Ο Κλέφτης των ποδηλάτων

Όταν ήμουν μικρός έκλεψα ένα ποδήλατο.

Ήταν δεμένο στα κάγκελα μια αυλής.

Το όνειρό μου (τότε) ήταν να γίνω ποδηλάτης.

Αργότερα που μάζεψα λεφτά και απέκτησα ένα  καλό ποδήλατο  πήγα και γράφτηκα και σε μια ομάδα ποδηλασίας.

Το κλεμμένο ποδήλατο πήγα ένα βράδυ  να το ξαναβάλω στην θέση του.

Βγήκε κάποιος που με είδε και μου είπε αυστηρά να μην αφήνω στα κάγκελά του το ποδήλατο μου. Προφανώς το θύμα της κλοπής  είχε μετακομίσει.

Χάρισα το ποδήλατο σε ένα μικρότερό μου στην γειτονιά.

Έκτοτε μ αρέσει να κλέβω ποδήλατα. Δεν ζηλεύω τίποτα  άλλο.

Όταν λέμε «τα κλέβω» εννοώ ότι σταμπάρω τα ποδήλατα που είναι  εγκαταλελειμμένα σε εισόδους πολυκατοικιών  και εάν περάσει καιρός και ο διαχειριστής θέλει να τα ξεφορτωθεί, αναλαμβάνω εγώ  την απομάκρυνση κατόπιν της αποφάσεως της γενικής συνελεύσεως της πολυκατοικίας.

Κατ αυτό τον τρόπο έχω γίνει δωρητής ποδηλάτων στα πιτσιρίκια του χωριού μου.

Η ατίθαση πιτσιρικαρία σκέφτεται σοβαρά να στήσει τον ανδριάντα  μου έξω από το δημοτικό σχολείο για να καταθέτουν τα στεφάνια τους οι μελλούμενες γενιές.

Επίσης , όπως όλοι οι μεγάλοι ευεργέτες, διαθέτω ιδιόκτητο  στόλο τεσσάρων ποδηλάτων κάθε τύπου.

Από όταν έγινα ιδιοκτήτης και  έμπειρος επισκευαστής  ποδηλάτων τρέμει το φυλλοκάρδι μου μην μου τα κλέψουν.

Παρόλα αυτά ένα καταμεσήμερο  μια συμμορία αδίστακτων μαθητών του 3^ου Δημοτικού μου έκλεψε ένα μάουνταιν που το είχα μεγάλο  καμάρι.

Το είχα κλέψει από   έναν ακάλυπτο  και το έφτιαχνα μια βδομάδα.

Έκτοτε έχω γεμίσει τον κόσμο με «λικέτα»  (καθώς λέει και η γειτόνισσα μου , η Λισάβετ)  και αλυσίδες ασφαλείας.

Γίνομαι έξαλλος και μόνον στην ιδέα ότι οι (άλλοι) κλέφτες ποδηλάτων γυρνούν ακόμα ελεύθεροι ανάμεσα μας.

Όταν ακούω  στην συνέλευση της πολυκατοικίας να καταγγέλλεται κλοπή ποδηλάτου παίρνω πρώτος το λόγο και ζητώ οργισμένος την σύλληψη, τον διασυρμό, τον διαμελισμό, η, στην καλύτερη περίπτωση, την εκτέλεση δια απαγχονισμού στην πλατεία συντάγματος  του κτήνους , ενώ ταυτόχρονα εμείς οι τίμιοι θα περνάμε κάτω από την αγχόνη και θα τον φτύνουμε με αποτροπιασμό.

Και συνεχίζω την ομιλία μου….

«Έχει γεμίσει ο κόσμος κλέφτες κύριοι!

Κινδυνεύουμε!

Κάποιος πρέπει να αναλάβει την προστασία μας!

Αλλιώς θα πρέπει να πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας.

Δεν υπάρχει κράτος!»

 Τα τελευταία λόγια του παθιασμένου λόγου μου  καλύπτονται από το  πυκνά και ενθουσιώδη χειροκροτήματα του ασυγκράτητου ακροατηρίου της γενικής μας συνελεύσεως.

Έτσι κάηκε η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και έτσι ήρθε ο προηγούμενος μεσαίωνας.

 Το  416 μΧ δολοφονήθηκε στην Αλεξάνδρεια η Υπατία η Αλεξανδρινή.

Η Εκκλησία δεν άντεχε την ύπαρξή της.

Από όταν ήταν τριάντα χρονών διέδιδαν ότι ήταν μάγισσα και όργανο του σατανά .

Όσο η ρωμαϊκή αυτοκρατορία  έμπαινε  στην περίοδο της παρακμής της τόσο ισχυροποιούσε την θέση του ο χριστιανισμός.

Όσο η  εποχή της λάμψης και της ευημερίας τελείωνε  τόσο  οι άνθρωποι έμπαιναν στη ζώνη του μεσαιωνικού λυκόφωτος.

Εκείνη την εποχή  η Αλεξάνδρεια  ήταν ακόμα το λίκνο του πολιτισμού του αρχαίου κόσμου.

Η Υπατία έγινε η σπουδαιότερη προσωπικότητα των γραμμάτων εκείνης της εποχής.

Σε ηλικία 35 χρόνων ήταν πρύτανης του πανεπιστημίου της Αλεξάνδρειας και διευθύντρια της  περίφημης βιβλιοθήκης της.

Άλλοι λένε ότι ήταν Ελληνίδα και άλλοι ότι ήταν Ελληνοαιγύπτια.

Η τελευταία γυναίκα  επιστήμονας του αρχαίου κόσμου γνωστή για το έργο της σε ολόκληρη την μεσόγειο.

Λένε ότι όταν δίδασκε στο πανεπιστήμιο χρησιμοποιούσε ένα ξύλινο μοντέλο που αναπαριστούσε την κίνηση της Γης και των υπολοίπων πλανητών γύρω από τον ήλιο.

Οι  πρωτοπαπάδες της εκκλησίας της Αλεξάνδρειας  έστρεψαν τον όχλο εναντίον της.

Η "Κουλτουριάρα" έγινε το κόκκινο πανί.

Ότι δεν καταλάβαινε ό νους  των φανατικών χριστιανών έπρεπε να εξοντωθεί.

Την θέση του να πάρουν τα απλά λόγια , οι εύκολες έννοιες , οι ξεκάθαρες κουβέντες, οι ολιγόλογες φράσεις.

Η Αμφιβολία, η έρευνα  και η προσπάθεια των ανθρώπων να γνωρίσουν τον κόσμο γινόταν «έργο του Σατανά».

Η Βεβαιότητα των ηλιθίων γινόταν η νόμιμη αρετή.

Το μαινόμενο πλήθος την κατέβασε από την άμαξα .

Την έγδυσε και την έσυρε στους δρόμους της Αλεξάνδρειας από τα μαλλιά.

Την ανέβασαν σέρνοντας την   στα σκαλιά της βιβλιοθήκης που ήταν πλέον «ο ναός του Σατανά».

Την έκαναν κομμάτια με κοφτερά κοχύλια και κομμάτια από σπασμένα αγγεία.

Την διαμέλισαν και τα κομμάτια της τα έκαψαν μπροστά στην βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.

Εν συνεχεία έκαψαν την βιβλιοθήκη καταστρέφοντας ανεκτίμητους θησαυρούς του ανθρώπινου πολιτισμού.

Η Χριστιανική εκκλησία δεν το παραδέχεται ακόμα και τώρα αλλά είναι βέβαιο ιστορικά ότι οργάνωσε συστηματικά την δολοφονία της και διαμέσου αυτής την κυριαρχία του μεσαιωνικού χριστιανικού σκοταδισμού στον γνωστό τότε κόσμο.

Ο Κύριλλος ,  αρχιεπίσκοπος της Αλεξάνδρειας  που χωρίς την  άδεια του δεν θα ήταν δυνατόν να γίνει το έγκλημα , αγιοποιήθηκε  για να προστατευτεί από τις συκοφαντίες.

Γράφω αυτά   τα λίγα με αφορμή την κατάργηση  δεκάδων βιβλιοθηκών ανά την Ελλάδα από  μια δράκα φανατικών ηλιθίων φασιστών  που μας κυβερνούν.

Η Βαρβαρότητα έρχεται πάντα με τον ίδιο τρόπο.

Μια στόρια από το μέλλον

Το πρωί της 2ας Απριλίου  στα 1891 ένας  ρακοσυλλέκτης  ψάχνει  στα σκουπίδια  στην Οβριακή συνοικία της Κέρκυρας.

Πίσω από την Εβραϊκή συναγωγή, εκεί που σήμερα είναι η πλατειούλα κάτω από το σπίτι που γεννήθηκε ο Αλβέρτος  Κοέν, βρίσκει ένα σακί δεμένο.

Το ανοίγει και ανάμεσα στα πριονίδια και τα άχυρα βρίσκει το πτώμα ενός μικρού κοριτσιού.

Ο Ιατροδικαστής απεφάνθη ότι το αίμα του  κοριτσιού «είχε ροφηθεί δι αλλοκότου μεθόδου» .

Αμέσως προκαλείται αναταραχή . Διάφοροι αναλυτές των φιλοκυβερνητικών εφημερίδων καθώς και η εφημερις του Ιακώβου Πολυλά από κοινού με τα της οικογενείας Θεοτόκη πυροδοτούν το κλίμα.

Σύμφωνα με το σενάριο που διαδίδουν, οι Εβραίοι είναι όργανα του Σατανά και μια φορά το χρόνο κάνουν μια μυστική τελετή στην συναγωγή όπου καλούν το πνεύμα του σατανά και για να το εξευμενίσουν, ρουφούν σαν βρικόλακες το αίμα μιας παρθένου και το πίνουν βουτώντας μέσα άζυμα.

Ματαίως οι εβραϊκή κοινότητα ανάστατη ανακοινώνει ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι αληθινά . Ότι η μικρή Ρουβίνα  Σάρδα ήταν η κόρη του εβραίου Ράφτη Βήτα Σάρδα και ότι επί μέρες η οικογένειά της την αναζητούσε.

Το σενάριο τροποποιήθηκε και ήθελε τώρα η παρθένα να είναι χριστιανή που απήχθη και υιοθετήθηκε από Εβραίους για να την χρησιμοποιήσουν ως θυσία στον σατανά.

Το πλήθος υπό την διακριτική ανοχή της εκκλησίας και την ενεργή συμμετοχή των αρχών (κάτι δηλαδή σαν χρυσαυγήτες με την κάλυψη της αστυνομίας και την  άτυπη συμφωνία της εκκλησίας) εφορμούν στην εβραϊκή κοινότητα.

Ο χειραγωγημένος όχλος  κατηγορεί τους Εβραίους ότι μονοπωλούν επαγγέλματα αφήνοντας χωρίς δουλειά  τίμιους χριστιανούς πατριώτες.

Λεηλατούν καταστήματα, καίνε σπίτια σκοτώνουν πενήντα Εβραίους και τραυματίζουν σοβαρά (ακρωτηριάζουν) αρκετές δεκάδες.

Το κράτος απέκλεισε με στρατό την εβραϊκή οδηγώντας στην  λιμοκτονία και αποτρέποντας χιλιάδες ψηφοφόρους Εβραίους να πάρουν μέρος στις δημοτικές εκλογές.

Η «Νύχτα των κρυστάλλων»  της Κέρκυρας  έγινε θέμα σε όλες τις εφημερίδες ανά τον κόσμο.

Η Υπόθεση της μικρής Ρουβίνας Σάρδα μπήκε τελικά στο αρχείο δίχως ποτέ να απαγγελθεί κατηγορία .

Σε εμπιστευτική επιστολή του ανακριτή  Η. Γαγγάδη προς τον τότε πρόεδρο της κυβέρνησης Θεόδωρο Δεληγιάννη, ο θάνατος της μικρής προήλθε ως τυχαίο γεγονός μετά από ξυλοδαρμό για ανήθικη συμπεριφορά.

Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι  στις  επερχόμενες κρίσιμες δημοτικές εκλογές  δεν έβγαιναν οι ψήφοι  και έπρεπε να αποκλεισθούν  οι Εβραίοι για να βγει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Οι Οικογένειες  που επεδίωκαν τον πολιτικό έλεγχο της Κέρκυρας  είχαν κάνει τη δουλειά τους.

Κάθε ομοιότητα με την σημερινή κατάσταση είναι εντελώς συμπτωματική.

ΤΟ ΑΡΜΟΛΙΝΟ στις 21 Μαΐου του 2013

Είναι ένα πολύ παλιό τραγούδι σε μια ακατανόητη γλώσσα .

 

Τόσα χρόνια και δεν ξέραμε καν  τι  έλεγε.

Ο Πάππους  μου έλεγε  ότι  «κανείς δεν ξέρει τι λέει γιατί είναι λόγια μεθυσμένων σε ταβέρνες».

Το Αρμολίνο συνέχιζε ωστόσο το ταξίδι του αδιαφορώντας για όσα ακουγόταν για αυτό.

Το  «Πληρωματάκι» (Armolino)  μιλάει σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο για τα βάσανα των  ναυτών μιας αρμάδας εμπορικών βενέτικων πλοίων που τα χρόνια εκείνα  διέσχιζαν την  Μεσόγειο.

Λέει ότι:

«Eίμαστε ένα βρώμικο πλήρωμα που δουλεύουμε μόνοι, , παραμελημένοι και ποτέ χαρούμενοι.

Σαν μονομάχοι της αρένας με μόνη παρηγοριά μας την αγάπη και την αλληλεγγύη μας.

Είμαστε όμως και κατεργάρηδες γιατί καταφέρνουμε να πάρουμε πρώτη και δεύτερη μερίδα.

Ώσπου αποφασίζουμε να αλλάξουμε πορεία.

Βυθίζουμε τα πλοία στα σκοτεινά βάθη.

Κάνουμε στροφή και επιστρέφουμε στην στεριά.

Σαν ξένοι πάνω σε σανίδες».

Θα μου πείτε: ‘»Τώρα το θυμήθηκες;…. Παραμονή της 21 Μαΐου;… της ημέρας της Ένωσης των Επτανήσων με την «Μητέρα Ελλάδα;».

Ναι! Τώρα το θυμήθηκα γιατί και  η «επίσημη πολιτεία» θυμάται τον πολιτισμό των Επτανησίων μας μόνον στο βαθμό που συνάδει με τα «εθνικά μας ιδεώδη».

Γιορτές και γιρλάντες για να κρύψουν  το  παρελθόν μας και  το παρόν μας.

Δεν γεννηθήκαμε στις 21 Μαΐου του 1864.

Αυτό δεν σημαίνει ότι μας ενδιαφέρει να βάλουμε τώρα στην ζυγαριά το μακραίωνο παρελθόν μας για να αμφισβητήσουμε το  Ελληνικό μας παρόν.

Έτσι και αλλιώς το «έθνος»  βάλλεται εκ των έσω.

Μας ενδιαφέρει όμως απέναντι στην μεταμοντέρνα σούπα της παγκοσμιοποίησης και στον μεσαίωνα μιας κοινωνίας στη  δύσης της, να προτάξουμε την ανάγκη για μια  παγκόσμια πολυπολιτισμική κοινωνία των ελευθέρα συνεταιρισμένων παραγωγών.

Θα βουλιάξουμε τα καράβια μας και την άχαρη ζωή μας και θα βγούμε στην στεριά  ελεύθεροι.

Σαν ένα τραγούδι που αφού περιπλανήθηκε σε όλα τα λιμάνια , σε όλες τις θάλασσες και σε όλους τους ωκεανούς  βγήκε πάνω σε σανίδες  για να συνεχίσει το ταξίδι του.

Στις αποπνιχτικές ταβέρνες του χειμώνα.

Στα χωράφια του καλοκαιριού.

Στα προαύλια των εκκλησιών.

Στις καντάδες των ερωτευμένων  και σε συναυλίες χορωδιών.

Σε μια εποχή που είναι της μόδας «τραγούδια για το τίποτα γραμμένα».

*Το τραγούδι το ακούμε από την χορωδία του Βαλανειού , ενός χωριού της βόρειας Κέρκυρας χωρίς καμιά προετοιμασία , στην μέση του δρόμου.

Ελπίζουμε στην κατανόηση του κοινού μας.

Πολλά φιλιά. 

http://www.youtube.com/watch?v=4gtYdtWUd8U

Προυποθέσεις

Στο πάρτι της δευτέρας γυμνασίου ήθελε να φιλήσει την Κατερίνα.
Δεν το έκανε όμως διότι  «δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις».

Πάντα του άρεσε το πιάνο.

Δεν έμαθε όμως ποτέ διότι «δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις».

Θα ήθελε ένα κτήμα με κερασιές.

Δεν το  απόχτησε  γιατί «δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις».

 Ήθελε πάντα να κάνει ένα ταξίδι  χωρίς  πρόγραμμα.

Δεν το έκανε όμως γιατί «δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις».

 Ήθελε να παντρευτεί και να κάνει παιδιά.

Δεν το έκανε διότι «δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις».

 Ονειρευόταν πάντα μια μεγάλη επανάσταση.

Δεν την έκανε όμως,  διότι «δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις».

 Ήθελε πολύ να πετάξει.

Δεν πέταξε  ποτέ γιατί «δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις».

 Ήθελε να κάνει ένα εκτροφείο πέστροφας.

Δεν το έκανε , όμως, «διότι δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις».

 Ερωτεύτηκε  μια γειτόνισσα .

Δεν την αγκάλιασε ποτέ , ήταν παντρεμένη , «δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις» .

 Θα ήθελε  να ξεσφίξει την γραβάτα του να διαολοστείλει τον διευθυντή του και  να φύγει.

Όμως  «δεν υπήρχαν  οι προϋποθέσεις».

 Ήθελε να πάψει να κάνει ότι του λένε.

Δεν  μπορούσε όμως «γιατί δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις».

 Δεν μπόρεσε  να χαρεί ούτε μια φορά την πανσέληνο του Αυγούστου .

«Δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις».

 Ήθελε μια φορά να ταξιδέψει με άλογο στις ερήμους της Μογγολίας.

Δεν  το έκανε ποτέ γιατί «δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις».

 Είναι δέκα η ώρα.

 Σε λίγο θα περάσουν οι γιατροί.

 Γυρνάει το κεφάλι του προς  το παράθυρο.

 Δύο χελιδόνια κάθονται στην κουπαστή του μπαλκονιού και κουτσομπολεύουν.

 Θέλει να σηκωθεί,  να βγει έξω  και να  πάρει μέρος στην κουβέντα.

 Πρέπει να πάρει την άδεια του Γιατρού .

 Είναι σίγουρος ότι θα του πει  «Λυπάμαι δεν υπάρχουν οι  προϋποθέσεις».

 

Η ΑΠΟΛΥΣΗ ΜΟΥ

Ανοιχτή επιστολή προς τους  αγωνιζόμενους καθηγητές .

Απολύθηκα πρώτη φορά από ένα μηχανουργείο στην Αθήνα  το ’73 γιατί είχα φτιάξει ένα αυτοσχέδιο χειροκίνητο μηχάνημα για να τυπώνω προκηρύξεις κατά της χούντας. Το αφεντικό μου έκανε τη χάρη να μην με παραδώσει στην Αστυνομία.

Απολύθηκα δεύτερη φορά τον ίδιο χρόνο από ένα εργοστάσιο κατασκευής λεβήτων στην Ελευσίνα γιατί συμμετείχα στην διοργάνωση παράνομης απεργίας.

Απολύθηκα από εργοστάσιο κατασκευής λεβήτων στην Αθήνα γιατί  συμμετείχα στην εργοστασιακή επιτροπή και διεκδικήσαμε  την τήρηση της συλλογικής σύμβασης των  μεταλλεργατών.

Απολύθηκα από  μηχανουργείο στο Πέραμα  γιατί αρνήθηκα να καταδώσω συνάδελφό  μου  που έκανε ένα τεχνικό λάθος.

Συμμετείχα σε παράνομη εργατική επιτροπή στα Ναυπηγεία με κίνδυνο να απολυθώ.

Απολύθηκα από εταιρεία επισκευής πλοίων στο Πέραμα γιατί αρνηθήκαμε να ανάψουμε τα οξυγόνα μέσα σε γκαζάδικο που δεν είχε καθαριστεί.

Την ίδιες μέρες απολύεται η  γυναίκα μου από εργοστάσιο φαρμάκων κατά την διάρκεια απεργίας.

Μας έφερναν φαί  συνάδελφοι  μέχρι να ξαναπιάσουμε δουλειά.

Δεν μπορώ να τα θυμηθώ όλα .

Φοβάμαι ότι θα γίνω κουραστικός.

Ποτέ δεν ήμουν φασαριόζος.

Ήθελα να βγάζω ήσυχα το μεροκάματο μου και να  περνάω καλά.

Πάντοτε φοβόμουνα .

Πάντοτε ένοιωθα  μόνος και ανυπεράσπιστος απέναντι σε έναν παντοδύναμο μηχανισμό.

Ουδέποτε μου το αναγνώρισε κανείς  και ούτε με ενδιαφέρει  .

 Αντιθέτως  οι μεν με απόλυαν και οι δε με διέγραφαν.

Δεν έχω παράπονο.

Αν μη τι άλλο κατάφερα να  παραμείνω ένας αξιοπρεπής άνθρωπος .

Δεν είναι λίγο.

Αγαπητοί καθηγητές   είσαστε υποχρεωμένοι να διδάσκετε νέους ανθρώπους .

Δεν είναι εύκολη δουλειά.

Ίσως είναι η δυσκολότερη όλων.

Να την κάνετε με την ευσυνειδησία ενός ανθρώπου που θέλει να κοιμάται ήσυχος τα βράδια.

Ξέρω σας απειλούν με απόλυση.

Ξέρω ο αγώνας σας είναι πολύ δύσκολος.

Ξέρω τους φόβους σας.

Σας κοιτάω στα μάτια.

Τα περνάω και εγώ.

Αυτή είναι η δουλειά μας.

Να μάθετε και να διδάξετε το κρισιμότερο μάθημα με κάθε κόστος.

Για να μπορέσετε να ανταποκριθείτε επιτυχώς  στις  εξετάσεις  των ελευθέρα σκεπτόμενων ανθρώπων.

Σταμάτης Κυριάκης

Κέρκυρα 15/5/2013

Ο Σεξιστής στη στέγη

Βασικά μου αρέσει το καμπάρι με σόδα.

Μια ζωή στα Ναυπηγεία και μου αρέσει το καμπάρι με σόδα!

Έχω φίλους  των γραμμάτων  που τους αρέσει να τρώνε κάθε βράδυ  δύο κιλά χοληστερίνη σε λαδόκολλα  μέσα  παρακμιακές ταβέρνες για να μην χάσουν την επαφή τους με την εργατική τάξη.

Προχτές με  κάλεσε μια παρέα  σε τσιπουράδικο του λιμανιού (στη σπηλιά)  που συχνάζουν αναρχοφοιτητές και άλλοι που νομίζουν ότι είναι ακόμα φοιτητές.

Πήγα και κάθισα δίπλα σε μια που ήταν μόνη (Οι υπόλοιπες είχαν  φέρει και τους γκόμενους τους) .

Φορούσε ένα ελαφρύ κόκκινο κοντό φόρεμα από εκείνα που όταν  περπατάει  απορείς πως δεν  το σηκώνει ποτέ ο αέρας.

Εγώ και ράσο να βάλω θα μου το ανεβάσει ο αέρας στο λαιμό.

Ρίχνω μια πρώτη διακριτική ματιά στα εκτεθειμένα και κάτασπρα από τον χειμώνα στήθη της  που για κάποιο ανεξήγητο λόγο ουδέποτε μπορείς να δεις πέραν ενός ορισμένου βάθους.

Από πάνω μου είναι κρεμασμένα διάφορα ανατολίτικα όργανα  ειδικά κατασκευασμένα για μινόρε αμανέδες και πεντατονικές κλίμακες.

Αδιαφορώ και αποστρέφω το βλέμμα διότι , ως γνωστόν, είμαι  λάτρης του μαντολίνου , των κλιμάκων ματζόρε , και της αναγεννησιακής μουσικής φόρμας εν γένει.

Δεν θυμάμαι τι ακριβώς κουβεντιάζαμε αλλά κάποια στιγμή είπα κάτι που θεωρήθηκε «σεξιστικό».

Μου ρίχτηκαν όλες (και όλοι)   μαζί .

Ένοιωσα σαν τον Κάουτσκι  πριν από το δεύτερο συνέδριο των Σοβιέτ , όταν τσακώθηκε με τον Λένιν.

Ο Εισαγγελέας με κάλεσε να πω την άποψή μου για την γυναίκα (εν γένει).

Είπα με θάρρος  οσιομάρτυρα  ότι  κατατάσσω τις γυναίκες σε τρείς κατηγορίες .

1.   Στην Γυναίκα της υποταγής  (του τύπου η μάνα μας …που σου λέει «παιδί μου ότι πει ο πατέρας σου».

2.   Στην Γυναίκα   των δύο ονομάτων (που έχει δέσει το γάιδαρο της ) , Βούλα Τουρλουμούση Κοτοπούλη, Άννα Ψαρούδα Μπενάκη, Φάνη Πάλλη Πετραλιά… και τα λοιπά.

3.   Στην Γυναίκα της ελευθερίας που σου λέει «Πάμε και όπου βγούμε …μη θέλεις και συμβόλαια».

Αυτή  η γυναίκα μου αρέσει - είπα- αλλά δεν είμαι και  δογματικός …όποια περάσει δίπλα μου θα την κοιτάξω  με βλέμμα αξονικού τομογράφου.

Τι ήθελα να μιλήσω;

Με περάσανε από τον κώλο του βελονιού.

Ήπια την τελευταία γουλιά τσίπουρου Τρικάλων.

Έριξα μια τελευταία και απελπισμένη ματιά στα βυζιά ….συγνώμη στα στήθη ….της διπλανής μου .

Σηκώθηκα ..χτύπησα το κεφάλι μου σε ένα μπαγλαμά που κρεμόταν από πάνω μου …και αποχώρησα με την ουρά κάτω από τα σκέλια.

Με παρηγόρησε ένας από τους συζύγους που με λυπήθηκε και με συνόδευσε μέχρι την πόρτα.

«Μην στενοχωριέσαι …» μου λέει  « … και ο Έρνστ  Μπόρνμαν να ήσουν έτσι θα σε αντιμετωπίζανε». 

Μωρέ …καμπάρι και πάλι καμπάρι!

Η Αποκαθήλωση

Η ντίβα ύστερα από μια θυελλώδη καριέρα και μια πολυκύμαντη ζωή κλείνεται σε ένα τεράστιο σπίτι  με μερικούς εχέμυθους υπηρέτες και μια κόρη που απέκτησε κάποια στιγμή στη ζωή της .

Η Κόρη ζει σχεδόν αόρατη στο παρασκήνιο της ζωής της μεγάλης ντίβας του σινεμά.

Η ντίβα αποφεύγει τα φώτα της δημοσιότητας όντας γριά , ζαρωμένη και παράλυτη.

Θέλει να την θυμούνται όλοι όπως ήταν στα νιάτα της .

Κάποια στιγμή βραβεύεται σε ένα μεγάλο παγκόσμιο  φεστιβάλ του σινεμά.

Δεν πάει να παραλάβει το βραβείο της με κάποια δικαιολογία.

Οι αρμόδιοι του φεστιβάλ , τότε, στέλνουν έναν λαμπρό , διάσημο ,  όμορφο και ανερχόμενο ηθοποιό να της παραδώσει στο σπίτι της το βραβείο.

Η Ντίβα δεν αντέχει να υποδεχθεί  τον νεαρό σε αναπηρικό καροτσάκι .

Έτσι ντύνει την κόρη της με ένα πολύ γνωστό  άσπρο φόρεμα της που είχε φορέσει στην πιο σπουδαία ταινία της .

Την βάζει να καθίσει σε μια μισοσκότεινη γωνιά του μπαλκονιού και  να παραλάβει  εκείνη  το βραβείο από τον νέο ηθοποιό.

Η σιωπηλή κόρη , υποδύεται  αμίλητη όπως πάντα την μάνα της  και παραλαμβάνει το βραβείο.

Ύστερα , όμως , από αυτό , ξαφνικά, χωρίς κανένα προφανή λόγο , χωρίς καν μια έκρηξη θυμού , ήσυχα όπως πάντα, εμφανίζεται στην σκηνή της ιστορίας μας  με ένα μαχαίρι και σκοτώνει την μάνα της.

Χάνεται ξανά στα παρασκήνια αμίλητη και μυστηριώδης όπως πάντα.

Άραγε , έτσι γινόταν πάντα;

Κάποια φορά , κάπου στο εβδομήντα, ανακάλυψαν μέσα στα δάση  μιας  αφρικανικής χώρας μια μικρή φυλή που ζούσε σε συνθήκες νεολιθικής εποχής.

Οι νέοι και οι νέες  της φυλής ήταν απίστευτα γρήγοροι στο τρέξιμο.

Αποφάσισαν έτσι να τους φέρουν στην πρωτεύουσα και να του κάνουν αθλητές  σε αγώνες δρόμου.

Όταν μπήκαν  οι νεαροί δρομείς στο στάδιο έμειναν άναυδοι.

«Τι σας κάνει τόσο εντύπωση;» τους ρώτησαν.

«Γιατί τρέχουν αυτοί;» Ρωτούν κατάπληκτοι  οι νεοφερμένοι.

«Τρέχουν για να βγουν πρώτοι» τους απάντησαν.

«Εμείς τρέχουμε μονάχα όταν μας κυνηγάνε» απάντησαν οι  νέοι της «απολίτιστης»  φυλής.

Αυτές, αγαπητέ αναγνώστη,  είναι δύο μικρές διαφορετικές  ιστορίες  από δύο διαφορετικά βασίλεια.

Εγώ γεννήθηκα στο βασίλειο  που  οι φιλοδοξίες  των ανθρώπων είναι τόσο ταπεινές ώστε το  όριο να είναι ο άλλος.

Στο βασίλειο της καθήλωσης  (και της αποκαθήλωσης).

Δυστυχώς!

ΠΟΝΤΑ ΝΤΙ ΛΕΤΤΟ

Χαλαρώνουμε και συνεχίζουμε με θέματα ερωτικού ενδιαφέροντος καταμεσής μιας ακόμα αλλεργικής ανοίξεως.

Το  παρακάτω σχόλιο  παρακαλώ να μην διαβαστεί από  παιδιά κάτω των 18 ετών καθώς και από ηλικιωμένους άνω των εξήντα.

Στους πρώτους δεν χρειάζεται ακόμα .  Θα σου πουν «Τι μου λες τώρα!».

Τους δεύτερους δεν τους ενδιαφέρει.  Θα σου πουν  «Τι μου θύμησες τώρα!»

Συνηθίζω να αναφέρομαι  κάθε χρόνο τέτοιες μέρες  στις παραδοσιακές Κερκυραϊκές ερωτικές στάσεις  προκειμένου να συμβάλλω στην  διατήρηση των παραδόσεων μας που ως γνωστόν κινδυνεύουν από την επέλαση  του παγκοσμιοποιημένου ερωτικού μεταμοντερνισμού.

Χρειάζεται να υπογραμμίσω ότι  οι  φράσεις  που παραθέτω προέρχονται από την Ενετική διάλεκτο και  βρίσκονται μόνον σε Ενετό-Ιταλικά λεξικά.

Φύγαμε!

Πόντα ντι Λέττο

Φημισμένο , δημοφιλές,   αν και κουραστικό για το αρσενικό.

Το θηλυκό μέρος το απολαμβάνει δεόντως.

Το αρσενικό χάνει δύο κιλά την φορά και ετοιμάζει το κορμάκι του για τις παραλίες εντελώς δωρεάν. Ούτε γυμναστήρια , ούτε κρέμες , ούτε δίαιτες.

Σόρδολο αμπιτάντε:

Εξίσου δημοφιλές αν και ,βασικά,  φθινοπωρινό .

Η άνοιξη ενδείκνυται  και αυτή λόγω ασταθών καιρικών συνθηκών.

Το προτιμούν κυρίως οι ρομαντικές ψυχές αλλά και  πολλά σοβαρά παντρεμένα ζευγάρια.

Σεσάντα νόβε σάλτο αλιμπαρτάρε:

Πρόκειται για το παραδοσιακό εξήντα εννιά  με μια καινοτομία που προϋποθέτει ικανότητες , ευελιξία, πλήρη ψυχική επαφή και απόλυτο συντονισμό.

Μην το δοκιμάσετε αν δεν είστε έτοιμοι.

Αν αποτύχει δημιουργεί ένα αίσθημα απογοήτευσης που μπορεί να αποβεί μοιραίο εκείνη την κρίσιμη στιγμή.

Μπαλαουστράδο:

Προϋποθέτει κέφι , έντονη διάθεση ερωτική , διώροφο σπίτι , και Μπαλαούστρο ,βεβαίως. Π χρειάζεται αυξημένη προσοχή διότι έχουν αναφερθεί  μικροτραυματισμοί.

Καλή  επιτυχία .

 Θα επανέλθω με νέες  στάσεις  σε επόμενο πόστ , αν δεν μου χαλάσει την διάθεση ο Δένδιας που ως γνωστόν είναι μέχρι και σήμερα στο νησί.

Κάτω η  καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.

Ζήτω η παγκόσμια πολυπολιτισμική  κοινωνία των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών.

Ένα ασήμαντο γεγονός

Λίγη ώρα μετά την Ανάσταση….

…Συνέβη ένα ασήμαντο γεγονός που δεν άξιζε να καταγραφεί πουθενά.

Στην Αχαράβη βρήκαν φτηνό δωμάτιο για μερικές μέρες τέσσερα εγγλεζάκια.

Τα αγόρια είναι και τα δύο άνεργα.

Τα κορίτσια είναι κομμώτριες και δουλεύουν μαζί σε ένα μεγάλο κομμωτήριο στο Μάντσεστερ.

Διάλεξαν να έρθουν τώρα γιατί μόνον τώρα μπορούσαν .

Κοιμούνται  στο ίδιο δωμάτιο για οικονομία , την στιγμή που είναι άδεια όλη η περιοχή.

Νοίκιασαν και ένα φτηνό αυτοκίνητο για τρείς μόνον μέρες.

Το Σαββάτο το  βράδυ,  της Ανάστασης,  ξεκίνησαν να έρθουν στην πόλη .

Στον γυρισμό  ακολουθούσαν ένα άλλο αυτοκίνητο το οποίο οδηγούσε ένας νεαρός  που μένει σε ένα χωριό στ’ Αγύρου.

Στους «Γιατρούς»  ένα κουνάβι επιχειρεί να περάσει τον δρόμο.

Ο νεαρός ανάβει τους προβολείς και το τυφλώνει.

Το ζωάκι κάθεται ακίνητο και τυφλωμένο στην άσφαλτο.

Ο νεαρός μπορούσε να φρενάρει , μπορούσε και να περάσει από πάνω του χωρίς να το πειράξει .

Έκανε λίγο δεξιά το τιμόνι , το σημάδεψε και το πάτησε.

Τα  Εγγλεζάκια σταμάτησαν φωνάζοντας και πήγαν αναστατωμένα κοντά στο κουνάβι που σφάδαζε στην άσφαλτο.

Σε λίγο πέθανε .

Πρόλαβαν τον  νεαρό  στα φανάρια του Σκριπερού.

Κατέβηκαν και χωρίς να πουν κουβέντα   του έσπασαν τα μπαμπρίζ  με το μπουλονόκλειδο.

Ο νεαρός κατέβηκε απορημένος ,  αναστατωμένος και τρομαγμένος  για να φάει  και μερικές γροθιές.

Γύρισε σπίτι χωρίς τσάμια και χωρίς το ένα του δόντι.

Ρώτησε έναν χωριανό του δικηγόρο.

Ο Δικηγόρος του είπε να μην κάνει μήνυση γιατί τα εγγλεζάκια θα τον μηνύσουν και αυτά για το κουνάβι που σκότωσε.

Ψάχνει για οδοντίατρο (μέρες πούναι) .

Δεν βρήκε ακόμα και θα πάει αύριο να του εμφυτεύσουν ένα ψεύτικο.

Θα ψάξει  από βδομάδας και για  ιμιτασιόν μπαμπρίζ .

Ο αυτόπτης μάρτυς που ακολουθούσε τα δύο αυτοκίνητα  , μου αφηγήθηκε την σκηνή και μου είπε ότι ευτυχώς που βρέθηκαν τα εγγλεζάκια γιατί θα τον έστελνε  αυτός στο νοσοκομείο.

….Λίγη ώρα μετά την Ανάσταση συνέβη ένα ασήμαντο γεγονός που δεν άξιζε να αναφερθεί πουθενά……

 ……Στους «Γιατρούς»… λίγο μετά το σπίτι που έμεναν οι επαναστάτες γιατροί Καρμπονάροι  πριν από , κοντά δύο αιώνες ,  και βοηθούσαν δωρεάν τον κόσμο.

……Μια ψυχούλα που δεν πείραξε κανένα …. στην άσφαλτο… έτσι για πλάκα.

Ντρεπόμαστε ρε!!!!!!!!

Φρέσκα κρεμμύδια

 Σήκωσα το τηλέφωνο .

Μια βαριά , βραχνή ανδρική φωνή  στην  άκρη της γραμμής.

-«Παρακαλώ κύριε..τι θέλετε» ερωτώ.

-« …Κυρία..παρακαλώ!» μου απαντάει κοφτά  η βραχνή φωνή.

-«Συγνώμη» απαντώ απολογητικά ,κρατώντας το γέλιο μου.

Έτσι βρέθηκα στο σπίτι μιας πλούσιας  μοναχικής και υπέργηρης κυρίας.

Ήθελε , λέει, να βρω  και να κατασκευάσω μια «πατέντα» ώστε να μην μπορούν τα περιστέρια να κάθονται επάνω στα κλιματιστικά μηχανήματα.

Μετά έπρεπε να  κατασκευάσω αμπάρες για τις πόρτες . Οι κλειδαριές ασφαλείας δεν επαρκούσαν.

Αργότερα μου ανέθεσε να σηκώσω πιο ψηλά τα κάγκελα γιατί  φοβόταν μην ζαλιστεί και πέσει .

Ύστερα με έβαλε να βάλω  στα μπαλκόνια σιδερένιο πλέγμα διότι τα χελιδόνια  έχτιζαν φωλιές.

Είχε εγκαταστήσει μια υπηρέτρια με την κόρη της στο διπλανό δυάρι . 

Τους το παραχώρησε με την προϋπόθεση ότι θα την εξυπηρετούσαν μέχρι να πεθάνει.

Είχε, παλιά στην Αθήνα με τον άνδρα της ,  ένα εργοστάσιο ρούχων την  χρυσή εποχή των «Ετοίμων ενδυμάτων».

Ήταν σκληρή εργοδότης και λένε ότι αυτή οδήγησε στον θάνατο μια ηλικιωμένη  εργάτρια που αυτοκτόνησε  λίγο καιρό μετά την απόλυση της .

Επισήμως ο θάνατος της εργάτριας απεδόθη  σε παθολογικά αίτια.

Την ίδια εποχή αγόρασε και ανακαίνισε ένα ξενοδοχείο στην Κέρκυρα .

Ο άνδρας της πέθανε από κύρωση του ήπατος .

Στα τελευταία του ήταν μονίμως μεθυσμένος.

Επισήμως ο θάνατος του απεδόθη σε παθολογικά αίτια.

Τα τελευταία χρόνια δεν πήγαινε καλά και το ξενοδοχείο.

Το νοίκιασε σε κάποιους ξένους.

Κλείστηκε στο μεγάλο διαμέρισμα με τα τεράστια μπαλκόνια απέναντι από την θάλασσα και δεν μίλαγε σε κανέναν. 

Μην έχοντας με ποιόν να τα βάλει  ξεκίνησε μια δικαστική διαμάχη με έναν γέροντα που έμενε στην πίσω αυλή που είχε δύο τρεις κυψέλες με μελίσσια.

Οι δικηγόροι της ανακάλυψαν κάποια παράγραφο κάποιου νόμου που απαγόρευε τις κυψέλες σε  κάποια απόσταση από σπίτια.

Το δικαστήριο ανάγκασε το γέροντα να αποχωριστεί τα μελίσσια.

Μετά από ένα μήνα πέθανε ο γέροντας.

Επισήμως ο θάνατός του απεδόθη  σε παθολογικά αίτια.

Τις προάλλες   είδα σε ένα μπαράκι την  κόρη της υπηρέτριας.

Μου είπε ότι η «κωλόγρια»  πέθανε πριν από καιρό και ησυχάσανε.

Την «ξεσκατίζανε» δύο μήνες στο νοσοκομείο για να μπορέσουν να κρατήσουν το δυάρι.

Επισήμως ο θάνατος της απεδόθη σε παθολογικά αίτια.

Η μάνα της  άνοιξε ένα μικρό μανάβικο στη γειτονιά.

Μου μιλούσε και κουνιόταν .

Στα ηχεία Green onions .

 «Πάει με το μανάβικο» της λέω .

«Θα το βάζω  στο μαγαζί και θα χορεύω πάνω στον πάγκο να μαζεύουμε πελάτες» μου απάντησε γελώντας.

Έτσι, αγαπητέ,  φτάσαμε  ως εδώ, αφουγκραζόμενοι μέσα σε ερειπιώνες, παρατηρώντας σε σκοτεινά ξωκλήσια αγιογραφίες  που τους άξιζαν  οι λαμπρότερες εκκλησιές  και ανάβοντας κεριά  σε αγίους που ουδέποτε πίστεψαν ότι είναι ικανοί για θαύματα.