Accelerando

Ο Δάσκαλος της μουσικής ήταν νευρικός , αυταρχικός , απόλυτος και απαιτητικός.

Από τις πρώτες μέρες με έβαλε σε ένα σκαμπό στο διάδρομο και ανεβοκατέβαινα την φυσική του Ντό ασταμάτητα.

Μαρτύριο!

Θυμάμαι το Σπυράκο  στην Αυλή τα μεσημέρια του καλοκαιριού με ένα ξεχειλωμένο σλιπάκι να παίζει στο βιολί ασταμάτητα το Μι καντίνι.

Ανυπόφορο!

Ο πατέρας του από μέσα του φώναζε:

«Σπύρο η άλλαξε νότα η θα βγω έξω και θα το πατήσω».

Αυτό ήταν το σύστημα. Η ασταμάτητη επανάληψη.

Τότε διαπίστωσα ότι το αγύμναστο μικρό δαχτυλάκι του αριστερού χεριού ήταν άκρως απαραίτητο για την Ντό.

Αν προσπαθούσα να το αποφύγω το καταλάβαινε ο δυνάστης μου από μακριά και γινόταν έξαλλος. Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου οι κραυγές του.

Αργότερα  έμαθα από υπεύθυνα χείλη ότι «όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσια».

Ειδικά σε εμένα δεν ήταν ίσια ούτε τα δύο μου χέρια.

Εξαιτίας της πολύχρονης εργασιακής μου καλοπέρασης  με σφυριά και λοιπά εργαλεία,  απέκτησα χοντρότερα δάχτυλα στο δεξί μου χέρι και όταν άπλωνα τα χέρια το δεξί ήταν μακρύτερο.

Ένα άλλο κουσούρι που απέκτησα εκτός από την   διαρκής επανάληψη ήταν η διαρκώς επιταχυνόμενη ενασχόληση με ότι καταπιανόμουν.

Όσοι είδαν την ταινία «Forrest Gump» μάλλον συγκινήθηκαν.

Εγώ ταυτίστηκα.

Έτσι, για παράδειγμα,  όταν αρχίζω να τραγουδάω ένα τραγούδι η παίζω ένα κομμάτι  το επαναλαμβάνω ασταμάτητα χωρίς λόγο και γίνομαι ανυπόφορος.

Αυτό νομίζω το λένε αυτισμό.

Μάλλον είμαι αυτιστικός τόσα χρόνια και δεν το ήξερα.

Η διαρκής επανάληψη με βοηθάει μεν αλλά ποιος αντέχει.

Επίσης μου φαίνεται φυσιολογικό να ασχολείσαι με κάτι ευρισκόμενος διαρκώς σε έναν ασταμάτητο και επιταχυνόμενο καλπασμό.

Κάποια στιγμή όμως ο καλπασμός η θα τελειώσει άδοξα με το άλογο σκασμένο η θα πρέπει η κίνηση να αποκτήσει ένα τέμπο διαχειρίσιμο.

Μου το λέγανε, άλλωστε : 
«Το ντεμαράζ γίνεται στο κρίσιμο σημείο. Στην διαδρομή χρειάζεται να κρατάς το τέμπο».

Δεν άκουγα τους σοφότερους εμού.

Έτσι πέρασαν τα χρόνια και ξαφνικά με πιάνει ένας πόνος στον αντίχειρα του δεξιού χεριού που καθώς λένε αυτοί που γνωρίζουν είναι το σημαντικότερο δάκτυλο του ανθρώπου.

Άνευ του αντίχειρα δεν μπορείς γυρίσεις ούτε το κλειδί στην πόρτα.

Ορισμένοι ειδικοί μάλιστα ισχυρίζονται  ότι δεν μπορείς να ξύσεις ούτε τον κώλο σου .

Εμένα, πάντως, μου χρειάζονται όλα τα δάχτυλα και δεν μπαίνω στη διαδικασία της ιεράρχησης.

Έτσι κατέληξα σε φυσιοθεραπευτή ο οποίος απεφάνθη ότι πάσχω (εκτός των άλλων) και από «τενοντίτιδα».

Ξεκίνησα μια διαδικασία τριψίματος του δεξιού μου αντίχειρα με πάγο και αγόρασα ένα πράμα που μου κρατάει το δάχτυλο ακίνητο και τεντωμένο σαν το άγαλμα του Λένιν που δείχνει στις πλατιές λαϊκές μάζες την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουν προκειμένου να την βγάλουν καθαρή.

Με ρωτούν πώς το έπαθα.

Έκανα έναν πρόχειρο λογαριασμό.

Τρακόσιες σφυριές την ημέρα κατά μέσο όρο επί σαράντα δύο χρόνια ασταμάτητης εργασίας (για την ανάπτυξη του τόπου)  μας κάνουν τρία εκατομμύρια εφτακόσες ογδόντα χιλιάδες σφυριές.

Εδώ ο αναγνώστης θα πρέπει να λάβει υπ όψιν του ότι δεν μιλάμε για ένα σφυρί από αυτά που καρφώνουν οι δικηγόροι πινέζες.

Παρόλα αυτά εξακολουθώ να έχω μια ισχυρή παρόρμηση για ένα ασταμάτητο ατσελεράντο που αντίκειται στους νόμους της φυσικής.

Ο Ίδιος ο Αϊνστάιν ήταν βέβαιος ότι «η επιτάχυνση ενός κινητού έχει σαν όριο την ταχύτητα του φωτός».

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί αλλά όσο κοιτάω το δάχτυλό μου τώρα που πληκτρολογώ λέω να το ελέγξω πριν μείνω κουλός.

Έγινα σαφής νομίζω.