Ο ακρωτηριασμένος ερωδιός

 

 

Στις καθημερινές μου περιπλανήσεις  κάνω  δεκαέξι χιλιάδες πεντακόσια τριάντα οχτώ βήματα.

Δηλαδή σχεδόν δέκα χιλιόμετρα.

Δηλαδή δύο ώρες ασταμάτητο περπάτημα.

Κάθε απόγευμα ότι καιρό και να κάνει.

Μερικοί νομίζουν ότι μου το έχει δι-ορίσει  ο γιατρός.

Λάθος.

Κανένας γιατρός δεν μου έχει πει να περπατάω. Ούτε περπατάω γιατί δεν έχω τι άλλο να κάνω.

Περπατάω διότι είναι η μόνη μου ψυχαγωγία και μάλιστα εντελώς δωρεάν.

Ουσιαστικά είναι η καθημερινή μου περιπλάνηση μου στο (μάταιο) τούτο κόσμο, εσωτερική και εξωτερική.

Ξεκινάω από Βίλα Ρόσα, Μεθοδίου, Σαρόκο, λεωφόρος Αλεξάνδρας, κολόνα Ντούγκλα, Ανεμόμυλος.

Επιστροφή .

Ανεμόμυλος, Κολόνα Ντούγκλα, ΝΑΟΚ, Πλατεία, Μουράγια , Σπηλιά, Λεμονιά, Πίνια, Ανουντσιάτα, Σαρόκο και ξανά Βίλα Ρόσα.

Τα βήματα μου δεν τα μετράω. Δεν έχω φτάσει ακόμα σε τέτοια κατάσταση.

Έχει το τηλέφωνο μου μια εφαρμογή από κατασκευής του που μου μετράει τα βήματα.

Υπάρχει και το τελευταίο μοντέλο της Huawei,  το p30 lite, που σου μετράει και τις ώρες.

 

Στα Κουρτελάτσα βλέπω μια ομάδα να κοιτάνε από κάτω στην ακροθαλασσιά.

 

Λέμε «Κουρτελάτσα» το τοιχίο στην Γαρίτσα που ολημερίς το χτίζουνε το βράδυ εγκρεμιζόταν.

 

Προκύπτει από την λέξη Cortelazzo που στην Ενετική διάλεκτο σημαίνει «βαρύ μαχαίρι» , «είδος τσεκούριου»  κλπ.

 

Προφανώς το τοιχίο ονομάστηκε έτσι για «κόβει» η εμποδίζει την προαιώνια επιθυμία της θάλασσας  να εισβάλει στην Γαρίτσα.

 

Οι διαβάτες λοιπόν κοίταγαν από τα Κουρτελάτσα έναν Τσικνιά που σταμάτησε να ξεκουραστεί.

 

Οι Ερωδιοί είναι μοναχικοί ταξιδευτές που διασχίζουν τεράστιες αποστάσεις προκειμένου να εναρμονιστούν με τις κλιματολογικές συνθήκες.

 

Το καλοκαίρι πάνε βόρεια για δροσιά.

Το χειμώνα κατεβαίνουν νότια για τον ίδιο λόγο.

 

Οι κινήσεις των Ερωδιών  έχουν μια λογική . Την καταλαβαίνεις.

 

Αντιθέτως οι Ερωδιοί δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν τις κινήσεις των ανθρώπων οι οποίοι πηγαίνουν νότια το καλοκαίρι και βόρεια το χειμώνα.

 

Θα μου πείτε , οι Ερωδιοί , σε αντίθεση με τον άνθρωπο δεν κάνουν διακοπές.

 

Σωστό και αυτό.

 

Μπροστά μου είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Γερμανοί που κοιτάνε σιωπηλοί το πουλί.

 

Καταλαβαίνω ότι είναι γερμανοί από τα πόδια και σπάνια πέφτω έξω.

 

Οι Γερμανοί πηγαίνουν ανά ζεύγη πάντα και έχουν πρησμένα πόδια . Ενίοτε δε φοράνε και κάλτσες μέσα στο κατακαλόκαιρο μαζί με τα πέδιλα.

 

Υποθέτω ότι τα χοντρά πόδια των Γερμανών εργατών οφείλονται στην κακή διατροφή η στην ορθοστασία μιας άχαρης ζωής με ολιγοήμερες διακοπές.

 

Αντιθέτως οι ερωδιοί έχουν πολύ λεπτά και μακριά πόδια και κάνουν (οι δυστυχείς) μια ζωή χωρίς διακοπές.

 

Ο συγκεκριμένος ερωδιός της μικρής μας ιστορίας σε μια προσπάθεια να μετακινηθεί ένα βήμα φάνηκε να έχει τραυματιστεί στο ένα του πόδι.

 

Το κουτσό βήμα του ερωδιού προκάλεσε την συμπόνια των Γερμανών η οποία ήταν ανάλογη με την δική μου συμπόνια για τα πρησμένα τους πόδια.

 

Όλα πήγαιναν κατ ευχή ώσπου ο ερωδιός αποφάσισε να πάει λίγο παρακάτω προκειμένου να αποφύγει τα συμπονετικά βλέμματα των περαστικών.

 

Το πέταγμα του είναι ένα θαύμα της αεροδυναμικής.

 

Το πουλί αυτό έχει μεγάλο άνοιγμα φτερών και εξαιρετικά λεπτό κορμί.

 

Αρκεί να κουνήσει μια φορά βαριεστημένα τα φτερά του για να πετάξει σε μια απόσταση πολλών μέτρων χωρίς ίχνος αέρα.

 

Μιλάμε για το τέλειο ανεμοπλάνο.

 

Απίστευτη ομορφιά και στυλ.

 

Οι επισκέπτες μας έμειναν άναυδοι εκτός από μια υστερική που έντρομη είπε να φωνάξουμε την εταιρεία προστασίας ζώων.

 

Τελικά ήρθε ένα αρμόδιο τμήμα της πυροσβεστικής επιφορτισμένο με την διάσωση ζώων.

 

Ο υπεύθυνος  ενημέρωσε  την έντρομη  ότι ο ερωδιός θα μείνει απόψε το βράδυ να ξεκουραστεί και αύριο θα φύγει.

 

Μα είναι χτυπημένο το πόδι του αντέτεινε αυτή.

 

«Δεν θα πάει με τα πόδια στην Γερμανία» της αντέτεινε.

 

Για να μην της χαλάσει όμως το χατίρι ο ειδικός έσκυψε από τα Κουρτελάτσα και της είπε:

 

«Δεν υπάρχει πρόβλημα κυρία μου, το πόδι του πουλιού είναι χτυπημένο εδώ και πολύ καιρό, πιθανόν να γεννήθηκε και έτσι.»

 

Η υστερία όμως είναι βαριά πάθηση και υπήρχε κίνδυνος να βρεθεί μπλεγμένος ο διασώστης.

 

«Μα είστε υποχρεωμένος κάτι να κάνετε.» του είπε αγριεμένη.

 

«Δεν είμαι κυρία μου ο Μπάτμαν για να πιάσω το ερωδιό μέσα στην θάλασσα».

 

Την λύση στο αδιέξοδο της βλακείας την έδωσε ο ερωδιός.

 

Σηκώθηκε αργά πέρασε πάνω από την ανθρώπινη βλακεία και με ελάχιστα φτερουγίσματα κατευθύνθηκε προς  το φρούριο.

 

Τον συνάντησα αργότερα στην επιστροφή μου στα Μουράγια.

 

Είχε καθίσει σε εκείνο τον βράχο κάτω από του Αντρανίκ μακριά από τους περίεργους.

 

Κάτι ξέρει και αποφεύγει τις πολλές παρέες.

 

Μια ζωή χωρίς διακοπές.

Maverick

 

Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η ταινία που αρχικά επιλέχτηκε για το φεστιβάλ Καννών απορρίφτηκε από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ , απαγορεύθηκε η προβολή της και κατασχέθηκαν οι κόπιες.  

Επρόκειτο για  μια δραματική ταινία δράσης του Όλιβερ Στόουν ο οποίος έχει χαρακτηριστεί ως ο υπ αριθμόν ένας κίνδυνος του πλανήτη από την εποχή του Ρωμύλου Αυγουστύλου που ως γνωστόν υπήρξε ο τελευταίος αυτοκράτορας  της Ρώμης.

Ελάχιστοι επίσης γνωρίζουν ότι (και) εγώ υπήρξα συνοδοιπόρος  της κινηματογραφικής λέσχης  «Μετείκασμα» όπου και  μυήθηκα στα  της κινηματογραφικής τέχνης  παρακολουθώντας ταινίες μικρού μήκους του Φεστιβάλ Δράμας. 

Ως εκ τούτου απέκτησα (μαζί με την τεράστια περιουσία μου) μια κάποια ικανότητα  κριτικού κινηματογράφου.

Ικανότητα η οποία μου είναι πλέον άχρηστη αν λάβει κανείς υπόψη του ότι για να βραβευτεί κάποιος σήμερα σε κάποιο κορυφαίο θεσμό θα πρέπει να έχει συνουσιασθεί τουλάχιστον μια φορά με τον Ζελένσκυ.

Ως εκ τούτου θα περιορισθώ να παρουσιάσω  το σενάριο της απορριφθείσας ταινίας.

Η ταινία   αρχίζει με εικόνες από αμερικάνικο  στρατιωτικό αεροδρόμιο.

Ο πρωταγωνιστής σηκώνεται νυσταγμένος από το κρεβάτι του ντύνεται και προχωρεί προς το  υπόστεγο του αεροδρομίου.

Είναι ο κορυφαίος πιλότος σε ένα από τα τελευταίου τύπου εξελιγμένα  πολεμικά αεροπλάνα των ΗΠΑ.

Μπαίνει στο  αεροπλάνο  και τροχοδρομεί στον διάδρομο απογείωσης για μια περιπολία ρουτίνας στον ειρηνικό ωκεανό.

Αμέσως μετά την απογείωση ακολουθούν οι  τίτλοι της ταινίας.

Ενώ κοιτά αφηρημένος ένα μικρό νησάκι του ειρηνικού κοντά στις ακτές της  Ταιβάν  αισθάνεται να ανεβαίνει η θερμοκρασία στο πιλοτήριο.

Το πρώτο δευτερόλεπτο  η θερμοκρασία είναι αφόρητη.

Το δεύτερο δευτερόλεπτο  το πιλοτήριο  καίει .

Το τρίτο δευτερόλεπτο ο πιλότος πατάει το κουμπί της εκτίναξης.

Το τέταρτο δευτερόλεπτο  το αεροσκάφος  δίπλα του γίνεται συντρίμμια.

Ένα κομμάτι του σκάφους τον χτυπάει  και χάνει τις αισθήσεις του.

Το σώμα του αναίσθητο πέφτει με το αλεξίπτωτο στον ωκεανό.

Βυθίζεται αιμορραγώντας.

Ο θάνατος του είναι βέβαιος.

Εκείνη τη στιγμή μια ασύλληπτης ομορφιά καλλονή  με στρίγκ  που ψάρευε με την πιρόγα της  πέφτει στην θάλασσα και τον τραβάει έξω από τα σχοινιά του αλεξίπτωτου.

Η εικόνα κλείνει αργά.

Επανέρχεται αργά στην καλύβα της καλλονής  (με το στριγκ)  η οποία βάζει καταπλάσματα από πρωτόγονα  κινέζικα μαντζούνια στην πληγή του ήρωα.

Έχει ανεβεί από πάνω του και του κάνει εντριβές  με τους πατροπαράδοτους τρόπους των αρχαίων λαών της περιοχής.

Γύρω τους  διάφοροι άθλιοι  κουτσοδοντιασμένοι  κινέζοι ψαράδες.

Ο πολιτισμένος Αμερικάνος υπερήρωας συνέρχεται  σιγά - σιγά.

Βλέπει την καλλονή με τον στρίγκ  καθισμένη απάνω του και αναστατώνεται.

Η κάμερα  και οι ξεδοντιασμένοι ψαράδες αποχωρούν διακριτικά.

Στην επόμενη σκηνή  ο πολιτισμένος υπερήρωας  και η ανατολίτισσα καλλονή  ξυπνούν  γυμνοί  στο υποτυπώδες κρεβάτι της καλύβας σκεπασμένοι με ένα λεπτό σεντόνι.

Η καλλονή σηκώνεται τυλιγμένη με το σεντόνι  να ετοιμάσει το πρωινό  όπως συνηθίζουν οι ψαράδες της άπω ανατολής μετά την συνουσία .

Μιλάει απταίστως  Αγγλικά ΗΠΑ.

Ο υπερήρωας πιλότος προσπαθεί να καταλάβει τι του συνέβη.

Στην αρχή το μυαλό του πάει στου εξωγήινους.

Γρήγορα επαναφέρει στην μνήμη του πληροφορίες της CIA που τους είπαν στην σχολή για ένα υπερόπλο λέιζερ που έχουν ανακαλύψει οι Ρώσοι μουζίκοι  και που πιθανώς το έχουν πουλήσει κοψοχρονιά στου κινέζους χωριάτες.

Σηκώνεται βιαστικά και βγαίνει έξω.

Πηγαίνει στην παραλία και παίρνει την πιρόγα της καλλονής.

Η καλλονή προσπαθεί να τον συγκρατήσει.

Ανοίγεται στο πέλαγο  αλλά χάνει τον προσανατολισμό του και τόνε πιάνουνε οι Κινέζοι  λιμενικοί.

Τον ανακρίνουνε οι  κομμουνιστές και ημιθανή τον στέλνουν στα κεντρικά .

Στο δρόμο  ανοίγει με ένα σύρμα τις χειροπέδες . Παίρνει το πιστόλι του ανίκανου και απολίτιστου κινέζου κομμουνιστή  και σκοτώνει καμία τριανταριά για αρχή.

Μπαίνει σε ένα αεροδρόμιο και κλέβει ένα πανάρχαιο αεροπλάνο  με έλικες .

Τελειώνουν τα καύσιμα και προσγειώνεται σε  ένα χωράφι.

Τον μαζεύει μια  άλλη καλλονή που είναι και αυτή αντικαθεστωτική  , μιλάει απταίστως  Αγγλικά  και φοράει ένα καυτό σορτς . 

Τον κρύβει στην καλύβα της να μην τον βρουν .

Τον ταΐζει σκέτο ρύζι λαπά και το στομάχι του αγγλοσάξονα μαθημένο από υψηλή κουζίνα κοντεύει να  κρεπάρει από την αθλιότητα της κινέζικης κουζίνας.

Αφού κάνουν έρωτα του αποκαλύπτει ότι σε  μία κοντινή τοποθεσία υπάρχει μια μυστική Κινέζικη στρατιωτική βάση όπου  φυλάσσονται τα μυστικά σχέδια  του υπερόπλου ακτίνων λέιζερ που πήρανε από του Ρώσους.

Τον ακολουθεί και μπουκάρουνε νύχτα στην βάση.

Φτάνουν στην  αίθουσα που φυλάσσονται τα σχέδια.

Ο υπερπιλότος τυχαίνει να έχει στην τσέπη του ένα στικάκι χωρητικότητας ένα τεραμπάϊτ  και αντιγράφει όλα τα αρχεία.

Όσο γίνεται η αντιγραφή τόσο πλησιάζουν πάνοπλοι και αγριεμένοι κινέζοι φρουροί.

Η αγωνία κορυφώνεται.

Βάζει το στικάκι στην τσέπη  και κρύβονται.

Πιάνει τον τελευταίο και του κόβει το λαιμό με σουγιά.

Του παίρνει το κινέζικο καλάσνικοφ και σκοτώνει και τους υπόλοιπους.

Σημαίνει συναγερμός.

Με δύο καλαζνικοφ στα χέρια πυροβολεί δεξιά και αριστερά .

Οι γεμιστήρες δεν λένε να τελειώσουν.

Όπως πηδάνε το φράχτη τρώει μια σφαίρα στο πόδι.

Κάνει να σταματήσει και  η αντικαθεστωτική αγρότισσα  με το καυτό σορτσάκι  δέχεται μια σφαίρα στην πλάτη και πεθαίνει στα χέρια του.

Συνεχίζει μόνος κουτσαίνοντας.

Μπαίνει σε ένα κινέζικο μαχητικό stealth 5^ης  γενιάς που βρίσκεται στο αεροδρόμιο της βάσης  έτοιμο για απογείωση.

Τον κυνηγάνε  τρισάθλιοι κινέζοι με πρωτόγονα τζιπάκια αλλά προλαβαίνει και απογειώνεται.

Καθώς πετάει ήρεμα πάνω από τον ωκεανό βλέπει το νησί  της εξωτικής καλλονής με το στρίγκ.

Το μάτι του σοβαρεύει.

Η σκηνή γίνεται έντονη . Οι αναμνήσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Η μουσική μέσω ενός ασυγκράτητου ατσελεράντο μας προετοιμάζει για μια δραματική κορύφωση.

Ξαφνικά πατάει το κουμπί και το κάθισμα εκτοξεύεται.

Το αλεξίπτωτο  κατεβαίνει αργά .

Τα πάντα γαληνεύουν.

Ο ήλιος ανατέλλει στο βάθος του ωκεανού. 

Τίτλοι τέλους.

Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ  διαφωνεί.

Η ταινία για να πάει στις κάνες χρειάζεται κάποιες τροποποιήσεις λόγω των εκτάκτων παγκόσμιων συνθηκών.

Την κρίσιμη στιγμή ο υπερπιλότος βάζει πάνω από το στρίγκ  το συμφέρον της Πατρίδος  και συνεχίζει την πτήση.

Στο αεροδρόμιο της βάσης  του τον περιμένει ο διοικητής που τον μισούσε και τον υποτιμούσε και οι υπόλοιποι συνάδελφοί του.

Κατεβαίνει αργά από το αεροπλάνο και περνάει μπροστά τους.

Ο Διοικητής δίνει το παράγγελμα «προσοχή» .

Χαιρετούν στρατιωτικά ενώ ο υπερπιλότος περνάει από μπροστά τους με το σακίδιο στην πλάτη και σέρνοντας το τραυματισμένο του ποδάρι.

 

Βόγγολη!

 

 

Ο Βόγγολης ξεκίναγε κάθε πρωί από το Μαντούκι  ξυπόλητος  και πήγαινε στο Καμπιέλο με δύο κοφίνια παραμάσχαλα.

Πουλούσε βόγγολη .

Κανείς δεν ξέρει το πραγματικό του όνομα.

Έμεινε στην ιστορία ως «Βόγγολης» .

Το παρατσούκλι του το δώσανε  στο Καμπιέλο επειδή όπως πέρναγε από τα καντούνια φώναζε: «Βόγγολη! Βόγγολη!»

Ο Βόγγολης έχει πεθάνει εδώ και πολλά χρόνια.

Μαζί του πέθανε και η λέξη .

Κανείς πλέον δεν θυμάται τι είναι η Βόγγολη.

Έτσι η Κέρκυρα «εθρήνησεν δύο θανάτους» που έλεγε και ο Σικελιανός.

Η «Βόγγολη», λοιπόν,   είναι ένα τοπικό φαγητό από οστρακοειδή  , στρούδια, γυαλιστερές  και βόγγολη.

Λέμε «Βόγγολη»  τα Κυδώνια (του δένδρου αλλά και της θαλάσσης).

Ουδείς γνωρίζει γιατί  χρησιμοποιούμε την ίδια λέξη για τα φρούτα και για αυτά τα οστρακοειδή.

Μάλλον θα μείνει για πάντα ένα άλυτο μυστήριο.

Το ίδιο συμβαίνει και στην διάλεκτο των Ενετών.

Λένε “Vongole” και εννοούν  και εκεί τόσο τα κυδώνια του δένδρου όσο και τα θαλασσινά.

Οι  Βενετσιάνοι  κάνουν την Βόγγολη μόνο με Βόγγολη. Εμείς ονομάζουμε Βόγγολη το μίξ με γυαλιστερές , στρούδια και κυδώνια.  Μάλλον διότι τα σκέτα κυδώνια είναι δυσεύρετα εδώ και ως εκ τούτου πιο ακριβά.

Η ριτσέτα είναι απλή . Βάζεις στο τηγάνι τα οστρακοειδή μαζί με λάδι , ψιλοκομένο μαιντανό , σκόρδο  και πεπεροντζίνι  καυτερό.

Μόλις στεγνώσει  το νερό το βγάζεις και το σερβίρεις σε μια πιατέλα μαζί με το σούγο φυσικά .

Εύκολο και γρήγορο αλλά αρκετά ακριβό και βεβαίως δεν είναι για χόρταση.

Ο Βόγγολης πήγαινε μέχρι τις Αλυκές ξυπόλητος για ψάρεμα και στην συνέχεια μέχρι  το  Καμπιέλο φορτωμένος με δύο κοφίνια .

Βεβαίως οι πατούσες των ανθρώπων εκείνης της εποχής είχαν από κάτω φυσική σόλα που δεν την διαπερνούσε τίποτα.

Αν δοκιμάσει κανένας φυσιολάτρης  να κάνει την ίδια διαδρομή ξυπόλητος και μάλιστα σε χωματόδρομους με πέτρες  θα καταλήξει στα εξωτερικά ιατρεία με πληγιασμένα τα ποδάρια.

Υπολογίζω ότι εάν η τιμή της βόγγολης ήταν σαν την σημερινή τότε ο Βόγγολης πρέπει να έβγαζε   16 ευρώ το κιλό.

Επειδή αποκλείεται να έβγαζε πάνω από  πέντε κιλά , τότε το μεροκάματο του πρέπει να ήταν  γύρω στα 80 ευρώ.

Η διαδρομή  Μαντούκι-Αλυκές , Αλυκές-Μαντούκι, Μαντούκι –Καμπιέλο, Καμπιέλο – Μαντούκι γινόταν κάθε μέρα και κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες χωρίς ομπρέλες και νυντσεράδες.

Η καλύβα του Βόγγολη (υπολογίζουν οι ιστορικοί του Μανδουκίου)  πρέπει να ήταν κάπου μεταξύ του Άι Γιώργη και της Ελαιουργίας.

Η Περιοχή « Βόγγολη» έχει μπαζωθεί και  είναι δύσκολο να υπολογίσει κανείς ακριβώς.

Τα χρόνια εκείνα η θάλασσα ήταν μέχρι την εκκλησιά.

Σήμερα εκεί  είναι το νέο λιμάνι , ο πολυσύχναστος δρόμος , το  “Sette venti” και τα πρακτορεία εισιτηρίων για την Αλβανία και την Ιταλία .

Αλλάξανε οι εποχές αλλάξανε και τα νιτερέσα .

Τώρα στην περιοχή «Βόγγολη» φτιάχτηκε ένας σύγχρονος κόμβος διότι «δεν ημπορεί η Κέρκυράμας να μην έχει και αυτή κάποιο «Κόμβο».

«Είς το κέντρο του κόμβου» έπρεπε να τοποθετηθεί κάτι  που να συμβολίζει την «Κέρκυράμας» .

Ανέλαβαν οι επιτροπές και οι αρμόδιοι.

Στην αρχή είπαν να βάλουν την Απήδαλο ναυ της αρχαιότητας μας . Μετά το μετανοιώσανε και θέλανε να βάλουνε  μια κολόνα αναλόγου ύφους με την κολόνα του Ντούγκλα.

Οι  συσκέψεις συνεχίζονται και  θα συνεχίζονται για καιρό.

Έτσι αποφάσισα να στείλω ένα γράμμα στους προύχοντες .

Δεν περίμενα απάντηση.

Ήθελα απλώς να μείνει ένα χαρτί σε κάποιο αρχείο μήπως το βρει κανένας στο απώτατο μέλλον και αναρωτηθεί .

Ζητούσα να τοποθετηθεί  στο κέντρο του κόμβου το άγαλμα   του Βόγγολη.

Να  περπατάει προς τα μουράγια . Ξυπόλητος . Με μαζεμένο το βρακί μέχρι τα γόνατα.  Δεμένο με κορδόνι . Με την πουκαμίσα του και με τα κοφίνια παραμάσχαλα.

Ο υπάλληλος της πρωτοκόλλησης εγγράφων    γέλασε: «Το άγαλμα του Βόγγολη;»

«Ναι ρε άχρηστε! Το άγαλμα του Βόγγολη που περπατούσε όλη του τη ζωή από τις Αλυκές μέχρι το Καμπιέλο για να ζήσει.»

«Ναι ρε άχρηστε!. Το άγαλμα του Βόγγολη! Που μεγάλωσε τρία κεφάλια παιδιά με δύο κοφίνια»

"Ναι ρε άχρηστε! Γιατί αυτή είναι η Κέρκυραμας. "

 

Ο Πιτσικαμόρτης

--------------

 

Ελάχιστοι τον ξέρουν με το επώνυμο του.

Μερικοί κοντινοί για λόγους ευγενείας τον αποκαλούν με το μικρό του όνομα.

Οι πιστοί οπαδοί  του ΑΟ Κέρκυρα στο καφενείο τον ξέρουν ως «ο Πιτσικαμόρτης».

«Πιτσικαμόρτη» στην Κέρκυρα λέμε τον νεκροθάφτη.

Η λέξη μας έμεινε από την Ενετική διάλεκτο όπου “Picegamorti” σημαίνει «Νεκροθάφτης» καθώς μας πληροφορεί το Ενετοιταλικό λεξικό του G. Boerio.

Τον Πιτσικαμόρτη , λοιπόν,  τον συναντάς στο τρίγωνο του διαβόλου μεταξύ παλαιού νοσοκομείου, Πλατυτέρας , νεκροταφείο Αι Γιαννόπουλου, Καθολικού νεκροταφείου και  Αγγλικού νεκροταφείου.

Ο καημός του είναι ότι δεν κατάφερε ακόμα να ανοίξει και ένα παράρτημα στο νεκροταφείο της Γαρίτσας που θεωρείται η κορυφή.

Προσανατολίζεται με τα νεκροταφεία.

Αν τον ρωτήσει ψάχνοντας για κάτι σου λέει:

«Απέναντι από το καθολικό νεκροταφείο» η «στα καρτέρια πηγαίνοντας για τον Αι Γιανόπουλο» η «Δίπλα από το Αγγλικό νεκροταφείο».

Θυμάμαι την κηδεία του χασάπη της γειτονιάς μας.

Είχε μαζευτεί όλη η Νέα Δημοκρατία του νησιού.

Ο εκλιπών ήταν μέλος και αταλάντευτος αγωνιστής των ιδανικών της ελεύθερης αγοράς.

Μιας που τόφερε η κουβέντα , όσους χασάπηδες έχω γνωρίσει ήταν δεξιοί. Πιο πολλούς αριστερούς βρίσκεις στην αστυνομία παρά σε περίπτερο, σε ταξί , σε χασάπικο στην εφορία η στην πολεοδομία.   

Ο Πιτσικαμόρτης τότε δούλευε ακόμα με την παλιά τεχνολογία. Είχε  αναθέσει στον Αλβανό να σκάψει το λάκκο με το τσαπί .

Ο Αλβανός έβαζε και πλακάκια στην οικοδομή και άργησε να πάει στο νεκροταφείο με αποτέλεσμα ο λάκκος να σκαφτεί  στο πάρα πέντε της κηδείας.

Προέκυψε όμως ένα σοβαρό πρόβλημα που ήταν δύσκολο να λυθεί εκείνη τη στιγμή.

Από τις δύο πλευρές του λάκκου υπήρχε τσιμέντο από τους διπλανούς τάφους.

Ο Αλβανός έπρεπε να γυρίσει στην οικοδομή για να φέρει μπαλαντέζα και κρουστικό για να σπάσει τα τσιμέντα.

Σπάζοντας τα τσιμέντα αποκαλύφθηκε ότι οι γειτόνοι είχανε βάλει και πλέγμα για λόγους ασφαλείας στο μπετό με αποτέλεσμα να χρειάζεται και τροχός κοπής ο οποίος , βεβαίως δεν υπήρχε.

Η αγωνία είχε κορυφωθεί και ο παππάς δεν μπορούσε να καθυστερήσει άλλο την λειτουργία με αποτέλεσμα ο χασάπης να θαφτεί με τα πόδια έξω και να μείνει έτσι μέχρι την επομένη που θα λυνόταν το πρόβλημα.

Έκτοτε ο Πιτσικαμόρτης αγόρασε ένα μικρό εκσκαφέα  με κομπρεσέρ στο πίσω μέρος και απόλυσε τον αλβανό.

Με την ευκαιρία σήμερα αποκαλύπτω και την αλήθεια σχετικά με τον θρύλο που έχει δημιουργηθεί γύρω από τον Πιτσικαμόρτη.

Σύμφωνα με αυτόν τον λαϊκό θρύλο , ο Πιτσικαμόρτης μπορεί να βρίσκεται στον τόπο ενός δυστυχήματος πριν αυτό συμβεί.

Πώς έχει η αλήθεια.

Ένα καλοκαίρι κάποιος τουρίστας βγαίνει μεθυσμένος από ένα ξενοδοχείο στο Πέραμα . Περνάει το δρόμο και πάει να κάνει εμετό στο απέναντι τοιχίο. Πέφτει από κάτω και σκοτώνεται. Οι ένοικοι του ξενοδοχείου βγαίνουν έξω μαζί με το προσωπικό και κοιτάνε πάνω από το τοιχίο. Εκείνη την ώρα περνάει ο Πιτσικαμόρτης που ερχότανε από τα Μοραΐτικα με το Πόνυ της δουλειάς και ένα φέρετρο   στο κασούνι.

Σταματάει και μένουν με ανοιχτό το στόμα οι Ευρωπαίοι.

«Τι κράτος! Τι υπηρεσίες!»

Μια φορά ήρθε αναστατωμένος και με βρήκε στο σιδεράδικο.

«Παρατα τα όλα πάρε την ηλεκτροκόληση και έλα μαζί μου τώρα!»

«Τι έγινε ρε πιτσικαμόρτη;»

«Σπάσανε δύο σκαλιά από την σκάλα και δεν μπορούμε να κατεβάσουμε τον πεθαμένο.»

Στο πατάρι του γραφείου κηδειών είχε κάνει ένα αυτοσχέδιο ψυγείο όπου έβαζε τα πτώματα όταν η κηδεία έπρεπε να καθυστερήσει μερικές μέρες.

«Εκατοπενήντα ευρώ» του λέω.

«Ορε τι σούρθε!»

«Άστονε απάνω να σαπίσει»

Συμβιβαστήκαμε στα εκατό και το θέμα έληξε.  

Ο Πιτσικαμόρτης εκτός από νεκροθάφτης κάνει και άλλες δουλειές.

Έχει ένα χτήμα με καμιά δεκαριά προβατίνες και καμιά εικοσαριά κότες.

Το Πάσχα πουλάει αρνιά «ντόπια» και ψένει και κανένα στα πανηγύρια. Άμα δεν «τραβάει»  το αρνί λόγω κρίσης ψένει σουβλάκια  χειροποίητα.

Μισό κρέας μισό λίπος.

Νομίζεις ότι το κάνει για οικονομία αλλά δεν είναι αυτό. Πιστεύει ότι η χοληστερίνη είναι ένα επικίνδυνος μύθος που διοχετεύεται σκοπίμως για να πληγεί το επάγγελμα (του νεκροθάφτη).

Τα παλιά χρόνια είχε συμμετοχή και στην αριστερά.

Νέος γράφτηκε στον «Ρήγα Φεραίο» αλλά ήταν υπέρ της «ένοπλης πάλης» . Διαφώνησε  και έφυγε.

Ένα φεγγάρι μπήκε και στην ΚΝΕ αλλά όταν άκουσε για «σύγχρονη δημόσια και δωρεάν υγεία» ζήτησε το λόγο στη συνέλευση της «οβας» και είπε σε ύφος έντονο.

«Εσείς στο τέλος θα ζητήσετε και δημόσια και δωρεάν ταφή» και αποχώρησε.

Τελευταία τον είδα στο Σαρόκο με τους αντιεμβολιαστές.

Πήγα κάτι να πω.

Με έκοψε.

«Εσύ εμβολιάστηκες;»  

«Ναι.» του απαντώ.

«..και τι ζόρι τραβάς με τους άλλους;»

Η πόλις ασθενεί

 

 

Οι δρόμοι της  πόλης  τις νύχτες του χειμώνα είναι έρημοι.

Βαδίζω   στο κεντρικότερο σημείο .

Ελάχιστοι  διαβάτες .

Στου Ζήσιμου βλέπω από μακριά μια ομάδα καθισμένη στις πλάκες του δρόμου σε σχήμα κυκλικό.

Στο κέντρο του κύκλου έχουν αναμμένα κεριά.

Πλησιάζω περίεργος.

«Οι Γκουρού!».

Από όλα έχουμε εδώ.

Ρωτάω τον σερβιτόρο της Γόνδολα που κοιτάει αμήχανα.

«Καθιστική διαμαρτυρία  κατά των εμβολιασμών και επίκληση της πνευματικής ενέργειας  του σύμπαντος.»

Συνεχίζω την πορεία μου ατάραχος.

Έχουν δει  πολλά τα μάτια μου.

Περνάω την πύλη του Αγίου Γεωργίου  και συνεχίζω προς τα μουράγια.

Στου Αντρανίκ αρχίζει να ψιχαλίζει.

Συνηθισμένα πράματα. Η βροχή θα με πιάσει χωρίς ομπρέλα  η έξω από  το Ελβετικό προξενείο η στα Μουράγια . 

Να μην υπάρχει πουθενά  ξεχυτή να μπω από κάτω.

Ανεβαίνω στην πιάτσα από την Λεμονιά.

Σταματώ στο άγαλμα του Γεωργάκη. 

Ο αυτοπυρποληθείς  φοιτητής  συνεχίζει να στέκεται κουκουνάκι  και σκεφτικός όπως πάντα.

Είχε αυτοπυρποληθεί στην Γένοβα επί χούντας σε ένδειξη διαμαρτυρίας .

Στο παγάκι απέναντί του κάθονται για 74^η ημέρα οι αρνητές εμβολιασμού  του νοσοκομείου.

«Ας ελπίσουμε να μην αυτοπυρποληθούν στο τέλος,  η τουλάχιστον  αν είναι να αυτοπυρποληθούν ας αυτοπυρποληθούν μόνοι τους .»

Από απέναντι οι γάτες της Νίνας τους κοιτάζουν με περιέργεια.

Τα μεγάφωνα του ΠΑΜΕ   ενημερώνουν τους λιγοστούς διαβάτες του πεζόδρομου ότι «Πάγωσε η τσιμινιέρα»

Στην Ανουντσίατα  μια ομάδα  για την σωτηρία του πλανήτη μοιράζει  φυλλάδια για  να παγώσουν οι τσιμινιέρες .

Στο Μαρξ εντ Σπένσερ ο Πάκο φορτίζει λαθραία το κινητό του από την πρίζα  ενός κλειστού καφέ.

Μου ζητάει ένα ευρώ για να κάνει «αράπη τεστ».

Προσπερνάω  αμίλητος.

Στου Γερμανού κοντοστέκομαι.

«Μα που πήγανε οι μάρτυρες του Ιεχωβά!».

Από την αρχή της πανδημίας έχουν εξαφανισθεί.

Σκέφτομαι διάφορες εκδοχές.

«Τους είπε το κόμμα  ότι ο κόσμος είναι τρομαγμένος και δεν είναι πρέπον  να προκαλούμε και εμείς διακηρύσσοντας την πλήρη καταστροφή του κόσμου.»

«Αποσύρθηκαν λόγω νομιμοφροσύνης».

«Πιστεύουν  ότι έρχεται το τέλος της αμαρτίας και ετοιμάζουν τα πράματα τους για  τον επίγειο παράδεισο όπου (ως γνωστόν)  έχουν εξασφαλισμένη  θέση.»

Στο κιόσκι της Μεθοδίου  βάζω μάσκα και μπαίνω να πάρω καπνό.

Μπροστά μου  είναι κάποιος άλλος.

Μόλις γυρίζει συναντιούνται τα μάτια μας.

«Ο Δημήτρης!»

Χρόνια είχαμε να συναντηθούμε. Σπούδαζε στην Θεσσαλονίκη ψυχολογία. Μετά μπήγε στην Αμερική για μεταπτυχιακά κλπ. Ξαναγύρισε στην Θεσσαλονίκη και έπιασε δουλειά εκεί.

Χαιρετιόμαστε εγκαρδίως δια της μεθόδου της μπουνιάς.

Γελάμε .

«Το θέμα είναι πως αισθάνεσαι και όχι η χειραψία» μου λέει.

Τον ρωτάω για όλα αυτά που μας συμβαίνουν ως ειδικό επί του θέματος.

Παίρνω θέση έτοιμος να δεχθώ μια  εκτεταμένη και ακατανόητη επιστημονική εξήγηση.

«Η Πόλις ασθενεί  με την αρχαιοελληνική σημασία, δηλαδή χάνει το σθένος της».

Επιμένω να μάθω περισσότερα.

«Ο παραλυτικός φόβος προκαλεί απελπισία και ανορθολογική συμπεριφορά . Συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους που χάνουν το σθένος τους σε περιόδους μεγάλων φυσικών και ανεξήγητων καταστροφών η ακόμα σε μακροχρόνιους και καταστροφικούς πολέμους.»

Δεν μου φτάνει και ζητώ περαιτέρω εξηγήσεις.

«Κοίτα …»  μου λέει  «..Πές ότι βρίσκεσαι στην Πανεπιστημίου το μεσημέρι εν ώρα αιχμής.

Το λογικό είναι να περάσεις απέναντι από την διάβαση πεζών και  εφόσον έχει ανάψει το πράσινο.

Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να  μην σταματήσει κάποιος και να σε σκοτώσει. Ο κίνδυνος  αυτός όπως είναι πολύ μικρός.

Αυτό κάνουν  όλοι οι άνθρωποι υπό κανονικές συνθήκες.

Στην περίπτωση μας σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να λειτουργήσουν έτσι και προσπαθούν να περάσουν απέναντι από όπου νάναι.»