Βίοι Αγίων

Κάθε χρόνο , τέτοιες μέρες, αρχίζουν τα πανηγύρια των Αγίων της χριστιανοσύνης.

Κάθε χωριό έχει και τον προστάτη του τον οποίο και τιμά με ένα «Μεγάλο παραδοσιακό πανηγύρι» συνοδευόμενο απο λιτανεία , ψητά αρνιά , κοντοσούβλια , κοκορέτσια, πλαστικές καρέκλες , πλαστικά πιάτα , πλαστικά πιρούνια ,πλαστικά τραπεζομάντηλα και πλαστική μουσική με έκο.

Το χωριό μου κάνει πανηγύρι «του Θωμά ».

Ο Άγιος Θωμάς στην παιδική του ηλικία υπήρξε ο μοναδικός μαθητής του μικρού μας σχολείου που τελείωσε το δημοτικό «με το πέντε» και «διαγωγή κοσμιωτατη».

Η Πραότητα του χαρακτήρα του υπήρξε παροιμιώδης και απο τότε συνηθίζεται να λένε ακόμη και σήμερα: «Να γίνεις παιδί μου σαν τον Θωμά».

Τις ελεύθερες ώρες του ο Θωμάς ανέβαινε στις σκεπές και τσάκιζε κεραμίδια ενώ τα μεσημέρια του καλοκαιριού γύρναγε τσου τράφους και μάζευε με μια μπόχα καρλάκους τους οποίους και εσταύρωνε σε μικρούς ξύλινους σταυρούς με πρόκες που έκλεβε απο τον τζαγκάρη.

Εξαιτίας αυτής της παροιμιώδους πραότητος του χαρακτήρος του οι χωριανοί τον ονόμασαν «Μπαντίδο» και η εκκλησία τον «άσκωσε άγιο».

Αργότερα οι δικοί του τονε πήρανε στην Αμερική όπου επειδή του άρεσε να ανεβαίνει ψηλά κατατάχθηκε στην πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ και εξειδικεύθηκε στην καύση αλλόθρησκων και κομμουνιστοσυμμοριτών δια της μεθόδου της ρίψεως βομβών ναπάλμ.

Έκτοτε, μια φορά το χρόνο, «του Θωμά του Μπαντίδου» , σύσσωμο το χωριό τιμά τον προστάτη του με κωδωνοκρουσίες και περιφορά ενός τεράστιου λαβάρου που ντένει στα καλώδια της ΔΕΗ.

Παρόμοιους άγιους έχουν όλα τα χωριά , ακόμα και οι μικρότεροι οικισμοί.

Το μέγεθος του χωριού δεν είναι απαραίτητο να είναι ανάλογο του μεγέθους του Αγίου.

Οι Κουναβάδες , για παράδειγμα, είναι ένα χωριό που έχει τριάμισυ σπίτια , δέκα καλύβους, πέντε εκκλησιές και δύο μοναστήρια.

Ο Αι Λιάς ο Γκρίνιαρης (που είναι ο προστάτης τους) γιορτάζει κάθε χρόνο στις 20 του Ιουλίου και στο πανηγύρι συρρέουν πλήθος σαρκοφάγων πιστών με 300 χοληστερίνη απο όλη την Κέρκυρα.

Ο Άι Λιάς ο Γκρίνιαρης παλιότερα έμενε στους Μαγουλάδες αλλά δεν την μπορούσε την πολυκοσμία και μετακόμισε απέναντι στους ταπεινούς Κουναβάδες όπου και διέπρεψε ως έμπορος φρούτων και λαχανικών.

Είχε δε την έμπνευση να μην διαλαλεί τα προϊόντα του αλλά να διαβάλλει τα προϊόντα των άλλων .

Δια αυτής την μεθόδου κατάφερε να μην του μιλάει κανένας στα γύρω χωριά και να ακολουθήσει έτσι τον μοναστικό βίο όπως ήταν το θέλημα του Κυρίου.

Αργότερα έκανε κοπάδι με κατσίκες αλλά ήταν πλέον γέρος και ανήμπορος και δεν μπορούσε να το κουμαντάρει.

Έτσι ξέσπασε αιματηρός πόλεμος ανάμεσα στους Τράγους .
Ο κάθε τράγος πήρε μαζί του όσες κατσίκες τον ακολούθησανε και έφυγε όπως έγινε άλλωστε και στην δεύτερη εικονομαχία στην Κωσταντινούπολη.

Για κάποιο λόγο και μέσω κάποιου μηχανισμού που αγνοώ, ο Άι Λιάς έγινε το μεγαλύτερο πανηγύρι στον Βορρά και ένα απο τα μεγαλύτερα στην Κέρκυρα.

Τα χρόνια τα παλιά συνέρρεαν πλήθη πιστών κατα κανόνα ξυπόλητων.

Είναι απαραίτητο να αναφέρω ότι τα χρόνια εκείνα οι άνθρωποι περπατούσαν ξυπόλητοι. Τα παπούτσια τα κρεμούσαν από το λαιμό με τα κορδόνια για να μην τα χαλάσουν.

Στις πατούσες τους είχε δημιουργηθεί μια φυσική δερμάτινη επαναφορτιζόμενη σόλα μεγάλης αντοχής.

Τα παπούτσια τα είχανε για πρεστίζ στο πανηγύρι . Μετά τα βγάζανε και γυρνάγανε στο χωριό τους ξυπόλητοι.

Αν επιχειρήσουν να κάνουν το ίδιο οι σημερινοί προσκυνητές θα πρέπει να έχουν σταντ μπάυ ένα ελικόπτερο του ΕΚΑΒ και την εντατική του νοσοκομείου.

Οι γνώμες των μελετητών για το παρατσούκλι του Αι Λιά διίστανται.

Άλλοι λένε ότι τον ονομάσανε «Γκρίνιαρη» επειδη τσακωνότανε με όλο τον κόσμο.

Άλλοι πάλι λένε ότι κάθε χρόνο σαν από έθιμο στο πανηγύρι γινότανε ο χαμός από τσακωμούς.

Σαν να μαζεύανε όλο το χρόνο για να τσακωθούνε μια και καλή στον Άι Λιά .

Κάτι ανάλογο με τους σημερινούς οικογενειακούς πασχαλινούς καυγάδες αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα και πολύ αγριότερους.

Έτσι λοιπόν χτές το βράδυ κατηφόρισα με το παπί μου προς τους Κουναβάδες και το πανηγύρι του Άι Λιά του Γκρίνιαρη μιας και δεν είχα να πάω σε κανέναν καλύτερο άγιο.

Πράγματι το πανηγύρι ήταν τόσο πολυπληθές όσο μου είχαν πεί.
Δεκάδες ψησταριές κρεοπωλείων, ποδοσφαιρικών ομάδων, οίκων ανοχής, ιερών μονών και πολιτιστικών συλλόγων.

Ρομά με φωτεινά μπαλόνια, αφρικάνοι με παπούτσια Νάικ, Σλάβοι του Δούναβη με παράξενα γλυκά, χαλβάς φαρσάλων απο την Κόρινθο , κοσμήματα απο ατόφιο χρυσάφι και ασήμι .

Μέχρι και γύρο του Θανάτου είχε.

Μερικοί τουρίστες , μάλιστα, νομίζανε ότι ήταν γύρος απο σουβλάκια και πήγανε στο ταμείο για να παραγγείλουνε.
Χαμός.

Μπήκα στην μικρή εκκλησιά του Άι Λιά του Γκρίνιαρη.

Κοίταζα τις αγιογραφίες.

Ο Παπάς με πλησίασε και μου έδωσε άρτο για να μου πιάσει την κουβέντα.

Πολλοί οι πιστοί αλλά ελάχιστοι μπαίνανε στην εκκλησιά.

«Έρχεσαι από μακριά» μου λέει.

«Ναι πάτερ ... από μακρυά»

« Είναι νωρίς ακόμα , αργότερα θα ανάψει το γλέντι»

«Δεν ήρθα για το γλέντι πάτερ, ήρθα για ...κάτι υπόθεσες πνευματικές»

Με κοίταξε με απορία .

Βγήκα έξω και κάθισα παράμερα σε μια καρέκλα να συνηθίσω την φασαρία.

Δίπλα μου καθότανε μια τυπική οικογένεια με στρωμένο το τραπέζι.

Κουβεντιάζανε για τις περικοπές.

Η συζήτηση είχε ανάψει.

Ο Πιτσιρικάς μπήκε κάτω απο το τραπέζι και πάλευε να το αλιμπαρτάρει για να του δώσουνε σημασία.

Τον άρπαξε η μάνα του . Τον καθήλωσε σε μια διπλανή καρέκλα και του κόλλησε και ένα τάμπλετ στα μούτρα .

«Ησύχασε το παιδί».

Αφού φάγανε ένα τραπέζι κρεατικά γυρίσανε την συζήτηση σε αρρώστιες και εξετάσεις.

Μετά τους βγήκε μια νοσταλγία για τα χρόνια εκείνα τα παλιά και τα πανηγύρια «που άφησαν ιστορία».

«Τότε που δεν υπήρχε άγχος και χοληστερίνη.
Τα χρόνια της ανεμελιάς και της αγνότητας που όλοι τραγουδούσαν μέρα νύχτα.
Που μπορούσε να γίνει και κανένα φονικό απο ζήλεια η απο έρωτα.»

Συνέχισαν να σχεδιάζουν το παρελθόν ώσπου τους σήκωσε ο πιτσιρικάς να τονε πάνε για χέσιμο.

Δεν φαίνεται ότι θα τσακωθούν σήμερα.

Θα το φυλάνε για το Πάσχα .

Απογοητευτηκα. 

Το άλλο σαββατοκύριακο λέω να πάω σε άλλο άγιο.