Η στιγμή που έπεσε το σύστημα

 Τα πάντα είναι θέμα πιθανοτήτων.

Είτε μας αρέσει είτε όχι η τύχη  καθορίζει (σχεδόν ) τα πάντα.

Αυτή είναι και η θεμελιώδης διαφορά μου με τους θρησκευόμενους όλων των  θρησκειών, των δογμάτων και των αιρέσεων της οικουμένης.

Μου λέει για παράδειγμα ο μάρτυρας του ιεχωβά της γειτονιάς μου:

«Ότι βλέπεις γύρω σου το έχει φτιάξει  ο Θεός» .

«Όχι , αγαπητέ μου..»  του απαντώ  «..ότι βλέπεις γύρω σου έχει γίνει κατά τύχη.»

 «Δεν είναι αλήθεια..» μου λέει «..η αλήθεια βρίσκεται στον λόγο του Θεού».

 «Ε! όχι  αγαπητέ μου ... η αλήθεια βρίσκεται στους sex pistols!»

Με κοιτάει κατάπληκτος  με το ίδιο βλέμμα που  με κοιτούν και οι φανατικοί πιστοί του απόλυτου ντετερμινισμού.

Η πεποίθηση μου περί  τυχαιότητας των πάντων μου έχει προκύψει εξ ιδίας πείρας  και πολύ πριν αποφανθεί περί τούτου η κβαντική μηχανική.

Η αρχή της αβεβαιότητας με ακολουθεί παντού από μικρό παιδί.

Όταν ήμουν νεαρός οι εφημερίδες έγραψαν ότι επίκειται το τέλος του κόσμου. Ένας μετεωρίτης κατευθύνεται προς την Γή  και θα καταστρέψει τα πάντα.

Ρώτησα έναν καθηγητή μου και μου είπε:

«Μη φοβάσαι παιδί μου. Ο μετεωρίτης κατά 70%  θα περάσει χωρίς να μας ακουμπήσει.

Στην περίπτωση, όμως, που πέσει στην Γή, κατά 70% θα καεί όλος στην ατμόσφαιρα.

Στην περίπτωση που δεν καεί όλος.  θα φτάσει στην επιφάνεια της Γής μια μικρή πέτρα.

Για να σε σκοτώσει εσένα  ειδικά πρέπει να σου πέσει στο κεφάλι.

Συνυπολογίζουμε και διαιρούμε δια τα τετραγωνικά μέτρα της επιφάνειας του πλανήτη και βρίσκουμε ότι  η πιθανότητα είναι μία στα τρία τρισεκατομμύρια.  Τόσες πιθανότητες  υπάρχουν και να σου γλιστρήσουν τα κλειδιά από το χέρι και αντί για κάτω να πέσουν ..επάνω.»

Έτσι είναι . Υπάρχουμε και θα χαθούμε εξαιτίας της τύχης.  

Για παράδειγμα :

Ξυπνάω το πρωί και δεν έχω καπνό.

Πάω να αγοράσω και το  κιόσκι είναι κλειστό λόγω ανακαίνισης.

Πηγαίνοντας στο επόμενο μου μένει από βενζίνα το μηχανάκι.

Το πάω σπρώχνοντας μέχρι το βενζινάδικο.

Βρίσκω καπνό στο επόμενο  κιόσκι και γυρνάω  πίσω παγωμένος .

Πάω να κάνω καφέ τρέμοντας και έχει τελειώσει.

Φεύγω με τις  πυτζάμες και τις παντόφλες και πάω στο σούπερ μάρκετ.

Μέσα δεν υπάρχει ψύχη ζώσα εκτός από την ταμία.

Πηγαίνω τρέχοντας στο ράφι με τους καφέδες.

Ώσπου να γυρίσω πίσω είναι στο ταμείο καμιά δεκαριά να περιμένουν στην ουρά.

Σφίγγω τα δόντια και περιμένω.

Μπροστά μου είναι μια κυρία  προχωρημένης ηλικίας.

Δεν έχει ζυγίσει τα κρεμμύδια στο μανάβικο.

Φεύγει η υπάλληλος να τα ζυγίσει.

Επιτέλους έρχεται αλλά η κυρία  δεν βλέπει τα λεφτά .

Πάει η ταμίας να τα πάρει μόνη και τους πέφτει το πορτοφόλι με τα ψηλά.

Ψάχνουν να τα βρουν και οι δύο στο  πάτωμα.

Επιτέλους ήρθε  η σειρά μου.

Χτυπάει τον καφέ αλλά έχει τελειώσει το χαρτί.

Βάζει χαρτί αλλά «πέφτει το σύστημα» .

Τόσα χρόνια  αγωνιζόμαστε  να το γκρεμίσουμε .

Τώρα βρήκε να πέσει το σύστημα;

Γυρνάω σπίτι εξαντλημένος και φτιάχνω καφέ.

Δεν πρόκειται για κάποια  εξαίρεση.

Έτσι δουλεύει  το σύμπαν .

Θέλετε και άλλο παράδειγμα;

Βγαίνω για τον βραδινό μου περίπατο.

Η πόλη δεν διαθέτει δημόσιες τουαλέτες  παρά μόνο το πρωί στην λαϊκή .

Εάν δεν γνωρίζεις τον κωδικό από τις τουαλέτες  κάποιας καφετέρια θα κατουρηθείς επάνω σου.

Στην πάνω πλατεία δεν υπάρχει ψυχή ζώσα.

Κοιτάω δεξιά, τίποτα . Κοιτάω αριστερά , τίποτα.

 Ακριβώς την στιγμή που θα πάω να κατουρήσω σε ένα δέντρο σαν το σκύλο , τότε θα περάσει η λιτανεία του Αγίου, οι μαζορέτες , το 3^ο σώμα προσκόπων , το λύκειο Ελληνίδων και η Παλαιά φιλαρμονική.

Μια φορά ταξίδευα προς Καρπενήσι από την Άρτα . Μιλάμε για ένα δρόμο που δεν τον έχουν ούτε οι χάρτες της Γκούγκλ.

Στην κορφή στο Βελούχι με πιάνει κόψιμο.

Βουνοκορφές από εδώ βουνοκορφές από εκεί.

Σκέφτομαι ότι και με F16 να έρθει κάποιος θα προλάβω να βρακωθώ.

Πάω πίσω από ένα πουρνάρι.

Εκεί που κάνω την ανάγκη μου ακούω κουδούνια.

Ξαφνικά εμφανίζεται ένα κοπάδι προβατίνες, ο βοσκός, η γυναίκα του,  τα παιδιά του ,  κάποιος αλβανός και καμιά δεκαριά τσοπανόσκυλα σαν λεοντάρια .

Περάσανε από πάνω μου.

Το μικρό το τσοπανόσκυλο μάλιστα μου έριξε και μια γλυψιά στα μούτρα.

Η τύχη αγαπητέ καθορίζει τα πάντα. Μην ακούς τι σου λένε.

Μας διαβεβαιώνει και ο αγαπημένος μου ποιητής Fabrizio de Andre  στο μνημειώδες ποίημα του «Volta la carta» όπου έτσι την πάτησε και η Αγγιολίνα  που εκεί που περπατούσε  σίγουρη και αμέριμνη πάνω στα μπλε  παπουτσάκια της,  την ερωτεύτηκε ένας αστυφύλακας,   γυρνάει όμως το χαρτί και πάει ο αστυφύλακας .

Χάος!