Η Οδύσσεια ενός ασφαλισμένου ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ Η ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΠΟΥΛΗ

 Η παρακάτω τριλογία γράφεται εν βρασμώ ψυχής και παρακαλούνται οι αναγνώστες να δείξουν κατανόηση.

Όλα όσα θα διαβάσετε είναι προϊόν μυθοπλασίας  και της αχαλίνωτης φαντασίας μου και θα δημοσιευθούν σε τρία μέρη διότι τα γράφω κατά την διάρκεια των παθών μου.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

Η ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΠΟΥΛΗ

Ο Μπούλης δούλεψε στα χωράφια για τριάντα  χρόνια .

Ξεκίναγε κάθε μέρα τα χαράματα και γύρναγε σπίτι νύχτα.

Εξαιτίας του ότι έτρωγε σκέτο σανό , γαιδουράγκαθα και λίγο τριφύλλι τις Κυριακές,   δεν είχε καθόλου χοληστερίνη.

Υπέφερε μοναχά από μια χρόνια  ωτίτιδα   και η κουμπάρα μου η Κατίνα  τουβαζε ταχτικά κάτι σταγόνες που της έδινε ο γιατρός χωρίς αποτέλεσμα.

Η Κουμπάρα μου η Κατίνα πήρε σύνταξη από τον ΟΓΑ 350 ευρώ το μήνα.

Επειδή ο ΟΓΑ δεν συνταξιοδοτεί και τσου Γαιδάρους, η κουμπάρα μου η Κατίνα αποφάσισε να  συνταξιοδοτήσει αυτή τον Μπούλη.

Έτσι με κάτι «καθυστερούμενα» τούφτιαξε έναν σταύλο δικό του δίπλα στην κουζίνα της.

Τούβαλε και στρωσίδια για να κοιμάται αναπαυτικά . Τούχε πάντα καθαρό νερό, σανό, του μάζευε γαιδουράγκαθα και  δύο φορές τη βδομάδα τούχε και τριφύλλι φρέσκο.

Τούδινε και ένα από τα χάπια της για το ζάχαρο «προληπτικά». 

Την βασάνιζε η ιδέα ότι ο Μπούλης θα φοβάται τα βράδια μέσα στο σκοτάδι του σταύλου  και έφερε τη ΔΕΗ να «τραβήξει» ρεύμα για να του βάλει μια λάμπα.

Τόμαθε και το κράτος και της έβαλε ΕΝΦΙΑ για τον σταύλο του Μπούλη με αποτέλεσμα να μην της φτάνει η παχυλή σύνταξη του ΟΓΑ.

Το σημαντικότερο είναι ότι τον Μπούλη δεν τονε πρόλαβε ο νόμος Κατρούγκαλου.

Εξίσου σημαντικό είναι ότι δεν αναγκάστηκε «να κάνει τα χαρτιά» για την σύνταξη.

Για αυτά όμως θα μιλήσουμε στο επόμενο μέρος της τριλογίας μας.

Ο Μπούλης έζησε αρκετούς μήνες κατάκοιτος  στον σταύλο  ώσπου ένα πρωί τονε βρήκε η Κουμπάρα μου η Κατίνα πεθαμένονε.

Έβαλε εργάτες και τον έθαψε στο χωράφι.

Επειδή ήτανε και θρήσκα τουβαλε και σταυρό.

Σε όλη του την ζωή του συμπεριφέρθηκε ισότιμα , σαν σε ζώο.

Δεν ηξέρω αν υπάρχει παράδεισος για γαιδάρους αλλά αν υπάρχει , σίγουρα ο Μπούλης θα βόσκει κάπου εκεί στα δροσερά λιβάδια του. Χωρίς άγχος και χωρίς κούραση.

Πάντως και εδώ δεν πέρασε και άσχημα , αν  κάνουμε την σύγκριση με άλλους εργάτες γης η βιομηχανίας.

Η Κουμπάρα μου η Κατίνα ζει ακόμα αλλά κανείς δεν ξέρει πόσω χρονώ είναι ακριβώς .

Μερικοί λένε ότι «παίζει τις καθυστερήσεις».

Εμένα μου φαίνεται ότι είναι «στα πέναλτυ»  με το χάρο.

*Στο επόμενο το δεύτερο μέρος της τριλογίας «Η Οδύσσεια ενός ασφαλισμένου»