Οι δρόμοι της πόλης τις νύχτες του χειμώνα είναι έρημοι.
Βαδίζω στο
κεντρικότερο σημείο .
Ελάχιστοι διαβάτες .
Στου Ζήσιμου βλέπω από μακριά μια ομάδα καθισμένη στις πλάκες
του δρόμου σε σχήμα κυκλικό.
Στο κέντρο του κύκλου έχουν αναμμένα κεριά.
Πλησιάζω περίεργος.
«Οι Γκουρού!».
Από όλα έχουμε εδώ.
Ρωτάω τον σερβιτόρο της Γόνδολα που κοιτάει αμήχανα.
«Καθιστική διαμαρτυρία
κατά των εμβολιασμών και επίκληση της πνευματικής ενέργειας του σύμπαντος.»
Συνεχίζω την πορεία μου ατάραχος.
Έχουν δει πολλά τα
μάτια μου.
Περνάω την πύλη του Αγίου Γεωργίου και συνεχίζω προς τα μουράγια.
Στου Αντρανίκ αρχίζει να ψιχαλίζει.
Συνηθισμένα πράματα. Η βροχή θα με πιάσει χωρίς ομπρέλα η έξω από το Ελβετικό προξενείο η στα Μουράγια .
Να μην υπάρχει πουθενά
ξεχυτή να μπω από κάτω.
Ανεβαίνω στην πιάτσα από την Λεμονιά.
Σταματώ στο άγαλμα του Γεωργάκη.
Ο αυτοπυρποληθείς
φοιτητής συνεχίζει να στέκεται κουκουνάκι και σκεφτικός όπως πάντα.
Είχε αυτοπυρποληθεί στην Γένοβα επί χούντας σε ένδειξη
διαμαρτυρίας .
Στο παγάκι απέναντί του κάθονται για 74η ημέρα οι
αρνητές εμβολιασμού του νοσοκομείου.
«Ας ελπίσουμε να μην αυτοπυρποληθούν στο τέλος, η τουλάχιστον αν είναι να αυτοπυρποληθούν ας αυτοπυρποληθούν
μόνοι τους .»
Από απέναντι οι γάτες της Νίνας τους κοιτάζουν με
περιέργεια.
Τα μεγάφωνα του ΠΑΜΕ ενημερώνουν τους λιγοστούς διαβάτες του
πεζόδρομου ότι «Πάγωσε η τσιμινιέρα»
Στην Ανουντσίατα μια
ομάδα για την σωτηρία του πλανήτη μοιράζει φυλλάδια για
να παγώσουν οι τσιμινιέρες .
Στο Μαρξ εντ Σπένσερ ο Πάκο φορτίζει λαθραία το κινητό του από
την πρίζα ενός κλειστού καφέ.
Μου ζητάει ένα ευρώ για να κάνει «αράπη τεστ».
Προσπερνάω αμίλητος.
Στου Γερμανού κοντοστέκομαι.
«Μα που πήγανε οι μάρτυρες του Ιεχωβά!».
Από την αρχή της πανδημίας έχουν εξαφανισθεί.
Σκέφτομαι διάφορες εκδοχές.
«Τους είπε το κόμμα
ότι ο κόσμος είναι τρομαγμένος και δεν είναι πρέπον να προκαλούμε και εμείς διακηρύσσοντας την
πλήρη καταστροφή του κόσμου.»
«Αποσύρθηκαν λόγω νομιμοφροσύνης».
«Πιστεύουν ότι
έρχεται το τέλος της αμαρτίας και ετοιμάζουν τα πράματα τους για τον επίγειο παράδεισο όπου (ως γνωστόν) έχουν εξασφαλισμένη θέση.»
Στο κιόσκι της Μεθοδίου βάζω μάσκα και μπαίνω να πάρω καπνό.
Μπροστά μου είναι
κάποιος άλλος.
Μόλις γυρίζει συναντιούνται τα μάτια μας.
«Ο Δημήτρης!»
Χρόνια είχαμε να συναντηθούμε. Σπούδαζε στην Θεσσαλονίκη
ψυχολογία. Μετά μπήγε στην Αμερική για μεταπτυχιακά κλπ. Ξαναγύρισε στην
Θεσσαλονίκη και έπιασε δουλειά εκεί.
Χαιρετιόμαστε εγκαρδίως δια της μεθόδου της μπουνιάς.
Γελάμε .
«Το θέμα είναι πως αισθάνεσαι και όχι η χειραψία» μου λέει.
Τον ρωτάω για όλα αυτά που μας συμβαίνουν ως ειδικό επί του
θέματος.
Παίρνω θέση έτοιμος να δεχθώ μια εκτεταμένη και ακατανόητη επιστημονική εξήγηση.
«Η Πόλις ασθενεί με
την αρχαιοελληνική σημασία, δηλαδή χάνει το σθένος της».
Επιμένω να μάθω περισσότερα.
«Ο παραλυτικός φόβος προκαλεί απελπισία και ανορθολογική
συμπεριφορά . Συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους που χάνουν το σθένος τους σε
περιόδους μεγάλων φυσικών και ανεξήγητων καταστροφών η ακόμα σε μακροχρόνιους
και καταστροφικούς πολέμους.»
Δεν μου φτάνει και ζητώ περαιτέρω εξηγήσεις.
«Κοίτα …» μου λέει «..Πές ότι βρίσκεσαι στην Πανεπιστημίου το
μεσημέρι εν ώρα αιχμής.
Το λογικό είναι να περάσεις απέναντι από την διάβαση πεζών
και εφόσον έχει ανάψει το πράσινο.
Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να μην σταματήσει κάποιος και να σε σκοτώσει. Ο κίνδυνος αυτός όπως είναι πολύ μικρός.
Αυτό κάνουν όλοι οι
άνθρωποι υπό κανονικές συνθήκες.
Στην περίπτωση μας σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν
να λειτουργήσουν έτσι και προσπαθούν να περάσουν απέναντι από όπου νάναι.»
