Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

Μια ψηλή παπαρούνα


Όταν την γνώρισα ήταν μια ψηλή αγέρωχη και πανέμορφη παπαρούνα.

Πέρασαν χρόνια και χαθήκαμε. Δουλειές , παιδιά, οικογένειες , αγωνίες.

Την ξανάδα τις προάλλες κάτω από τα βόλτα.

Πανέμορφη κι ας πέρασαν τα χρόνια.

Το βλέμμα της όμως αλλιώτικο, μελαγχολικό και θλιμμένο.

Με πλησίασε και πήγε να με αγκαλιάσει.
«Μην πλησιάζεις άλλο..» της λέω σοβαρά.
Συγκρατήθηκε αμήχανα.
«..ανάμεσα μας…» συνεχίζω βλοσυρός «…έχει χέσει ένας σκύλος ..ακόμα ένα βήμα και θα τα πατήσεις».

Κοίταξε κάτω και γέλασε.

«Όπου κοιτάξεις σκατά» λέει γελώντας.

«Όχι παντού» απαντώ.

Της άρεσε η αισιοδοξία μου.

Μου μίλησε για την ζωή της.
Τίποτα δε πάει καλά.

Συνήθως στεναχωριέμαι με τα βάσανα των άλλων. Τελευταία είμαι πιο ψύχραιμος.
Ίσως πρέπει να ανησυχώ; Η έτσι είναι καλύτερα για να αντέξει κανείς;.

Με ρώτησε «πως τα πάω».
Συνήθως απαντάω με ένα κακομοίρικο «καλά». Αυτό επιτάσσει η χριστιανική ταπεινότητα .
Αυτή τη φορά προτίμησα να  είμαι πιο (συγκρατημένα) ειλικρινής.
Δεν με ενδιαφέρει να προκαλέσω αλλά και δεν σκοπεύω να κρύβομαι για πάντα πίσω από ένα μισοκακόμοιρο «καλά» ως ένδειξη αλληλεγγύης.

Ναι. Το ξέρω. Οι «ψηλές παπαρούνες» κινδυνεύουν περισσότερο.

Όταν έρθει το θέρος τα δρεπάνια κόβουν τα ψηλότερα στάχυα και τις ψηλότερες παπαρούνες.

Πάντα έτσι συνέβαινε από τότε που ανακαλύφθηκαν τα δρεπάνια.

Μπορεί κάποια μέρα να καταργηθούν τα δρεπάνια και να (ξανά) ανακαλύψουμε την ομορφιά και την αξία του καθενός . Τότε ίσως οι θερισμοί να ανήκουν πλέον στο προϊστορικό μας παρελθόν.

Θα μαθαίνουν τα παιδιά στα σχολεία ότι κάποτε ο Θρασύβουλος πρότεινε στον Περίανδρο «για την καλή και ασφαλή διακυβέρνηση του τόπου» να κόψει τους ψηλότερους καρπούς από τα στάχυα.

Θα μαθαίνουν ότι ο Λούκιος Ταρκίνος έκανε το ίδιο αποκεφαλίζοντας τις ψηλότερες παπαρούνες.

Θα μαθαίνουν τα παιδιά για το «σύνδρομο της ψηλής παπαρούνας»  και θα απορούν: «Μα συνέβαιναν τέτοια πράματα τότε. Δεν ήταν αυτονόητο ότι όλοι πρέπει να είναι ελεύθεροι  να αναπτύσσονται απεριόριστα;»

Τέτοιες απορίες (ελπίζω) θα έχουν οι μαθητές του μέλλοντος.

Με τούτα και με κείνα στο μυαλό μου πηγαίνω προς την πλατεία.

Αρχίζουν οι προετοιμασίες για την «αυριανή μεγαλειώδη παρέλαση του καρναβαλιού»

Τα παλιά χρόνια , κάπου μετά το πόλεμο (τον προηγούμενο), η παρέλαση των καρναβαλιστών κατέληγε στην πλατεία για το καθιερωμένο κάψιμο του βασιλιά καρνάβαλου.

Τα παιδιά χόρευαν γύρω από τον καρνάβαλο και η μουσική έπαιζε ασταμάτητα ένα αθώο παιδικό και χαρούμενο Ιταλικό τραγούδι που μιλούσε για τον έρωτα μιας μικρής πάπιας και μιας παπαρούνας.

Η Μικρή πάπια κοίταζε με θαυμασμό την ψηλή παπαρούνα που έλαμπε στον ήλιο.

Ο Πατέρας προσπαθούσε ματαίως να αποτρέψει την μικρή πάπια από αυτόν τον ανόητο και επικίνδυνο έρωτα.

«Το ξέρεις που οι παπαρούνες είναι ψηλές
Και εσύ γεννήθηκες πάπια τι να κάνουμε;»

Lo sai che I papaveri son alti alti alti
E tu sei piccolina e tu sei piccolina
Lo sai che I papaveri son alti alti alti
Sei nata paperina che cosa ci vuol far

https://www.youtube.com/watch?v=yyre81yYplc