Ταξίδια

Τα τελευταία τριάντα χρόνια ταξιδεύω  αδέκαρος.

Υπήρχε τα παλιά χρόνια  μια φυλή νεαρών που ταξίδευαν αδέκαροι και ρακένδυτοι από ..άποψη .

Ήξερα έναν από δαύτους που ενώ είχε λεφτά ο πατέρας του,  αυτός  ταξίδευε  ως αλήτης, αξούριστος , άπλυτος και πεινασμένος  διότι , λέει ,  ..ήταν κατά του καταναλωτισμού.

Εγώ  ταξιδεύω έτσι εξ ανάγκης.

Οι συνομήλικοι μου ταξιδεύουν συνήθως για δουλειές , για διακοπές , για κηδείες η για γάμους.

Εγώ ταξιδεύω για να λάβω μέρος σε ατελείωτες επαναστατικές συζητήσεις που τις περισσότερες φορές μου πλακώνουν την ψυχή  και με κάνουν να επιστρέφω ράκος στην μητέρα πατρίδα. 

Όλοι οι γνωστοί μου πίστευαν πάντα ότι είμαι μαζοχιστής.

Μάλιστα ένας από αυτούς που  τα κονομάει χοντρά ως ψυχαναλυτής, προσφέρθηκε να με εξετάσει δωρεάν διότι , καθώς μου είπε , η περίπτωσή μου είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Δεν έχω καταλήξει ακόμα τι είναι αυτό που με κινεί να περιπλανιέμαι από πόλη σε πόλη  χωρίς κανένα  εμφανές αποτέλεσμα εδώ και τριάντα τόσα χρόνια.

Συνήθως οι επαναστάσεις κρατάνε  μερικές μέρες και οι συμμετέχοντες σε αυτές  επέστρεφαν στην καθημερινότητα η πέρναγαν στην ανυπαρξία με μια σφαίρα στο κούτελο  σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.

Εγώ τι αμαρτίες πληρώνω; 

Μια φορά, θυμάμαι, πήγα να μιλήσω στη Λευκάδα.

Στην Ηγουμενίτσα δεν είχε λεωφορείο για την Λευκάδα. Βρήκα έναν γνωστό οικοδόμο και μούδωσε ένα φορτηγό της δουλειάς φορτωμένο σωλήνες εργαλεία και σκόνη .

Έφτασα στη Λευκάδα άσπρος από την μαρμαρόσκονη , συνοδεία τροχονόμου και η πόλη ήταν γεμάτη πανό και αφίσες που  ανήγγειλαν τον ερχομό μου λες και ήμουν ο μεσσίας.

Με πήγανε σε ένα σπίτι να πλυθώ και να τινάξω τα ρούχα μου.

Μια άλλη φορά ταξίδεψα για Αθήνα μέσα σε ένα φορτηγό ενός θεσσαλονικιού που μετέφερε πακέτα με ρύζι.

Με είδε στην διασταύρωση Πρέβεζας-Αρτας να περιμένω μέσα στη βροχή ενώ γύρω πέφτανε κεραυνοί. Με λυπήθηκε και με πήρε.

Τούπα  ότι ταξιδεύω γιατί πέθανε η μάνα μου στην Αθήνα και πάω στην κηδεία.

Αν τούλεγα την αλήθεια θα με άφηνε στο Δαφνί.
  

Στο  χειρότερο ταξίδι μου ταξίδευα με άλλους τέσσερις με ένα αυτοκίνητο της δεκαετίας του εξήντα και τρακάραμε  στην φοβερή  Πατρών –Κορίνθου στο ύψος του Ξυλόκαστρου.

Έφτασα στην Κόρινθο με νοσοκομειακό και από κει με λεωφορείο στην Αθήνα.  Παρακολούθησα  δώδεκα και δώδεκα εικοσιτέσσερις ώρες ομιλίες   και έφυγα τρέχοντας για τον Κηφισό  να προλάβω το βραδινό λεωφορείο για Κέρκυρα με ένα μπαγιάτικο σάντουιτς στο χέρι από το κυλικείο.

Φρίκη.

Να μην περάσει άθρωπος τα πάθη μου.΄

Τι να πρωτοθυμηθώ. 

Είναι καλύτερα να γράψω για το τελευταίο ταξίδι μου στην Αθήνα.

Όλα έδειχναν ότι θα ήταν το ανετότερο όλων.

Μπορούσα να πάρω το αεροπλάνο  και να  πάω χωρίς προβλήματα.

Την τελευταία στιγμή  με έπεισαν να πάω οδικώς.

Το σενάριο είχε ως εξής:

Θα πήγαινα με το αυτοκίνητό μου στην Λευκάδα.

Θα τα πίναμε το βράδυ σε παραδοσιακό ταβερνάκι.

Θα φεύγαμε το πρωί για Πάτρα.

Θα συναντούσαμε και κάποιους άλλους και όλοι μαζί  χαρούμενοι και καλοκαρδισμένοι θα πηγαίναμε στην Αθήνα.

Αμ δε!

Μόλις έφτασα στην Λευκάδα , σούρουπο,  μου ανακοίνωσαν ότι φεύγουμε για «εξόρμηση» στο Νυδρί.

Μοιράσαμε προκηρύξεις  μέσα στα σκοτάδια σε καφενεία με αλβανούς που δεν ξέρουν να διαβάζουν Ελληνικά.

Μόλις τελειώσαμε με πήγαν και στο Πνευματικό Κέντρο Λευκάδος  όπου γινόταν μια σημαντική σύσκεψη για τους Υδρογονάνθρακες .

Εκεί έμαθα ότι στην Λευκάδα υπάρχουν πολλοί τρανσέξουαλ διότι στην σύσκεψη ετέθη το ζήτημα ότι για να μπει κάποιος στο κίνημα κατά της εξόρυξης υδρογονανθράκων στο Ιόνιο Πέλαγος θα πρέπει να είναι και υπέρ των τρανσέξουαλ.

Μας πήρε λίγη ώρα μέχρι να καταλάβω τι είναι οι τρανσέξουαλ αλλά κατά τα άλλα η σύσκεψη ολοκληρώθηκε ομαλά  μετά τα μεσάνυχτα.

Με πήγανε σε ταβέρνα με κατεψυγμένα σουβλάκια και νάιλον πατάτες.

Μου εξηγούσαν τα επόμενα βήματα της επανάστασης ενώ εγώ τάιζα αφηρημένος έναν μονόφθαλμο γάτο,  θύμα προφανώς, ενός ανεκπλήρωτου έρωτα με κάποια Λευκαδίτισσα γάτα που δεν σήκωνε πολλά πολλά.

Τα χαράματα ξεκινήσαμε για Πάτρα.

Στο δρόμο το αυτοκίνητο του Λευκαδίτη δεν «τράβαγε».

Βγήκαμε στην Ιόνια οδό με εβδομήντα χιλιόμετρα την ώρα.

Κοντέψανε να μας πατήσουν οι νταλίκες.

Φτάσαμε καθυστερημένοι στην Πάτρα.

Εκεί έμαθα ότι ο Λευκαδίτης είχε και κάτι δουλειές να κάνει.

Οι Πατρινοί βιαζόντουσαν γιατί δεν θα προλαβαίναμε. 

Με την ψυχή στο στόμα βγήκαμε στην Πατρών Κορίνθου με το αυτοκίνητο έτοιμο να μας αφήσει στη μέση του δρόμου η να ανατιναχτεί.

Η πίεση μας είχε φτάσει δεκάξι με δώδεκα (η μικρή).

Φτάσαμε στην Κάνιγγος  εν μέσω διαδηλωτών , μπάτσων, πρεζονιών και πουτανών και πιάσαμε αμέσως δουλειά. 

Σε δύο μέρες είχε τελειώσει η συνέλευση και  παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.

Στην Πάτρα αλλάξαμε την βουλωμένη εξάτμιση του Λευκαδίτη και την επομένη γυρίσαμε στην Λευκάδα.

Έφτασα στην Ηγουμενίτσα πέντε λεπτά πριν φύγει το “ Αγία Θεοδώρα» (μεγάλη η χάρη της).

Έφαγα δύο σάντουιτς στο καράβι και μια παγωμένη μπύρα.

Έπεσα για ύπνο κατάκοπος. 

Ξύπνησα στις  τρείς τα ξημερώματα κάθιδρος.

Είδα στον ύπνο μου ότι τελικά έγινε η επανάσταση αλλά  εν τω μεταξύ με διαγράψανε από το κόμμα.