Ο ΕΠΙΜΟΝΟΣ ΚΗΠΟΥΡΟΣ

Κάποτε, θυμάμαι (πριν περάσουνε τα χρόνια), τότε που οι  Αλβανοί ερχόταν «από το χιόνι» και   υπήρχε μεγάλη ανησυχία.

Τόσο μεγάλη που ακόμα και ένας  μεγάλος θεωρητικός της αριστεράς είχε πει σε δημόσια ομιλία του σε πλατεία της πόλης μας ότι : «Οι Αλβανοί εργάτες παίρνουν τις δουλειές από τους «δικούς μας εργάτες» και τα χρήματα τα πηγαίνουν στην Αλβανία για  να γίνει η  «Πρωταρχική συσσώρευση του κεφαλαίου».  Λες και τα λεφτά που έβγαζε αυτός από την δουλειά του πηγαίνανε για την σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Τότε , λοιπόν , ένας ξενοδόχος  στην Κέρκυρα προσέλαβε έναν Αλβανό κηπουρό.

 Ο Αλβανός  ήταν  από ένα χωριό κοντά στους Άγιους Σαράντα.

Στην πατρίδα του τον θεωρούσαν κάτι σαν Πομάκο.

 Στην Ελλάδα τον θεωρούσαν  επίσης έτσι, παρόλο που  επί χρόνια ανάγκαζαν τους φαντάρους να τραγουδούν ένα  εμβατήριο που έλεγε   «Έχω μια αδελφή κουκλίτσα αληθινή,  την λένε Βόρειο Ήπειρο την αγαπώ πολύ».

Ο Αλβανός έκλεισε τα αυτιά του ,τα μάτια του και το στόμα του και δούλευε νυχθημερόν όχι μόνο στους κήπους, αλλά ξελογιάζοντας τους λόγγους του ξενοδόχου καθώς  και όσων είχε υποχρέωση.

Επί μήνες δεν τον πλήρωνε αλλά  ο Αλβανός έκανε υπομονή διότι έτρωγε και κοιμόταν σε μια αποθήκη με γράβαλα , τσαπιά και χορτοκοπτικά.

«Επέρασε ο χειμώνας και ήρθε η καλοκαιριά και ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα» και ο Αλβανός ακόμα να πληρωθεί.

Όταν, ύστερα από πολύ καιρό,  ζήτησε επίμονα τα μεροκάματά του, ο ευγενής  Έλληνας ξενοδόχος κάρφωσε τον βορειοηπειρώτη αδελφό στην αστυνομία.

Η αστυνομία αφού του έριξε ένα χέρι ξύλο   τον πήγε στην Κακαβιά και τον  πέταξε πάνω από το πορτόνι να τόνε περιλάβουνε οι άλλοι .

Πέρασε καιρός και μια ζεστή νύχτα του Ιουλίου που το  ολόγιομο φεγγάρι  έπαιζε ερωτικά παιχνίδια με τα ασημένια νερά του βορείου Ιονίου και οι νυσταγμένοι βάρδοι τραγουδούσαν αν στην κοφινέττα…

«Όλα σου   είναι παραδείσια  ουρανός αληθινά,

Κέρκυρα με την περίσσια πρασινάδα και ομορφιά»,

…ένα ταχύπλοο ξεκίνησε νωχελικά από τις ακτές της Γειτονικής Αλβανίας.

Μόλις έφτασε  στην μέση της θαλάσσης τσίτωσε τα γκάζια και τα 150 άλογα της εξωλέμβιας,  σε μερικά λεπτά,  το έφεραν στην μαγευτική αμμουδιά του ήσυχου ξενοδοχείου.

Οι επιβάτες  του ταχύπλοου  όπλισαν τα καλάζνικωφ,  τα έβαλαν σε «βολή κατά ριπάς» και άδειασαν τις γεμιστήρες στις τζαμαρίες του ξενοδοχείου.

Ο Ξενοδόχος πετάχτηκε από το κρεβάτι  του  έντρομος  νομίζοντας ότι γίνεται η απόβαση στην Νορμανδία.

Το ταξιδιωτικό γραφείο έστειλε την επομένη λεωφορεία και πήραν τους τουρίστες . Φρόντισε, δε,  να υποβαθμισθεί το γεγονός στο εξωτερικό για να μην  βγάλει μόνο του τα μάτια του.

Ο Διευθυντής της επαρχιακής εφημερίδας που είναι ικανός να κάνει πρωτοσέλιδο  την δραπέτευση ενός απελπισμένου γαιδάρου  (παρουσιάζοντας την περίπου σαν την «Μεγάλη Απόδραση», με αποτέλεσμα οι χωριανοί να μετονομάσουν τον γάιδαρο από «Μπούλη» σε «Στήβ Μακ Κουήν» ),   το έθαψε στην Τρίτη σελίδα .

Ο Αστυνομικός διευθυντής δεν μπόρεσε να κάνει δηλώσεις γιατί εκείνη την ώρα έκανε γαργάρες με αλατόνερο.

Ο Βουλευτής μας «για το καλό του τουρισμού» έλειπε στην Αθήνα.

Έτσι είναι η ζωή, αγαπητέ αναγνώστη …

…και όπως έλεγε ένας φίλος  ποιητής και κηπουρός….

«Αν δεν ποτίσεις τα λουλούδια

Θα βρέξει αγκάθια ο  στεναγμός»