Περί ενός Δασκάλου

Γνώρισα τον Χάρη κάπου μέσα στο ενενήντα.

Ψηλός , γεροδεμένος με ωραία κορμοστασιά και παχύ μουστάκι.

Μιλούσε με πάθος στο αμφιθέατρο σε κάποια εκδήλωση για το Μάη του 68.

Κάποια στιγμή μίλησα και εγώ και είπα κάτι που είχα διαβάσει για την «υπέρβαση του αυταρχικού μοντέλου από τα κινήματα εκείνης της εποχής»  σε μια προσπάθεια να αποκωδικοποιήσω το αινιγματικό αυτό κίνημα που ακόμα απασχολεί.

Δεν μου απάντησε.

Με περίμενε στο προαύλιο .

Με πήρε παράμερα και μου είπε:

«Μην προσπαθείς έτσι να εξηγήσεις τον Μάη.

Είναι σαν να προσπαθείς να φωτογραφήσεις το ηλιοβασίλεμα.

Το ηλιοβασίλεμα είναι αίσθηση που σε κυριεύει δεν μπορεί να γίνει φωτογραφία για το άλμπουμ των αναμνήσεων σου.»

Τον συμπάθησα με τις εμμονές του.

Ωραίος άνθρωπος .

Είχε βάλει σκοπό τότε την ίδρυση του Ιόνιου Πανεπιστήμιου.

Τα κατάφερε και μάλιστα έγινε επάξια από τους πρώτους καθηγητές  του «Τμήματος Μετάφρασης και Διερμηνείας».

Γίναμε φίλοι .

Από τους καλούς φίλους που είχα στην ζωή μου ως τώρα.

Ο Χάρης δεν ήταν συνηθισμένος δάσκαλος με ωράρια και βαθμολογίες.

Μπορούσε να ξεκινήσει ένα μάθημα παίζοντας φυσαρμόνικα και να τελειώσει αργά το βράδυ στην πλατεία συζητώντας.

Έπαιρνε μέρος σε  κινήματα και ζούσε σαν αγωνιζόμενος άνθρωπος με όλες του τις αντιφάσεις.

Κάποτε οι προύχοντες του τόπου σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μετατρέψουν την Κέρκυρα σε Μονακό προσπάθησαν να καθιερώσουν έναν διεθνή αγώνα  ταχύπλοων σκαφών στον κόλπο της Γαρίτσας.

Ο Χάρης σήμανε συναγερμό.

«Θα εξοντώσουν τον γόνο!»

Κοιταχτήκαμε.

«Ποιο γόνο ρε Χάρη;»

«Το γόνο των ψαριών»

Ρώτησα κρυφά έναν ιχθυολόγο και μου είπε ότι τα ψάρια δεν γεννάνε  στη  Γαρίτσα  αλλά και αν γεννούσαν  μάλλον θα τους έκαναν και καλό τα ταχύπλοα γιατί  θα οξυγόνωναν τα νερά.

Δεν είπα τίποτα .

Δεν μου άρεσε που αυτή η φασαριόζικη φιέστα θα χάλαγε την ησυχία στις Τζίες  της Γαρίτσας που λούζουν το κορμάκι τους στα κρυστάλλινα νερά του κόλπου.

Σιωπηρά  πήρα το μέρος του Χάρη.

Καλύτερα ο Χάρης με τους ανεμόμυλους του παρά οι νιοράντηδες με τις φιέστες τους.

Ο Χάρης εξέδωσε και φλογερή ανακοίνωση  με τίτλο : «Όχι στα κόλπα του Κόλπου».

Ενοχλήθηκαν και οι νεοεμφανιζόμενες  αγωνίστριες κατά του σεξισμού.

Η Φιέστα συν τω χρόνω εκφυλίστηκε και έτσι στον Κόλπο (της Γαρίτσας) , συνεχίζουν να κάνουν το μπανάκι τους οι Τζίες και να αρμενίζουν  οι βαρκούλες του ΝΑΟΚ.

Μια των ημερών γνώρισα και το μουσικό ταλέντο του Χάρη.

Με είχε φωνάξει να του επισκευάσω μια τέντα νομίζω και στο τέλος της δουλειάς μου έβαλε να ακούσω και τις μουσικές του.

Είχε γράψει σε εκατοντάδες κασέτες μαγνητοφώνου αποσπάσματα από αυτοσχεδιασμούς  με την φυσαρμόνικά του.

Ωραίες μουσικές και ατελείωτες.

«Κάτσε να ακούσεις και αυτό»

«Χάρη πρέπει να πάω σπίτι μου να πλυθώ και να φάω. Είμαι στο ποδάρι από τα ξημερώματα »

Μου δώσε μερικά αντίγραφα που τα  ακούω ακόμα.

Τον Χάρη το είδα στο δρόμο πριν από μερικές μέρες.

Πολεμούσε με την αρρώστια του πάντα περπατώντας.

«Τι κάνεις Σταμάτη;»

«Καλά είμαι Χάρη.  Εσύ πως είσαι;»

Με κοίταξε ίσια στα μάτια και μου χαμογέλασε πικρά σαν να μου έλεγε : «Φεύγω».

Του γύρισα την κουβέντα στον καιρό.

«Δεν είναι καλοκαίρι τούτο το φετινό και τα λοιπά»

Χτες  πέθανε ο Χάρης Κατσούλης.

Δεν θα τον ξαναδούμε στους δρόμους της πόλης να μας χαιρετάει κουνώντας το κεφάλι και χαμογελώντας.

Στην ζωή του δίδαξε ανθρωπιά και αυτό είναι ένα σημάδι που χαράζεται ανεξίτηλα στο σώμα της ανθρωπότητας όσοι αιώνες και να περάσουν.

Υποκλίνομαι σε ένα αληθινό δάσκαλο.