Ο Τελευταίος Δήμαρχος

Το νησί τον χειμώνα έχει 47 κάτοικους.

Όσους και μια πολυκατοικία στην πόλη.

Η πολυκατοικία στην πόλη έχει διαχειριστή. Στο νησί τον λένε «Δήμαρχο».

Το νησί δεν έχει γιατρό , δεν έχει δάσκαλο, δεν έχει μαθητές, δεν έχει σούπερ μάρκετ , δεν έχει «σήμα»,  δεν έχει Χόντος Σέντερ.

Έχει όμως υφαλοκρηπίδα , αιγιαλίτιδα ζώνη , χωρικά ύδατα και ΑΟΖ.

Το νησί έχει επίσης ένα καφενείο που πουλάει τα πάντα και μια εκκλησία χωρίς πιστούς και παππά.

Για την ακρίβεια, κάθε δεύτερη Κυριακή έρχεται ένας παππάς από απέναντι και λουτρουγάει μπροστά σε έναν Αλβανό που παλεύει ο άχαρος να «ενσωματωθεί» και που οι κακές γλώσσες λένε ότι «είναι μουσουλμάνος από το Κουμάνοβο».

Οι υπόλοιποι χριστιανοί η λένε ότι πάνε στην εκκλησία λάθος Κυριακή η λένε ότι δεν μπορούν να περπατήσουν λόγω σπονδυλαρθρίτιδας από την υγρασία .

Το τηλεοπτικό σήμα ακροβατεί μεταξύ Ελλάδας, Αλβανίας,  Ιταλίας .

Ξεκινάς να δεις  το «Χαμηλό βαρομετρικό» με Ελληνικούς υπότιτλους  και τον Συλβεστερ Σταλόνε με το κρεμασμένο αχείλι του στην άκρη της αβύσσου  και  ξαφνικά βλέπεις μια Αλβανίδα να διαφημίζει τοστιέρες . Συνεχίζεις το βράδυ σου βλέποντας στο Puglia TV μεταγλωττισμένο  Κουροσάβα και έναν γιαπωνέζο να λέει στα Ιταλικά : “ma che cosa e questo”.

Το νησί έχει και ένα δρόμο που ξεκινάει από το λιμάνι και διασχίζοντας το  καταλήγει μετά από τέσσερα χιλιόμετρα μπροστά σε ένα γκρεμό στην άλλη πλευρά.

Ο περιπατητής έχει μόνο μια επιλογή.

Η ερώτηση «Που πάς;» είναι άνευ νοήματος.

Όταν βάλει όστρια του γαρμπή η μεταφορά του ασθενούς στο νομαρχιακό νοσοκομείο   μπορεί να γίνει μόνο με κρουαζιερόπλοιο.

Το καφενείο λειτουργεί και ως αίθουσα συνεδριάσεων  , εκδηλώσεων και αμφιθέατρο  για συζητήσεις βαρύνουσας σημασίας που αφορούν το μέλλον του τόπου.

Εδώ ο καθένας έχει μια γνώμη και μια κωλοτρυπίδα , καθώς έλεγε και Κλίντ  Ήσγουντ   πριν γίνει κουλτουριάρης.

Ακριβώς όπως στις πολυκατοικίες των πόλεων που ουδείς θέλει να γίνει διαχειριστής , έτσι και εδώ , ουδείς θέλει να γίνει Δήμαρχος.

Πόσο μάλλον που η κυβέρνηση έκοψε δια νόμου τα τρακόσια πενήντα ευρώ οδοιπορικά  του Δημάρχου κάτω των τριακοσίων κατοίκων.

Όλα λειτουργούσαν κάπως έτσι ώσπου ενεφανίσθη στο νησί ο «Αμερικάνος».

Τον  λένε «ο Αμερικάνος» διότι δούλευε χρόνια στην Αμερική  και εξελίχθηκε στον διασημότερο ψήστη σουβλακιών  του σύμπαντος κόσμου.

Πήρε σύνταξη, άφησε και το σουβλατζίδικο στα παιδιά , πήρε και τις αποσκευές του και γύρισε να βρει τις ρίζες του.

Επί ένα χρόνο πήγαινε πάνω κάτω τον δρόμο .

Έφτανε μέχρι τον γκρεμό . Στεκόταν για λίγο σαν να το σκεφτόταν και μετά ,σαν να μετάνιωνε, γύρναγε πίσω στο λιμάνι.

Τα πράματα αρχινίσανε να σφίγγουνε για τον Αμερικάνο ώσπου ήρθαν οι εκλογές  και ζωήρεψε η κατάσταση.

Έβαλε υποψηφιότητα και εκλέχτηκε παμψηφεί.

Έτρεμε το φυλλοκάρδι  των πλατειών λαϊκών μαζών μην το μετανιώσει την τελευταία στιγμή και “που να βρούνε δήμαρχο”.

Έφτιαξε και «πρόγραμμα».

Θα καθαριστούνε  οι σούδες  με χορτοκοφτικά.

Θα έστρωνε και τον δρόμο και θα έβαζε κολόνες δημοτικού φωτισμού  μέχρι τον γκρεμό.

Από τον γκρεμό και κάτω θα έκανε πλακόστρωση μέχρι την θάλασσα.

Παιδική χαρά για το καλοκαίρι που θάρθουνε τα παιδιά.

Σχάρες υπονόμων.

Παγκάκια στην παραλία.

Τα πάντα όλα.

Ο κύριος Περιφερειάρχης ήταν του κόμματος.

Πάνω εκεί  ήρθαν τα μνημόνια.

Ματαίως πηγαινοερχότανε ο Αμερικάνος στη χώρα.

Ενημέρωσε για την κατάσταση το λαό στο καφενείο  και κάλεσε σε πανστρατιά για να γίνουν «τα στοιχειώδη τουλάχιστον να μην μας πνίξουνε οι βατσουνιές».

Κάθε που κήρυττε  επιστράτευση πήγαινε αυτός και ο Αρβανός από το Κουμάνοβο.

Ο ένας «νόμιζε ότι ήταν την άλλη Κυριακή» και ο άλλος είχε «σπονδυλαρθρίτιδα».

Καθάρισε όλο το νησί μόνος του με το Αρβανό.

Έβαλε και δύο παγκάκια στο λιμάνι.

Οι αριστεροί τον κατηγορήσανε για «ρεφορμιστή».

Οι δεξιοί τόνε βλέπανε και αλλάζανε δρόμο.

Ορκίστηκε να μην ξαναβάλει υποψηφιότητα.

Διαδώσανε  ότι «κουράστηκε και  δεν θέλει να κατεβάσει συνδυασμό»

Βάλανε λυτούς και δεμένους να τονε μεταπείσουν.

Ήρθε και στέλεχος του κόμματος.

Ήταν ανυποχώρητος.

«Δεν μου αρέσουν οι ψηφοφόροι μου αλλά ούτε και εγώ τους κάνω»