..και γιατί φταίει ο Θεός;»
«Γιατί ο Θεός έκανε τσου σκύλους να δαγκάνουνε και να τρώνε
κρέας. Ας τους έκανε να τρώνε πρικαλίδα σαν τσι προβατίνες.»
«Τέλος πάντων… πές πως ήταν ο σκύλος που σε δάγκασε;»
«Κοντός κόκκινος μακρουλός»
«Αααα! Ο Μπούμπης! Να τονε προσέχεις αυτόνε! Έχει κάνει
μια συμμορία στην Πάνω Πλατεία και δαγκάνουνε Μάρτυρες του Ιεχωβά».
