Μια οργισμένη Έλσα τσι Κάρτε Λάκουες

 

 

Την Έλσα την ξέρω από μαθήτρια.

 

Πήγαινε στο τρίτο λύκειο Κέρκυρας και έμενε ακριβώς από πάνω.

 

Από μικρή ήταν μονίμως μουτρωμένη.

 

Δεν την είδα ποτέ να χαμογελάει.

 

Όταν τσακωνότανε με την μάνα της την ακούγανε στο Σαρόκο.

 

Τηνε χάσαμε για κάποια χρόνια για σπουδές στην Ξάνθη.

 

Γύρισε σε χειρότερη κατάσταση.

 

Την φοβάμαι , την λυπάμαι και την συμπονώ (με αυτή τη σειρά).

 

Μόλις γύρισε από την Ξάνθη ταβαλε και με εμένα.

 

Σε μια άτυχη στιγμή βγαίνοντας από το σπίτι μου ξέχασα τα κλειδιά μέσα .

 

"Όχι ρε πούστη μου!" αναφώνησα.

 

Για κακή μου τύχη εκείνη την ώρα κατέβαινε η Έλσα από τσι σκάλες και με άκουσε.

Άκουσα τον εξάψαλμο .

Με κατήγγειλε σε όλο τον κόσμο ως "σεξιστή".

 

Ματαίως  προσπάθησα να της δικαιολογηθώ.

 

"Δεν έχω τίποτα με τους γκευ ορή κοπέλα . Τους πούστηδες δεν μπορώ ".

 

Τίποτα. Με κατέταξε στους δήθεν αριστερούς με δεξιά νοοτροπία.

Το άντεξα και συνέχισα την κοπιώδη και πολυτάραχη ζωή μου με ακόμα έναν στιγματισμό.

 

Με έχουν κατηγορήσει για ρεβιζιονιστή, για λίκβινταριστη, για οπορτουνιστή, για τροτσκιστής, για αριστεριστή αλλά για σεξιστή πρώτη φορά.

Δεν πειράζει .ούτως ή άλλως ουδέποτε κατάλαβα τι σημαίνουν όλα αυτά ακριβώς.

 

Η Έλσα βρίζει τους πάντες για όλα τα δεινά του σύμπαντος κόσμου.

 

Εσχάτως την είδα και σε διαδήλωση αναρχικών να φωνάζει «Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά» . Στην αρχή υπέθεσα ότι ήταν της «επιτροπής  αλληλεγγύης για την απελευθέρωση του συντρόφου Τζοχατζόπουλου»  αλλά έκανα λάθος.

 

Εν συνεχεία τσακώθηκε και με τους αναρχικούς αποκαλώντας του «κότες» διότι δεν υποστήριξαν δυναμικά και όσο θα έπρεπε τους εξεγερμένους ψεκασμένους.

 

Ήδη έχει προσχωρήσει στο κίνημα κατά των εμβολιασμών διότι «αυτή το κορμί της το κάνει ότι θέλει».

 

Η Έλσα βρίζει τους πάντες όταν δεν είναι μπουκωμένη.

 

Φαντάζομαι ότι όταν ξυπνάει τρώει το πρωινό της.

Εν συνεχεία παίρνει μια ζαμπονοτυρόπιτα από την γωνία και την τρώει περπατώντας.

Στις δέκα και μισή  τρώει άλλη μία για μαρέντα στην πιάτσα.

Το μεσημέρι , φαντάζομαι ότι τρώει και το μεσημεριανό της στο σπίτι.

Το απόγιομα τρώει μια πίτα στου Μπούζη για τις κόψει τη δείλια.

Το βραδάκι τρώει άλλη μία στο πικάντικο καθισμένη στο σκαλί της στέρνας στην πλατεία Βραχλιώτη πριν γυρίσει στο σπίτι για το δείπνο.

 

Την βλέπω από την γωνία περιμένοντας να μου ετοιμάσουν ένα εσπρέσο ντεκαφεϊνάτο  τέικαγουέη.

 

Είμαι κρυμμένος σε ένα δάσος από κρεμασμένα τισέρτ  δήσις σπάρτα, Λέντ ζέπελιν, Τσέγκεβάρα, Μολών λαβέ  κλπ.

 

Η Έλσα πατάει την πρώτη δαγκανιά και φεύγουνε τα τζατζίκια μπάντα κιάλλη.

 

Φοράει μια βέστα που θυμίζει Μουζαχεντίν  και κάθεται στο σκαλί της  στέρνας της πλατείας Βραχλιώτη με ανοιχτά τα ποδάρια.

 

Μούρχεται να πάω να της πω: «Σώνει ορή κοπέλα θα πάθεις τίποτα!»

 

Κρατιέμαι βεβαίως γιατί αν κάνεις κανένα τέτοιο λάθος  και σε πιάκει στο στόμα της είναι καλύτερα να πάς να παραδοθείς στην ασφάλεια.

 

Παρεμπιπτόντως, η πλατεία Βραχλιώτη πήρε το όνομά της από κάποιον Βραχλιώτη φαρμακοποιό μια άλλης εποχής που τονε βάλανε οι ευγενείς στο λίμπρο ντ όρο  επειδή τον είχανε μεγάλη ανάγκη.

 

Τότε όλο το «Εθνικό Σύστημα Υγείας» ήταν το φαρμακείο του Βραχλιώτη που πούλαγε πανάκριβα ματζούνια  δια πάσαν νόσον.

 

Συνηθίζουμε να ονομάζουμε την γύρω περιοχή «Κάρτε Λάκουες» εξαιτίας του ότι εκεί (πιο δίπλα από το Μπρίστολ) υπήρχε ένα κτήριο όπου , την εποχή της Ενετοκρατίας, στεγαζόταν η Guardia dell acqua  , δηλαδή , η φρουρά του νερού.

Αυτό το  στρατιωτικό άγημα ήταν επιφορτισμένο με την αρμοδιότητα να φρουρεί σε εικοσιτετράωρη βάση τις στέρνες της πόλης.

Ο λόγος ήταν ότι ο οποιοσδήποτε τρελός η εχθρός θα μπορούμε με μια απλή κίνηση να δηλητηριάσει όλο τον πληθυσμό.

 

Μερικοί Ιστορικοί ισχυρίζονται ότι η ονομασία προέρχεται από τον δρόμο στο σαν Τζιάκομο που ονομάστηκε Calle dell acqya  σαν τον αντίστοιχο δρόμο στην Βενετία.

 

Δεν θα τα χαλάσουμε.

Έτσι η αλλιώς η Guardia dell acqua  υπήρχε και στεγαζόταν εκεί.

 

Θα αναρωτηθεί κανείς «Τόσο πολύ ενδιαφερόταν οι ευγενείς  και οι Ενετοί για την υγεία του λαού;

 

Η απάντηση είναι «Ναι» αλλά όχι από αγάπη αλλά από ανάγκη.

 

Για να συνεχίσουν να ήταν αφέντες έπρεπε να συνεχίσουν να υπάρχουν οι δούλοι.

 

Άσε που αρκετοί από αυτούς δεν είχαν στα αρχοντικά τους πηγάδια και κινδύνευαν να δηλητηριαστούν μαζί με τον λαό.

 

Αυτά ήθελα να πω στην Έλσα το μοιραίο εκείνο βράδυ στην είσοδο της πολυκατοικίας που  μου έθεσε το κρίσιμο ερώτημα : «Δηλαδή εσύ τι πιστεύεις, ότι το κεφάλαιο θέλει να εμβολιάσει τον λαό γιατί  ενδιαφέρεται για την υγεία του;»

 

Απάντησα «Ναι» αλλά πριν προλάβω να συνεχίσω κοκκίνισε , άστραψε το μάτι της και με αποκάλεσε : «Αριστερό του κώλου».