Το γεφύρι του Δρίνου

"Π'ολημερίς το εχτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν".

Πρόκειται για ένα βραβευμένο ιστορικό μυθιστόρημα του σέρβου λογοτέχνη Ίβο Άντριτς (Βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας). Σύντομα θα αρχίσουν και τα γυρίσματα μια ταινίας του Εμίρ Κουστουρίτσα για την μεταφορά του βιβλίου στην οθόνη . Δίπλα στην μιά πλευρά της Γέφυρας και δίπλα από το Βίσεγκραντ θα χτισθεί μια πέτρινη πόλη για τις ανάγκες των γυρισμάτων.

Ο ίδιος πρωταγωνιστής θα υποδυθεί τρείς διαφορετικούς ρόλους τριών προσώπων του βιβλίου στα 300 χρόνια της ιστορίας της γέφυρας στα οποία αναφέρεται η ταινία.

Η θρυλική αυτή γέφυρα βρίσκεται στην ανατολική Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Προκειται για ένα αριστούργημα αναγγενησιακής αρχιτεκτονικής , κατασκευάστηκε στα χρόνια του Μεγάλου Βεζύρη Μεχμέτ Πασά Σοκολοβί (16ος αιώνας).

Η Γέφυρα είχε μεγάλη στρατηγική και εμπορική σημασία για την Οθωμανική Αυτοκρατορία και για την αποπεράτωσή της επιστρατευθηκαν , δια της βίας, εκατοντάδες εργάτες απο τις γύρω περιοχές.

Εκείνο που με εντυπωσίασε διαβάζοντας το βιβλίο είναι οι παράλληλοι μύθοι που συνοδεύουν την κατασκευή των Γεφυριών της εποχής της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στα Βαλκάνια.

Στο Γεφύρι του Δρίνου εργάσθηκε και ένας ατίθασος υιός μιάς εύπορης αγροτικής οικογένειας , ο οποίος συγκρότησε μιά ομάδα συναδέλφων του και τα βράδυα πήγαινε με ένα πλεούμενο και έριχνε τις σκαλωσιές . Μετά απο πολλές προσπάθειες οι Οθωμανοί στρατιώτες τον συνέλαβαν και τον κάρφωσαν σε ένα πάσσαλο και τον έστησαν επάνω στην Γέφυρα .

Εκεί έμεινε επι τρείς ημέρες ώσπου πέθανε.

Υπήρχε ένας "ειδικός" του στρατού που μπορούσε να σε περάσει στον πάσσαλο (σαν αρνί) χωρίς να πειράξει κανένα εσωτερικό όργανο. Έτσι ο Θάνατος ήταν αργός και βασανιστικός.

Όσον αφορά την "γυναίκα του πρωτομάστορα" εδώ τα πράγματα ήταν πιό περιπεπλεγμένα.

Πράγματι υπήρξε μια γυναίκα όπου κατά την διάρκεια της γέφυρας βιάσθηκε απο μιά συμμορία και στη συνέχεια τρελάθηκε κια γύρναγε από χωριό σε χωριό αναζητώντας τα ανύπαρκτα παιδιά της .

Οι χωρικοί της είπαν ότι τα "παιδιά" της τα πήραν για δουλειά στην γέφυρα . Πήγε στην γέφυρα και ρώταγε τους μαστόρους αν είδαν τα παιδιά της.

Οι Μαστόροι τής είπαν ότι τα παιδιά τα έθαψαν στα θεμέλια της γέφυρας για να στεριώσει.

Η γυναίκα αυτοκτόνησε και αργότερα οι χωρικοί έλεγαν ότι την έθαψαν και αυτήν στα θεμέλια .

Ένας αράπης σπουδαίος τεχνίτης και αρχιεργάτης καταπλακώθηκε απο μια ογκώδη πέτρα που έπεσε όταν κόπηκε το σχοινί. Το μισό σώμα του έμεινε απ'εξω και το άλλο μισό καταπλακώθηκε .

Αποφάσισαν να μην μετακινήσουν την πέτρα μιας και δεν υπήρχε , πλεον, λόγος .

Ακόμα και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι ο δυστυχής τεχνίτης έχει στοιχειώσει μέσα στο γεφύρι και εάν κοιτάξεις απο το άνοιγμα ανάμεσα στίς καμάρες της γέφυρας θα τον δείς.

Εκτός , όμως, από τους μύθους την γέφυρα του Δρίνου διαβήκαν κουρασμένοι ταξιδιώτες ,εκεί έγιναν σκληρές μάχες για τον έλεγχο της γέφυρας , εκεί υπογράφηκαν συμφωνίες αντίπαλων στρατοπέδων. Και μιάς και η γέφυρα ήταν ανέκαθεν το νυφοπάζαρο του Βίσεγκραντ, εδώ οι μεγάλοι έρωτες χάραξαν τα πάθη του επάνω στις πέτρες , εδώ έγιναν σπουδαίες ερωτικές αυτοκτονίες , απερίγραπτα ερωτικά εγκλήματα και ιστορικές μονομαχίες.

Είναι στιγμές που δεν θάθελα τίποτα περισσότερο απο το να καθήσω ένα απόγευμα στην πέτρινη βεράντα με το ξύλινο κάγκελο , με ένα πιάτο αποξηραμένα δαμάσκηνα και να αγναντεύω το Γεφύρι του Δρίνου.

Η βιογραφία των ματιών

"Βιάστηκα να βγάλω το χειμώνα από πάνω μου.
Σ’ ένα σακάκι μαζεμένη όλη η σιωπή των ημερών.
Με τον βοριά και την βροχή.
Στις τσέπες, τους αγκώνες και στα τσαλακωμένα χαρτομάντιλα τα χνάρια της κούρασης.
Άφησα το σακάκι να πλυθεί να φύγουν τα σκοτάδια και οι λεκέδες του απογεύματος.
Και στις μασχάλες, κάτω από την φόδρα, η παγωνιά σκληρή σαν πέτρωμα.
Το ‘δωσα στην γυναίκα μου που γκρίνιαζε.
«Είναι ο καιρός υγρός ακόμη , μην ξεγελιέσαι».
Μα ….. εγώ βιαζόμουν να τα βγάλω από πάνω μου μαζί με τον χειμώνα.
Έτσι άρχισα να βήχω κι έτσι με βρήκε η άνοιξη. Χωρίς να μετανιώσω."

Το ποίημα είναι γραμμένο στα Ελληνικά από τον Λούαν Τζούλις, Αλβανό εργάτη που μας έκανε την τιμή να γράψει και να εκδώσει μια συλλογή ποιημάτων στην γλώσσα μας με τίτλο "Η Βιογραφία των ματιών".

.

Η τιμή μας!

.

Ονειρεύτηκα χτές το βράδυ ένα πανώ στην Πανεπιστημίου πάνω απο τα κεφάλια των υπανθρώπων των ΟΥΚ που έχουν ξεχάσει τα Ελληνικά (αν ποτέ τα ήξεραν).

Στο πανώ να είναι γραμμένο το ποίημα του Λουάν, και αντί για υπογραφή ....

..." Δολοφόνοι μεταναστών! Άνθρωποι δεν θα γίνετε ποτέ".

.

Η Ντροπή μας!

.

Από την Βιολέτα στην Τζούλια

Ήταν μια εποχή - όχι πολύ πριν- που τα φώτα του "Χόλυγουντ" έλουζαν τους ταπεινούς.

Οι σκλάβοι Εβραίοι του Nabbuco, oι τσιγγάνοι σιδεράδες του Trovatore, o δαιμόνιος Κουρέας της Σεβίλλης και η Βιολέτα, η πόρνη της Traviata, θριάμβευαν στις σκηνές .

Ήταν η ώρα που η Ιστορία μαστόρευε τους καινούριους θεσμούς και τις ηθικές τις αξίες.

Η Βιολέτα ανέλαβε να αντιπαρατεθεί στον ηθικό ξεπεσμό της αριστοκρατίας και να ορίσει τις "αιώνιες" ηθικές αξίες του μέλλοντος.

Ευφυώς διάλεξαν αυτήν, την ανήθικη "Κυρία με τις Καμέλιες", αυτήν που "τραβιέται", αυτή που -όντας άρρωστη - προτίμησε να αποθαρρύνει τον αγαπημένο της και να πεθάνει μόνη, παρά να τον πικράνει με τον θάνατό της.

Ο νεαρός αστικός πολιτισμός πίστευε τότε ότι οι θεσμοί του και η ηθική του θα ήταν αιώνιοι .

Έτσι πιστεύουν πάντα, άλλωστε, όλα τα παιδιά.

Η Τραβιάτα έδινε λίγα λεπτά το κορμί της για να κερδίσει τον κόσμο της. Όπου κατοικούσαν η αξιοπρέπεια και τα μεγάλα της συναισθήματα.
Η Τζούλια δίνει όλο της τον κόσμο της για να κερδίσει λίγα λεπτά δημοσιότητας .

Ναί! Σωστά καταλάβατε! Βρισκόμαστε ενώπιον του ηθικού ξεπεσμού του αστικού πολιτισμού.

Καιρός να διατυπώσουμε τις νέες "αιώνιες" ηθικές αξίες .

Το βιντεάκι είναι δικής μου κατασκευής .
Η μετάφραση επίσης.
Στο ρόλο της Βιολέτα τραγουδάει η Μαρία Κάλλας .
Πρόκειται για μια σπουδαία παράσταση της Traviata του 1956 στην Σκάλα του Μιλάνου που θεωρείται αξεπέραστη.

Ιάσων Δεπούντης (1919-2009)

Η αγία εξορία των Αθανάτων.

Νασος Δετζώρτζης (1911-2003)

Ένας υπέργηρος κάποτε μου αφηγήθηκε μια παράξενη ερωτική ιστορία .

Όταν ήταν 18 χρονών "κλέφτηκε" με μια συγχωριανή του ετών 16.

Για να αποφύγουν την μήνιν των δικών τους ξεκίνησαν με τα πόδια να πάνε στην Πόλη.

Όταν έφτασαν στου Τρουμπέτα και ο νέος είδε ότι η Πόλη ήταν πολύ μακρύτερα απο όσο φαντάζοταν, μετάνιωσε και της είπε ότι θα γύρναγε πίσω. Πραγματι γύρισε πίσω, αφήνοντας την στην μέση του δρόμου.

Εβδομήντα χρόνια αργότερα μου μίλαγε για αυτήν.

Από ότι φαίνεται, ούτε οι έρωτες πεθαίνουν ούτε οι ποιητές.

Διομήδης Βλάχος (1956-2004)

"Περπάταγε προς την συνωμοσία του χειρουργείου
Παράφωνος, ασύμμετρος, ονειροπόλος
Ένα πλευρό από την τελευταία θύελλα
Στο στήθος του ένας αχανής βυθός."

Γεράσιμος Χυτήρης. Σύγχρονοι Κερκυραίοι ποιητές

Ο Γεράσιμος Χυτήρης (1913-1997) υπήρξε ένας απο τους σημαντικότερους σύγχρονους Κερκυραίους διανοούμενους. Ήταν ο πατέρας του Τηλέμαχου χυτήρη.

Δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω αλλά έχω ακούσει πολλά για αυτόν.

Το τελευταίο βιβλίο του που διάβασα είναι "Η Κέρκυρα στα μέσα του 19ου αιώνα".

Μας άφησε (εκτός απο τα λογοτεχνικά του κείμενα) Ιστορικά και Λαογραφικά έργα μεγάλης αξίας.

Ετοιμάζει ο Ανδρέας Γραμμένος απο τους Κουραμάδες ένα αφιέρωμα εδω . Εάν είναι έτοιμο ανοίξτε να το διαβάσετε.

Το βιντεάκι το έφτιαξαν τα παιδιά του Δημοτικού Περιφερειακού θεάτρου Κέρκυρας με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης. Μου το έστειλαν μαζί με άλλα τρία που αφορούν σύγχρονους Κερκυραίους ποιητές .

Θα τα ανεβάσω στην συνέχεια.

Ευχαριστούμε!

Νερό καλάρει το Fore Peak.....

"Νερό καλάρει το fore peak, νερό και τα πανιόλα

μα εσένα μια παράξενη ζαλάδα σε κινεί.

Με στάμπα που δε φαίνεται σε κέντησε η Σπανιόλα,

ή το κορίτσι που χορεύει απάνω στο σκοινί;"

Πριν από μερικά χρόνια συζητούσα με τον κύριο Πατούνη, έναν από τους τελευταίους βιομήχανους σαπωνοποιούς της Κέρκυρας (ο γιός του ο Αποστόλης συνεχίζει με μεγάλο ζήλο και αγάπη την επιχείρηση του πατέρα του).

Μου έλεγε λοιπόν για την γνωριμία του με τον Ν. Καββαδία, για τους περιπάτους του και τις συζητήσεις τους στα καντούνια της Κέρκυρας και τον άκουγα μαγεμένος.

Όταν περνώ από τα ίδια καντούνια την νύχτα θυμάμαι τα λόγια του κυρίου Πατούνη και νομίζω ότι σε κάποια γωνιά θα συναντήσω τον Καββαδία.

Μου έλεγε, ακόμα, ότι του έδινε ραντεβού στην πλατειούλα της Λεμονιάς (στα παλιά Μπουρδέλα) και ότι δίσταζε να πάει εκεί να τον συναντήσει γιατί η πλατειούλα ήταν κακόφημη και η Κέρκυρα μικρή.

Ας είναι καλά όπου βρίσκεται ο κύριος Πατούνης που μου έμαθε τα μυστικά της οξυγραφίας και ο κύριος Καββαδίας που με συνοδεύει κάποιες βραδιές.

Το στιχάκι από τη συλλογή Μαραμπού, δεν έχει μελοποιηθεί . Αναφέρεται (στην γλώσσα των ναυτικών) σε μια μεγάλη θαλασσοταραχή όπου τα νερά ανεβαίνουν πάνω από το πρωραίο μέρος του καραβιού όπου υπήρχε το Fore Peak, δηλαδή το ντεπόζιτο του πόσιμου νερού και συνέχιζε καλύπτοντας και τα "πανιόλα", δηλαδή τα λαμαρινένια πατώματα του καταστρώματος . Ωστόσο η "παράξενη ζαλάδα" δεν προέρχονταν από την θαλασσοταραχή.

Ultimi giorni di Suli

Την Σαρακοστή του 1856 ανέβηκε στο μεγάλο θέατρο «Φοίνικας» της Βενετίας η όπερα του Giovanni Batista Ferrari «Οι τελευταίες μέρες του Σουλίου» .

Συγγραφέας του έργου ήταν ο Giovanni Peruzzini (1815-1869).

Πρόκειται για ένα λυρικό δράμα σε 4 μέρη.

Το λιμπρέτο τυπώθηκε το 1856 από το I.R. Stabilimento Νazionale Privilegiato di T. di G. Ricordi (Milano).

Το λιμπρέτο και οι παρτιτούρες της όπερας έχουν χαθεί.

Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Πορτογαλίας έχει την μεγαλύτερη συλλογή έργων του Giovanni Peruzzini ( Jone , La contessa d’Amalfi κλπ.).

Είναι δυνατόν να έχει και το λιμπρέτο από το έργο αυτό ; Δεν ξέρω .

Μου φαίνεται όμως αδιανόητο να υπάρχει και να μην ενδιαφέρθηκε κανείς.

Κρίμα!

.

El Sistema

Ο Lennar Acosta μαζί με έναν φίλο του (15χρονοι και οι δύο) συνελήφθηκαν στο Καράκας της Βενεζουέλα, καταδικάστηκαν για εννέα ένοπλες ληστείες και οδηγήθηκαν στις φυλακές.

Ο Lennar αφηγείται: “Μια μέρα με επισκέφτηκε ένας κύριος , μου έδωσε ένα κλαρινέτο και μου είπε να το φυλάξω γιατί είναι πολύ ακριβό -όπως είπε- και θα ερχόταν μια άλλη μέρα να το πάρει” .

“Σκέφτηκα ότι θα είναι κάποιος τρελός η κάποιος πολύ απελπισμένος. Εμένα βρήκε να εμπιστευτεί;”.

Σήμερα ο Lennar είναι κλαρινετίστας στην εθνική ορχήστρα νέων «Σιμόν Μπολιβάρ» και ο συνεργός του στις ένοπλες ληστείες είναι ο μαέστρος της ορχήστρας.

Πρόκειται για δύο από τις 400,000 νέους των παραγκουπόλεων της Βενεζουέλα που στα τελευταία 30 χρόνια έχουν «ενταχθεί στο σύστημα».

Το “σύστημα” ήταν ένα όνειρο ενός οικονομολόγου που ασχολούταν ερασιτεχνικά με την μουσική . Ονομάζεται Jose Antonio Abreu .

Στην αρχή μάζεψε μερικά παιδιά του δρόμου σε ένα εγκαταλελειμμένο γκαράζ και έκανε μαθήματα μουσικής δωρεάν.

Τριάντα χρόνια αργότερα και αφού κατάφερε να πείσει επτά διαδοχικές κυβερνήσεις , το El Sistema έχει σήμερα 250.000 μαθητές σε όλη τη χώρα και απασχολεί 15.000 καθηγητές μουσικής . Σε μια χώρα όπου το μέσο ετήσιο εισόδημα είναι κάτω από 3.500 δολάρια, το «σύστημα» έχει ετήσια χρηματοδότηση 29 εκατομμύρια δολάρια.

Ο Edicson Ruiz είναι σήμερα 17 χρονών και είναι ο νεώτερος μπασίστας στην φιλαρμονική του Βερολίνου.

Μερικά χρόνια πριν δούλευε σε σούπερ μάρκετ του Καράκας και συμμετείχε σε διάφορες συμμορίες παιδιών . Ένας γείτονας του τον έπεισε να γραφτεί στο τοπικό σχολείο μουσικής του El Sistema .

”Μου έδωσαν μια bassaviola και με έβαλαν στο κέντρο της ορχήστρας. Όταν άκουσα τον ήχο της είπα: “Ναι! Αυτό είναι για μένα”.
“Θυμάμαι ότι η πρώτη πρόβα ήταν μια συμφωνική του Τσαικόφσκι. Σκέφτηκα ότι αυτός ο δάσκαλος είναι τρελός. Δεν είναι δυνατόν να κάνουμε κάτι τέτοιο. Αργότερα έμαθα ότι σε αυτό το “σύστημα” δεν υπάρχει ποτέ μη”.

Το βιντεάκι το μοντάρισα εγώ (ο ίδιος).

εδω μπορείτε να ακούσετε μια συναυλία απο τα παιδιά του El sistema υπό την διεύθυνση του Gustavo Dydamel Ο οποίος ξεκίνησε την πορεία του ως μαθητής του El Sistema και τώρα είναι Διευθυντής της Συμφωνικής του Los Angeles.

Το πρώτο κομμάτι της συναυλίας είναι το 2ο μέρος της 10ης του Σοστακόβιτς και θεωρήται ένα εφιαλτικό μουσικό περίγραμμα του Ι.Β.Στάλιν.

(Για να μην ξεχνιόμαστε).

Ο Παναγόπουλος στη Βουλή!

Επιτέλους !

Η εργατική τάξη απέκτησε έναν ακόμα γνήσιο εκπρόσωπο της στο Ελληνικό κοινοβούλιο.

Η είσοδος του ΓΓ της ΓΣΣΕ στην Βουλή των Ελλήνων αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την ανατροπή του κάλπικου συσχετισμού δυναμεων στο κοινοβούλιο.

Να σταματήσει επιτέλους η επικράτηση των προερχόμενων απο την αγροτική τάξη και να αποκατασταθεί η ισόρροπη εκπροσώπηση των κοινωνικών τάξεων.