Δεθελοντής στον παγωμένο βορρά.

 Ο Σπύρος ήταν ένας συνηθισμένος επαγγελματίας  μέχρι που χώρισε.

Στην αρχή πέρασε μια περίοδο πένθους .

Για καιρό  ήτανε  σκυμμένος πάνω σε τιμολόγια.

Ξαφνικά κάτι τον τσίμπησε και βγήκε έξω  χαμογελαστός .

Σκιάχτηκα.

Ο Σπύρος χαμογελούσε όλη μέρα. Βρέξει χιονίσει.  Ότι και αν άκουγε. 

Λένε οι  μεγάλοι της ψυχολογίας ότι όλοι οι άνθρωποι μετά από μια μεγάλη καμπή της ζωής τους αναπροσαρμόζονται  αναλόγως .

Ήξερα  μια  υπάλληλο της στατιστικής υπηρεσία η οποία μόλις πήρε σύνταξη ασχολήθηκε με την καλλιέργεια ρίγανης. Έβγαλε και  μια θεωρία για τις θεραπευτικές ιδιότητες της ρίγανης . Κατήγγειλε, δε και   όλη την ανθρωπότητα (και κυρίως την νέα γενιά)  που δεν  γυρνάει στα χωριά της να ζήσει καλλιεργώντας  ρίγανη.

Ένας  άλλος γνωστός μου,  τυπικός υπάλληλος των δικαστηρίων μια ζωή  , μόλις πήρε σύνταξη  έγινε  «αναρχοαυτόνομος»  και κατήγγειλε τους νέους για συμβιβασμό και απάθεια.

Ο Σπύρος μόλις χώρισε  αγόρασε χορτοκοπτικό και βάλθηκε να  καθαρίσει εθελοντικά όλον τον πλανήτη από τσι βατσουνιές .

Έπλενε πεζοδρόμια με πιεστικό .

Έξυνε κολλημένες τσίχλες  με σπάτουλες από τις πλάκες των πεζοδρομίων .

Τοποθετούσε κάδους ανακύκλωσης.

Το μέλλον πλέον για τον  Σπύρο ήταν  ο «εθελοντισμός».

Αυτά όλα δεν με ενοχλούσαν .  Το αντίθετο , μάλιστα ,τα έβλεπα με συμπάθεια.  Μάλιστα περνώντας και εγώ μια μακράν περίοδο όπου έλεγα συνέχεια «Ναι» τον βοήθησα σε μια περίπτωση .

Εκείνο που με τάραζε ήταν το χαμόγελό του.

Έχει μια αποθήκη εδώ κοντά και περνάει   δεκάδες φορές κάθε πρωί από μπροστά μου με το σκουτεράκι του  φωνάζοντάς  μου  «Καλημέρααα!»  χαμογελαστός.

Μιλάμε για είκοσι φορές την ημέρα επί είκοσι χρόνια.

Ο εφιάλτης μου.

Πρέπει  να είμαι  συνεχώς σταντ μπάι  μην περάσει ο Σπύρος ,μου πει καλημέρα , δεν προλάβω να ανταποδώσω  και με περάσει για αγενή.

«Σώνει  ρε Σπύρο! Μια φορά λέμε «καλημέρα».

«Έλα μωρέ γκρινιάρη που σε πειράζουνε και οι καλημέρες».

Έτσι, το λοιπόν,  όταν η γυναίκα μου είπε  να πάμε διακοπές στην Βουλγαρία  συμφώνησα  αμέσως προκειμένου να μην βλέπω τον Σπύρο έστω για λίγες μέρες.

Διασχίσαμε κάμπους και βουνά ,  γιοφύρια  και  λαγκάδια και φτάσαμε  επιτέλους στα αδιαμφισβήτητα σύνορα της BP με την Gazprom.

Ανεβήκαμε τις αμέτρητες στροφές του όρους Πιρίν  και επιτέλους φτάσαμε στο χιονοδρομικό κέντρο  ενός, μέχρι πρότινος,  ασήμαντου ορεινού χωριού που έχει  μια εκκλησιά ένα νεκροταφείο , 50 σπίτια και  πεντακόσια ξενοδοχεία .

Με το που άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου μου κόπηκε η ανάσα.

17 υπό το μηδέν !

Σκέφτηκα ότι αν  δεν καταφέρω να διασχίσω το δρόμο θα με βρούνε το πρωί κοκκαλωμένονε  απάνω στην νησίδα σαν τον Τζάκ Νίκολσον στην «Λάμψη».

Μπαίνοντας στην είσοδο του ξενοδοχείου συμβαίνει το αδιανόητο.

Μπροστά στην ρεσεψιόν ο… Σπύρος   χαμογελαστός .

Μου ξανακόβεται η ανάσα.

Ο Χριστός και η Παναγία!.

«Αδελφέ! Και εσύ εδώ;  Θα περάσουμε τέλεια!»

Κοίταξα προς τα πάνω που συνήθως βρίσκονται οι Θεοί.

Ήθελε να μου πάρει και τις βαλίτσες στο δωμάτιο.

Θυμάμαι τον νόμο του Hane : «Δεν υπάρχει όριο στο πόσο στραβά μπορούν να πάνε τα πράματα.»

Έσφιξα τα  δόντια.

Στο εστιατόριο , αργότερα,  εκεί που περίμενα  στην ουρά στον μπουφέ νοιώθω να με ακουμπάνε δυό στητά και μυτερά  στήθη  ψηλά στην πλάτη.

Γυρνάω και μου κόβεται πάλι η ανάσα.

Μια ρωσίδα  δύο μέτρα  από αυτές  των επιδείξεων μόδας με ένα πιτσιρίκι στο χέρι.

Ο Ρώσος απέναντι περιμένει  στο τραπέζι κοιτάζοντας αφηρημένος  τριγύρω.

Ξυρισμένο κεφάλι χοντρός λαιμός και τατού.

Κρατάω την ψυχραιμία μου.

Κάθομαι ήσυχα στο τραπέζι να φάω.

Η Ρωσίδα έρχεται και κάθεται στο απέναντι τραπέζι σε στυλ «Βασικό ένστικτο».

Κοντεύω να πνιγώ.

Ξαφνικά έρχεται ο Σπύρος και κάθεται ανάμεσα μας  και μου κόβει την θέα.

Θα μου εξηγήσει, λέει,  τι παρεμβάσεις θα κάνουμε όταν γυρίσουμε στην Κέρκυρα.

Κρατιέμαι να μην του βγάλω το μάτι με το πιρούνι.

Επιτέλους ξημέρωσε και βλέπω στην ρεσεψιόν μέσα  στο τσούρμο τον Σπύρο   και τον μαφιόζο με πέδιλα  σκούφους γυαλιά και λοιπά συμπράγκαλα να ετοιμάζονται για  το χιονοδρομικό κέντρο.

Ωραία λοιπόν! Είναι  ευκαιρία τώρα που θα λείπουν όλοι  στις ερημιές  να κατέβω  στα υπόγεια του ξενοδοχείου και να μπω επιτέλους σε τζακούζι.

Φοράω το μπουρνούζι και διασχίζω τους άδειους διαδρόμους ωσάν τον Βασίλειο τον Β τον Βουλγαροκτόνο.

Η τεράστια αίθουσα με την πισίνες ήταν εντελώς  άδεια.

Μπαίνω στο τζακούζι και αισθάνομαι ότι δεν πήγε τσάμπα τόσος δρόμος.

Ξαφνικά μου κόβεται η ανάσα ξανά .

Μπαίνει στην άδεια αίθουσα η ρωσίδα με τον πιτσιρικά.

Ρίχνει τον πιτσιρίκο στην μεγάλη θερμαινόμενη πισίνα (να πάρει ένα μπούγιο)  και έρχεται  με βηματισμό μοντέλου  καταπάνω μου.

Ανεβαίνει στο  περβάζι και περνάει πάνω από το κεφάλι μου.

Φοράει ένα μαγιό που δεν είναι πρέπον  να το περιγράψω δημοσίως .

Κατεβαίνει αργά τα σκαλιά του Τζακούζι  και ξαπλώνει κλείνοντας τα μάτια.

Τα πόδια της έχουν φτάσει δίπλα από την μύτη μου.

Μ’ έχει πιάσει ταχυπαλμία.

Σκέφτομαι ότι αν πάθω ανακοπή εδώ μέσα την άλλη μέρα θα είμαι πρώτο θέμα στο δελτίο ειδήσεων  των κερκυραϊκών ΜΜΕ : « Γνωστός  Κερκυραίος  ηλεκτροσυγκολλητής  άφησε την τελευταία του πνοή από ανακοπή σε τζακούζι όπου  βρισκόταν με ρωσίδα τοπ μόντελ».

Μου κόβεται η ανάσα ξανά όταν βλέπω εκείνη την στιγμή να μπαίνει στην αίθουσα ο Σπύρος  χαμογελαστός.

Νόμιζα ότι έβλεπα βρικόλακα.

Τον είδα να φεύγει με το  τελεφερίκ για τα βουνά.

Τι έγινε; Πήδησε από τα όρη;

Κρεμάει το μπουρνούζι και έρχεται καταπάνω μου.

«Το μετάνιωσα. Θα μείνω εδώ σήμερα και αύριο βλέπουμε».

Βγαίνω άρον άρον από το τζακούζι και τρέχω να καλυφθώ.

Με παίρνει από πίσω.

Καταφεύγω στο χαμάμ.

Μου ξανακόβεται η ανάσα.

Θερμοκρασία Καζαμπλάνκας.

Κάθομαι σε ένα ξύλινο πάγκο και μπροστά κάτι κάρβουνα να καίνε.

Ο Σπύρος δίπλα μου με ψέλνει.

Σκέφτομαι ότι αν πάθω ανακοπή εδώ μέσα από την πολύ ζέστη  αύριο θα είμαι πρώτη είδηση  . «Γνωστός  γκέι  Κερκυραίος ηλεκτροσυγκολλητής βρέθηκε νεκρός από ανακοπή σε χαμάμ με τον συνοδό του».

Δεν θα ησυχάσει η ψυχή μου ούτε στον άλλο κόσμο.

Θα γυρίσω πίσω με μοναδικό σκοπό να τον πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια .

Μου έρχεται στον νου ο νόμος του Ruckert: «Δεν υπάρχει τίποτα τόσο μικρό που να μην μπορεί να πάρει μεγάλες διαστάσεις».

Γυρίσαμε στην Κέρκυρα με ανακούφιση .

Έπεσα στα γόνατα και προσκύνησα τα ιερά  μπετά του λιμανιού.

Την επομένη πάω να βάλω το κλειδί στην πόρτα και ακούω πίσω μου μια φωνή.

«Καλημέραααα!».

Απελπίζομαι!

Μου έρχεται στο νου ο νόμος του Smith: «Κανένα πραγματικό πρόβλημα δεν έχει λύση.»

 

Δέκα χρόνια χωρίς τον Φίλιππα

 Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται δέκα χρόνια  απουσίας του Φίλιππα .

Συνηθίζεται  η πολιτεία να  αναφέρεται σε επετείους επιφανών.

Το ίδιο κάνω και εγώ.

Ο Φίλιππας , λοιπόν,  έψηνε το χειμώνα κάστανα στο Σαρόκο.

Το καλοκαίρι το γύριζε σε αστάκια και κατηφόριζε με το καρότσι του στα Κουρτελάτσα.

Τα παλιά χρόνια , καθώς λέει η σιόρα  Τόνια (που τα ξέρει όλα) δούλευε στου «Σαντάφη… μπορντοζιέρης.. και έκανε δρόμους και αεροδρόμια στην έρημο τσι Σαχάρας».

Στην αρχή νόμιζα ότι επρόκειτο για κάποια τεχνική εταιρεία ώσπου κατάλαβα με τα πολλά ότι αναφερότανε στον… Καντάφι.

Ο Φίλιππας μετά τον «Σαντάφι», δεν ξαναγύρισε στην Ήπειρο, ήρθε στην Κέρκυρα και έγινε πασίγνωστος ψήστης κάστανων και καλαμποκιών.

Έβαλε και ταμπέλα σε χαρτόνι που έγραφε ότι «τα δικά μου αστάκια δεν είναι … μαιταλαγμένα».

Τον είχανε στην μπούκα οι υπόλοιποι ψήστες.

Σε κάποια συνέλευση της πολυκατοικίας οι «διοκτήτες» τον ανακηρύξαν παμψηφεί διαχειριστή ένεκα του ότι κανένας δεν δεχότανε την θέση.

Η πλειοψηφία του σώματος των «διοκτητών» ήταν Πασόκοι αλλά προκειμένου να  λυθεί το πρόβλημα της εξεύρεσης διαχειριστού ψηφίσανε και αυτοί  με πόνο ψυχής τον δεξιό Φίλιππα.

Οι ανακοινώσεις του Φίλιππα στην είσοδο της πολυκατοικίας αφήσανε εποχή.

Έχω ολόκληρο αρχείο.

Θυμάμαι μια φορά  που έβγαλε ανακοίνωση διότι , λέει, « Η φυτίτριες  του δεφτέρου φονάζουνε όλι νήχτα και κάνουνε όργια».

Η αλήθεια ήταν ότι κάποια φοιτήτρια ήταν αρκετά «εκδηλωτική» κατά την διάρκεια της σεξουαλικής πράξης.

Κατά  ένα περίεργο τρόπο αυτό ενοχλούσε αφάνταστα μόνο το εκλογικό σώμα των ηλικιωμένων και τους ένωνε σε έναν ανίερο διακομματικό συνασπισμό.

Ο Φίλιππας με πίεζε να πάρω θέση.

«Ρε Φίλιππα μου δεν γίνεται όποιος σταμάτησε να  γ…ει  να υποχρεώσει και τους άλλους να σταματήσουν».

Ο αστυνομικός που ήρθε βρέθηκε σε δύσκολη θέση.

Αφού ανέκρινε την «φυτίτρια» ανακοίνωσε ότι δεν μπορεί να ασκηθεί δίωξη διότι  «δεν υπάρχει νόμος που να ορίζει πόσο πρέπει να φωνάζει κανείς  κατά την διάρκεια του σέξ».

Ευτυχώς η θερμή «Φυτίτρια» μετακόμισε και ησυχάσανε τα πνεύματα .

Η επιχείρηση για την «αποκατάσταση της τάξεως» όμως συνεχίστηκε με αφορμή το «Πόμολο».

Το πόμολο της εξώπορτας κάποια στιγμή άρχισε να κουνάει.

Σκέφτηκα να το φτιάξω αλλά όλο το ανέβαλα ώσπου καποιανού τουμεινε στο χέρι.

Το άφησε κάτω,   το είδε ο Φίλιππας και έγινε έξαλλος.

«Αυτό το κωλόπαιδο το έκανε.  Αλλά δεν φταίει αυτό.  Φταίει η μάνα του η πουτάνα που τόχει κακομαθημένο. Τώρα θα του δείξω εγώ»

Ανεβαίνει επάνω να ενημερώσει την φράξια των ηλικιωμένων του τρίτου και τέταρτου που όταν αγοράσανε τα διαμερίσματα πίστευαν ότι θα μείνουν για πάντα νέοι.

Ώσπου να τους κατεβάσει να «δούνε τα χάλια μας» είχα πάρει ένα κατσαβίδι και ξαναβίδωσα το πόμολο.

Κατέβηκαν με μπαστούνια , με πί , και με πατερίτσες σαν φαντάροι του μετώπου της Αλβανίας.

Μόλις είδανε ότι το πόμολο ήταν στη θέση του κοιταχτήκανε.  «Πάει τάχασε. Είναι να ψάχνουμε για άλλο διαχειριστή».

Ανεβήκανε ξανά όλοι μαζί ξανά με τον Φίλιππα να προσπαθεί να τους πείσει ότι το πόμολο πριν λίγο ήταν βγαλμένο.

Ώσπου να πάρει το σακί με τα αστάκια ο Φίλιππας και να ξανακατέβει είχα ξαναβγάλει το πόμολο και το άφησα κάτω.

Κόντεψε να πάθει συμφόρηση.

Άρχισε να βρίζει ξανά το «κωλόπαιδο» και την «πουτάνα την μάνα του».

Εκείνη ακριβώς την στιγμή εμφανίζεται το «κωλόπαιδο» με την παρέα του και του δίνει ένα φούσκο.

Ο Φίλιππας αρχίζει να φωνάζει «..βοήθεια με σκοτώνουνε».

Τηλεφωνάνε οι αποπάνω στην «Αστενομία»  «..βοήθεια τονε σκοτώνουνε»

 Ακούει η αστυνομία «βοήθεια  τονε σκοτώνουνε» και έρχεται με πολυβόλα.

Ανέλαβα να τους εξηγήσω πως έχουν τα πράγματα και τα στρατεύματα της τάξεως αποχώρησαν αφού συμβούλευσαν τα εμπλεκόμενα μέρη να υποβάλουν μηνύσεις.

Ήταν τόσο αποφασιστική η παρέμβασή μου ώστε ανέβηκα πολύ στα μάτια του «κωλόπαιδου» …. συγνώμη… του Διονυσάκη, τόσο που με κάλεσε και στο επεισοδιακό πάρτι Χιπ Χοπ που έκαναν στο σαλόνι της «πουτάνας» …συγνώμη… της μάνας του.

Ένα πάρτι που έμεινε στην ιστορία διότι είχε σαν αποτέλεσμα να  θέσει ο Φίλιππας  την πολυκατοικία σε κατάσταση πολιορκίας.

Πέρασαν τα χρόνια και ένα Σαββάτο συγκάλεσε έκτακτη συνέλευση. Κατέβηκε αργά τα σκαλιά  προς την είσοδο που είμαστε μαζεμένοι.

Φορούσε μια ρόμπα γκρενά των έξι ευρώ που την έβλεπα κάθε μέρα στη βιτρίνα του κινέζικου της Πολυχρονίου Κωνσταντά και ένα ζευγάρι παντόφλες με τον Τουίτι που κάπου θα τις βρήκε.

Υπέβαλε την παραίτηση του επισήμως δηλώνοντας ότι «η κατάσταση δεν διορθώνεται με τίποτα».

Η αλήθεια ήταν ότι είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.

Προχθές γύρναγα σπίτι αργά.

Καθώς πέρναγα από την έρημη πλατεία τόνε θυμήθηκα.

Τον είχα δει ένα βράδυ μετά τα μεσάνυχτα ,  μόνο,  με εκείνο το ραδιοφωνάκι με την δερμάτινη θήκη και το λουρί να χορεύει ηπειρώτικα στη μέση του Σαρόκου με τα χέρια απλωμένα και το βλέμμα του ψηλά.

Αξέχαστος!

 

Βάνα

Η Βάνα ήταν μια στρουμπουλή κοπελίτσα που έμενε σε μια μονοκατοικία με κήπο.

 

Ο κήπος είχε νεραντζιές  , ένα δύο λεμονιές και πολλές τριανταφυλλιές με τριαντάφυλλα διαφόρων χρωμάτων.

 

Η Βάνα ήταν ασπριδερή  και αφράτη ακόμα και το κατακαλόκαιρο.

 

Έγραφε και ποιήματα.

 

Δακρύβρεχτα κοριτσίστικα ποιήματα   γεμάτα ευαισθησία  απελπισία και έρωτα.

 

Μου χε δώσει και μερικά  γραμμένα σε πολυτελές κίτρινο χαρτί  και στην κορυφή είχε κολλημένο με σελοτέιπ και ένα φυλλαράκι  τριανταφυλλιάς  από τον κήπο της.

 

Με την Βάνα «τάχαμε»  τον εφιαλτικό   εκείνο καιρό της  δοτικής και  των τριτόκλιτων ρημάτων.

 

Χωρίσαμε (ένα δειλινό με δάκρυα στα μάτια) για.. ιδεολογικές διαφορές .

 

Η Βάνα γράφτηκε στον «Ρήγα Φεραίο» (τον Βελεστινλή) και εγώ γράφτηκα στην ΠΠΣΠ.

 

Χάος μας χώριζε πλέον.

 

«Η αγάπη μας ήταν γραφτό να γίνει δύο κομμάτια»

 

Έτσι…

..με μιαν αρχιτεκτόνισσα 

ένα τραγούδι ετόνισα

να μην στο πω να μην στο πει

ανήκει στην πιπισιπί.»

 

Η ΠΠΣΠ («πιπισιπί» για τους νεώτερους)  αποτελούταν από σκληροτράχηλους αγωνιστές με παχιά μουστάκια.

 

Ειδικά οι «Μαοϊκοί»  το πρόσεχαν πολύ το θέμα του μουστακιού.

 

Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με άλλους τρόπους  .

 

Οι Μαοϊκοί , βέβαια, έχουν εκλείψει ως είδος αλλά έχουν εμφανιστεί άλλοι.

 

Βλέπεις στην τηλεόραση ένα «κτήνος»  γεμάτο τατουάζ  στα χέρια, στα πόδια στο λαιμό, στο κούτελο , παντού ,  να τυλίγει ντολμαδάκια  με προσεκτικές κινήσεις   σε μια εκπομπή μαγειρικής.

 

Η ακόμα έναν καμαρωτό  «αναρχικό» με μαλλιά  ράστα  τύπου Τζαμάικα να παριστάνει τον ανατροπέα του συστήματος σε εκδηλώσεις που έμειναν δηλώσεις .

 

Σε κάθε περίπτωση , τα ράστα ποτέ δεν κάνανε τον παπά. 

 

 

Έκρυβα, που λέτε ,  τον παράνομο και αντεπαναστατικό  δεσμό μου  με την Βάνα μέχρι που  «δεν πήγαινε άλλο».

 

Πέρασαν τα χρόνια και η Βάνα έμεινε μια ασπριδερή και αφράτη ανάμνηση  στο σιδερένιο πορτόνι του μικρού κήπου.

 

Έτσι πρέπει να μείνει  για πάντα.

 

Νόμιζα ότι είχα αφήσει πίσω μου την Βάνα ώσπου αργότερα γνώρισα χιλιάδες  Βάνες.

 

Βάνες ατμού

Βάνες νερού

Βάνες λαδιού

Βάνες  τεσσάρων ιντσών

Βάνες  εννέα ιντσών

Βάνες χειροκίνητες απλές

Βάνες ηλεκτρομαγνητικές

 

Ήταν μια εποχή που έβλεπα και στον ύπνο μου Βάνες.

 

Μεγάλη κατάρα!

 

Κάποτε έφυγα από όλα αυτά και νόμιζα ότι είχα αφήσει οριστικά πίσω μου τις Βάνες.

 

Πέρασαν τα χρόνια και ήρθε ο καιρός κάποιων  δημοτικών και περιφερειακών εκλογών.

 

Τότε συναντώ ξανά την Βάνα.

 

 

Εκεί που δεν το περίμενε κανείς και  ενώ  η ανθρωπότητα έμπαινε ως συνήθως σε μια νέα εποχή,  ανακοινώνονται οι υποψηφιότητες για τον πάρεδρο της κοινότητας .

 

Η «Δεξιά» κατεβάζει για υποψήφιο πάρεδρο έναν γιγαντόσωμο και καλόκαρδο  ξυλοκόπο που μοιάζει με τον Πώλ Μπανυάν και  που δεν θα ησυχάσει αν δεν κόψει και την τελευταία ελιά.

 

Η «Αριστερά» κατεβάζει έναν σκυθρωπό και αγέλαστο βιρτουόζο  του Τρισέτε*.

 

Το χωριό χωρίζεται ως συνήθως σε δύο στρατόπεδα σε μια μάχη υπέρ βωμών και εστιών.

 

Παρακολουθώ από το παράθυρο μου κινήσεις ασυνήθιστες .

 

Ασύλληπτα σκάνδαλα αποκαλύπτονται που δεν τα βάζει ο νους του ανθρώπου.

 

Συνωμοτικές συναντήσεις  σε μισοσκότεινες κουζίνες.

 

Παράξενες  μεταμεσονύκτιες επισκέψεις που είχαν διακοπεί για χρόνια.

 

Προφυλάξεις.

 

«Ασφαλώς και δεν πρέπει

να μας δούνε παρέα»

 

Πύρινες δημοσιεύσεις στο Φέισμπουκ που καλούν σε πανστρατιά τον λαό.

 

Μυστικοί ανεπαίσθητοι  εκβιασμοί  και  μεγάλες υποσχέσεις .

 

Σκανδαλώδεις μετακινήσεις .  

 

Επιστρατεύονται ακόμα και φοβερές μετεμφυλιακές μνήμες για να πεισθούν  οι ταλαντευόμενοι.

 

Το δηλητήριο απλώνεται στις φλέβες των υποψηφίων και των συνοδοιπόρων τους  και κινδυνεύεις  , αν δεν προσέξεις με ποίον μιλάς,  να σε κατατάξουν στο αντίπαλο στρατόπεδο.

 

Όλη η κουβέντα γίνεται για να καταμετρήσουν τα κόμματα τις δυνάμεις τους.

 

Την επομένη δεν θα υπάρχει τίποτα και κανείς.

 

Η ζωή θα συνεχιστεί και κανείς δεν θα θυμάται ούτε καν ποιος είναι ο εκλεγείς.

 

«Τώρα παίζονται όλα».

 

Την ισορροπία κρατούν όσοι αντιμετωπίζουν την κατάσταση με χιούμορ και σαρκαστική διάθεση.

 

Τελικά νικάει ο «δεξιός» και καταλαμβάνει την έδρα του πάρεδρου.

 

Σηκώνεται σοβαρός από τον θρόνο του και ακουμπάει τα ροζιασμένα χέρια του στο λιγδιασμένο  ξύλινο  μετεμφυλιακό τραπέζι του Τρισέτε.

 

 Κοιτάζει βλοσυρός τους παρευρισκόμενους και λέει μεγαλοψύχως και με βαριά φωνή.

 

«Θα είμαι Πάρεδρος όλων των χωριανών».

 

Οι αρμοδιότητες της «τοπικής αυτοδιοίκησης»  είναι να εξασφαλίζει την ομαλή τροφοδοσία του χωριού με νερό.

 

Ήρθε η ώρα των μεγάλων αλλαγών.

 

Θα ανοιγοκλείνει την βάνα και θα τοποθετήσει και ρυθμιστή πιέσεως.

 

Μια υπερσύγχρονη συσκευή που προστατεύει τα καζανάκια του λαού από την υπερβολική πίεση του νερού της προηγούμενης και ανάλγητης τοπικής διακυβέρνησης .

 

Μια νέα εποχή αρχίζει. 

 

 

 

*Κερκυραϊκό παιχνίδι της τράπουλας.

 

Η Εποχή των Γιγάντων

 Με στείλανε σχεδόν  δια της βίας για εξετάσεις.

Έχω να πάρω ντεπόν εδώ και είκοσι χρόνια.

Ο Σταύρος Σταύρου ο παθολόγος της γειτονιάς μου  με χαιρετάει σεμνά κάθε πρωί που πηγαίνει στο γιατρείο του.

Είναι Κύπριος και ζυγίζει σαράντα πέντε κιλά.

 

Το ξέρω διότι τον  βρήκα μια μέρα στο φαρμακείο της Αγγελικής και τόνε ζύγισα μαζί με τα ρούχα , τα παπούτσια  και  την  μαύρη δερμάτινη τσάντα  με τα ακουστικά.

 

Τόνε ξέβρασε η θάλασσα, πριν από μερικά χρόνια στο νησί , σαν κοκωβιό.

 

Τον είχα ρωτήσει τότε,  αν έχει κάποια συγγένεια με τον Σπύρο Σπύρου η, έστω , με τον Χαράλαμπο Χαραλάμπους.

Είχε κάτι οικονομίες  στην «Κύπρον» και του τις κουρέψανε οι Γερμανοί.

 Ήταν απαρηγόρητος.

Έκτοτε μισεί τους Γερμανούς.

Με έστειλε  για εξετάσεις σε μικροβιολογικό εργαστήριο.

Η μικροβιολόγος είναι  Γερμανίδα.

Πρόκειται για ένα κήτος που ξέβρασε κάποτε η θάλασσα στο νησί.

Πέρασε με το ζόρι πίσω από το γραφείο , ακούμπησε πάνω  τα χέρια της και  κάθισε.

Η καρέκλα εξαφανίστηκε.

Έψαχνε τα χαρτιά μου.

Είδα την άκρη του φακέλου πλακωμένου  κάτω από τα βυζιά της.

Είπα να τον τραβήξω αλλά κρατήθηκα.

Της  έδειξα τον φάκελο με όση  λεπτότητα μου  έχει απομείνει. 

Τράβηξε τα χαρτιά μου κάτω από τα βυζιά της και τα κοίταξε βλοσυρά.

Κατέβασε τα γυαλιά στην μύτη . Με κοίταξε αυστηρά και μου είπε: «Αυξημένη χοληστερίνη…»  «…Χρειάζεστε δίαιτα.»

Ξαναπήγα στον  Σταύρο Σταύρου.

«Πες της να πα να γαμηθεί!»

Πάντα ο Σταύρος Σταύρου  πίστευε ότι  όλα οφείλονται σε μια πανάρχαια συνωμοσία των γυναικών κατά τον ίδιο τρόπο που άλλοι πιστεύουν ότι όλα οφείλονται σε μια πανάρχαια συνωμοσία μιας φράξιας φανατικών εβραίων .

Συνδέει απίθανα ιστορικά γεγονότα με έναν εξόχως διασκεδαστικό τρόπο και καταλήγει στο ότι,   από την άλωση της Τροίας  και τον Πελοποννησιακό  Πόλεμο μέχρι  την εισβολή των Αμερικάνων στο Ιράκ και τον πόλεμο στην Ουκρανία,  πίσω κρύβονται σατανικές γυναίκες.

Η  Άνγκελα Μέρκελ ,η  Αναλένα Μπέρμποκ και η Ούρσουλα  φον ντερ Λάιεν είναι η αδυναμία του.

Γύρευε τι έχει τραβήξει ο άνθρωπος.

«Να της πεις της κλώσας  ότι στα «μυστικά» αρχεία του Ιπποκράτη, αναφέρεται ότι στην αρχαιότητα ήταν ντροπή να μην έχει τριγλυκερίδια πάνω από τον όριο και ο τελευταίος δούλος.»

 

«Τι κάνουμε τώρα:» ερωτώ

 

«Θα σου δώσω μια λίστα με φαγητά που πρέπει να τρως  και σε ένα μήνα βλέπουμε.»

Ρίχνω μια ματιά στη λίστα και ανατριχιάζω σύγκορμος. 

Μάζεψα τα σαλάμια από το ψυγείο και τα έριξα στους γάτους.

Παντσέτες  καπνιστές.

Χωριάτικα λουκάνικα Τρικάλων με πράσο.

Σαλάμια  Μιλάνου .

Προσούτα.

Χαμός .

Με κοιτάζανε οι γειτόνοι με γουρλωμένα μάτια.

Οι γάτοι της γειτονιάς  (που για κάποιο λόγο δεν έχουν ποτέ χοληστερίνη)  κάνανε Λαμπριά.

Αφού ,σας λέω,  δεν  άρχιζαν το φαί αν δεν έφευγα.

Σου λέει, «Σίγουρα θα έχει ρίξει  μέσα φόλα… δεν εξηγείται αλλιώς.»

Στην επόμενη ανάλυση αίματος που του πήγα είχα 118 χοληστερίνη.

«Ούτε ασκητής στο Άγιο όρος δεν έχει τόση χοληστερίνη» μου είπε.

Μου είπε , μάλιστα , ότι είμαι σε καλό δρόμο και είναι πλέον βέβαιο ότι θα πεθάνω υγιέστατος. 

Έτσι , που λες , αγαπητέ  αναγνώστη ,  λίγο  το πανάρχαιο τρίπτυχο «ακρίβεια -ανεργία – πληθωρισμός»  ( όλα τα πληρώνει ο λαός) , λίγο η ευτραφής γερμανίδα , λίγο ο  επερχόμενος σκληρός χειμώνας ,  εισερχόμεθα πλέον και επισήμως στην «Εποχή των Γιγάντων».

Γίγαντες στο φούρνο με ντομάτα .

Γίγαντες  πλακί.

Γίγαντες  νερόβραστοι με λεμόνι.

Γίγαντες αλά κρεμ (από μια γαλλική συνταγή) .

Ο Χριστός να βάλει το χέρι του.