Άντε πάλι απ' την αρχή!

Η αφίσα που καλούσε σε ένοπλη συμμετοχή στην εργατική συγκεντρωση του Σικάγο στα 1886.
Είχε προηγηθεί ένοπλη δολοφονική επίθεση της ασυνομίας στην προηγούμενη εργατική διαδήλωση.

«Η Άνεσις»

Τον συνάντησα το απογευματάκι στο καφενεδάκι της πλατείας.
Ήταν καθισμένος έξω, ανάμεσα στους συνήθεις συνταξιούχους της γειτονιάς μας.
Δεν τους αποχωρίζεται.
Είναι οι πελάτες του.

Άλλες φορές συχνάζει στο καφενεδάκι στο προαύλιο του Νοσοκομείου.
Περιμένει με τις ώρες υπομονετικά.
Δεν είναι από αυτούς που κάθονται στο γραφείο και περιμένουν τον πελάτη.

Του έκανα, από απόσταση, την συνήθη ερώτηση των ημερών.
«Πώς πάνε οι δουλειές;»

Μου απάντησε με ύφος δυσαρεστημένο.
«Νέκρα!.....Πεθαμένα πράματα!»

Τον ρώτησα αν κάνει και μακιγιάζ .
«Βεβαίως» μου απάντησε.
«Την θυμάσαι την κυρία Νικολέτα;»
«Κούκλα την έκανα!»
«Όλοι οι συγγενείς μου έδωσαν συγχαρητήρια.»

Μου έδωσε και ένα μπρελόκ του καταστήματος .
«Για τα κλειδιά της γιάφκας» μου είπε με νόημα και μου έκλεισε το μάτι.

Σωστός επαγγελματίας!

IMF. Στα σαγόνια του καρχαρία

Αποσπάσματα από μια συνέντευξη του Δόκτορα Mark Weisbrot, διακεκριμένου οικονομολόγου που έζησε από κοντά την περιπέτεια της Αργεντινής .
Κάθε ομοιότητα με την δική μας περίπτωση είναι συμπτωματική.

"Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι όλα τα ΜΜΕ διατυμπάνιζαν την ανάγκη της "βοήθειας". Στην αρχή τους έλεγαν ότι το κράτος θα πτώχευε και ο κόσμος έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζει για επιτυχία την είσοδο του ΔΝΤ.
Δεν φανταζόντουσαν τι θα ακολουθήσει.
Τι ειρωνεία και αυτή.
Τους έπεισαν με τον φόβο της πτώχευσης και εντέλει η σωτηρία ήρθε μόνο με την πτώχευση!

Ύστερα ήλθαν τα μέτρα της κυβέρνησης με τις περιβόητες ενέργειες για μείωση του ελλείμματος.

Αυτή η μείωση του ελλείμματος που πάλι είχε καλλιεργηθεί ως αυτοσκοπός και βασική προϋπόθεση για την βοήθεια του ΔΝΤ. Βλέπετε, το "swap" του ΔΝΤ είναι οι κρυφοί όροι που επιβάλλονται στην εκάστοτε Εθνική κυβέρνηση προκειμένου να ανοίξουν τις κάνουλες. Αυτοί οι όροι είναι σαφέστατοι και με απλά λόγια επικεντρώνονται στο ότι "Δεν θα γίνεται καμία ενέργεια, καμία δαπάνη, δεν θα λαμβάνεται καμία απόφαση από την Εθνική κυβέρνηση που αφορά την Εθνική οικονομία εάν δεν υπάρχει η έγκριση του ΔΝΤ¨.

Eίχαν όλοι την εντύπωση ότι σώσαμε τη χώρα που ήταν ανίκανη και με διεφθαρμένες κυβερνήσεις.

Ήταν απίστευτο τι μετέδιδαν οι ανταποκριτές όταν εμείς βλέπαμε την αλήθεια με τα μάτια μας σε κάθε δρόμο, σε κάθε γειτονιά.

Είχες την εντύπωση ότι οι Αργεντίνοι μας θεωρούσαν σωτήρες.
Ποτέ δεν προέβαλλαν τίποτα από την πραγματικότητα.
Ακόμα και οι διαδηλώσεις και οι διαμαρτυρίες. Τις προέβαλλαν σαν αριστερά κομμουνιστικά κόμματα που αντιδρούσαν.
Εγώ έβλεπα στο Μπουένος Άιρες την λεωφόρο γεμάτη από εξαγριωμένους να ουρλιάζουν "θέλουμε τη χώρα μας πίσω"! Θέλουμε τα λεφτά μας πίσω!

Μετά την πρώτη ομοβροντία μέτρων, οι μορφές αντίδρασης εξακολουθούσαν να περνούν από τα κανάλια κομματικών μηχανισμών και ιδεολογικών μονοπωλίων.

Οι εκδηλώσεις ήταν απόλυτα ελέγξιμες με περιορισμένη χρήση βίας.

Τότε άρχισε ο πραγματικός εφιάλτης. Στις 3 Δεκεμβρίου του 2001 η κυβέρνηση υπό την πίεση των διεθνών συμβούλων παίρνει την απόφαση να παγώσει τις καταθέσεις των πολιτών σε όλες τις τράπεζες. 70 δις Δολάρια αλλά και υπερδιπλάσιας αξίας κρατικά ομόλογα περιέρχονται στα χέρια της "ικανότατης και λαοπρόβλητης" κυβέρνησης. Είχε προηγηθεί βεβαίως κολοσσιαία εξαγωγή καταθέσεων από κάποιους που ως συνήθως γνώριζαν. Τα ΜΜΕ απέκρυπταν ή δικαιολογούσαν αυτή την τεράστια εκροή προβάλλοντας την "πιθανότητα υψηλής φορολόγησης των καταθέσεων".

Συντάξεις χάθηκαν. Τα κρατικά ομόλογα δεν είχαν πλέον κανένα αντίκρισμα (για τους ντόπιους βέβαια). Ακόμα και ιδιωτικά συνταξιοδοτικά προγράμματα που είχαν μετατραπεί εξαναγκαστικά σε ομόλογα, εξανεμίστηκαν.
Είχαν προηγηθεί κάποιες αποσπασματικές παύσεις λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος είτε με "υποχρεωτικές αργίες" είτε με μακροχρόνιες απεργίες.

Οι τηλεοράσεις όπως, έδειχναν μερικές δεκάδες κομμουνιστές με κόκκινες σημαίες που διαμαρτύρονταν. Στην πραγματικότητα ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ίσως εκατομμύρια. Τους έβλεπα, έβγαιναν από τα σπίτια τους και ενώνονταν με τις πορείες. δεν υπήρχε συντονισμός.

Κάθε Αμερικάνικη επιχείρηση έκλεινε και την φύλαγαν πάνοπλοι αστυνομικοί.

Δεν κυκλοφορούσαμε βέβαια τότε. Μετά από κάποιες συγκεντρώσεις θυμάμαι έβγαινα από το ξενοδοχείο και έβλεπα τόσες πέτρες κάτω που νόμιζα ότι γκρεμίστηκε κάποιο κτίριο. Μεγάλη οργή.
Έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους για όλα. Άνθρωποι που δεν έμοιαζαν looters (πλιατσικολόγοι). Ακόμα και μεσήλικες, σίγουρα πολλοί είχαν οικογένειες. Μου έκανε εντύπωση. Έβγαιναν και συγκρούονταν με ότι έβρισκαν. Ξύλα, πέτρες. Από την άλλη η αστυνομία ήταν πάνοπλη, με αντλίες, πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα. Ήταν αδύνατον να τους συγκρατήσουν. Είχες να κάνεις με ανθρώπους που τους πήρες το σπίτι τους και το χαμόγελο τους.

-Όχι, ούτε μια στιγμή δεν τους χαρακτήρισα "τρομοκράτες". Θα ήταν άδικο. Φαντάσου να υπηρετείς το Law and Order και να μη μπορείς να κρύψεις την συμπάθεια σου για αυτούς που ίσως από τις τηλεοράσεις θα τους χαρακτήριζες αλλιώς. Ήθελαν τη χώρα τους πίσω.

Αυτές οι γυναίκες όμως....Ποτέ δεν θα ξεχάσω. Αυτό θα με στοιχειώνει πάντα.
Οι γυναίκες με τα παιδιά στα χέρια. Ποιός να το περίμενε. Προστάτεψαν τα παιδιά τους και τη χώρα τους.

Αν μπορούμε να πούμε ότι έγινε επανάσταση στην Αργεντινή, τότε ήταν η μόνη γυναικεία επανάσταση στους αιώνες.

Η δράση των γυναικών ξεκίνησε από την περιφέρεια. Οι γυναίκες της υπαίθρου ένιωσαν πρώτες την κρίση όταν είδαν την παραγωγή τους να οδηγείται σε απαξίωση και τους άντρες τους να παραχωρούν τα πολύτιμα αγαθά για ευτελές αντίτιμο.

Οι γυναίκες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους με ένα αρχέγονο ένστικτο. Επέβαλλαν παύση πώλησης της παραγωγής στους μεσάζοντες και άρχισαν να ιδρύουν καταστήματα ανταλλαγής.
Μικρά κέντρα δηλαδή ανταλλαγής προϊόντων με μία υποδειγματική δομή αποτίμησης βάσει της προσφοράς και ζήτησης των αγαθών. Οι Γυναίκες της Αργεντινής δηλαδή, ανεξαρτητοποιήθηκαν από το χρήμα, πριν την μεγάλη ληστεία που γονάτισε κάθε δραστηριότητα.

Στην περίοδο της μεγάλης ληστείας λοιπόν, η μορφή αυτή επιβίωσης πήρε ραγδαίες διαστάσεις και αποτέλεσε την αιτία της επιτυχίας των κινητοποιήσεων. Πίσω από τις στάχτες των "μαχών", οι γυναίκες κατάφεραν να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες της οικογενειακής διαβίωσης χωρίς την ανάγκη του χρήματος ή της επαιτείας των κουπονιών. Η "τροφοδοσία" των μαχητών είχε εξασφαλιστεί. Το ίδιο και το φρόνημα. Οι γυναίκες της Αργεντινής επέδειξαν οξυδέρκεια, αλληλεγγύη και ικανότητα αποτελεσματικής αυτοοργάνωσης.

Έδειξαν τον δρόμο της επιβίωσης, προστάτευσαν τα παιδιά τους και απορρόφησαν μεγάλο μέρος από τους απελπισμένους των "πόλεων της μιζέριας" που είχαν δημιουργηθεί όπως είδαμε στο πρώτο μέρος του αφιερώματος. Αναλυτές υποστηρίζουν ότι η ανάκαμψη της Αργεντινής έγινε με τους όρους που έθεσαν αυτές οι πρωτεργάτριες του αγώνα σε τέτοιο σημείο, ώστε η εξέγερση της Αργεντινής να χαρακτηριστεί η πρώτη γυναικεία εξέγερση στη σύγχρονη ιστορία.
Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι οι εξελίξεις ήταν αδύνατον να ανατραπούν ακόμα και με έξωθεν στρατιωτική επέμβαση. Ο λαός είχε εκκαθαρίσει τους επίορκους από όλα τα δημόσια αξιώματα και η νέα κυβέρνηση μπορούσε να θέσει η ίδια τους όρους της. Ας τους διαβάσουμε:

1. Η χώρα κήρυξε πτώχευση, σταματώντας κάθε πληρωμή σε διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα
2. Η ισοτιμία Πέσο - Δολαρίου "ξεκλειδώθηκε" και ακολούθησε υποτίμηση κατά 75%
3. Η Αργεντινή είχε μάθει πλέον να είναι αυτάρκης. Η κοινωνία βάσισε την επιβίωση της στην ντόπια παραγωγή, το εκτεταμένο μποϋκοτάζ ξένων προϊόντων ήταν πλέον κρατική "εντολή", το εμπορικό ισοζύγιο ανατράπηκε άρδην.
4. Λόγω της υποτίμησης αλλά και της σκληρής δουλειάς του λαού, η παραγωγή της Αργεντινής έγινε ανταγωνιστικότερη φέροντας έναν ρυθμό ανάπτυξης στα πρότυπα της Ρωσίας του 2000.
5. Τον ρόλο του Πούτιν στην Αργεντινή, ανέλαβε ο ίδιος ο λαός που αποκήρυξε τις νουθεσίες του state department για συνέχιση της συνεργασίας με το ΔΝΤ έστω και με ειδικά προνόμια. "

Η «Επιστροφή στο Μέλλον»,

«Το τελευταίο τρένο για το σπίτι» (Last train home) και το «Τελευταίο Φορτηγό» (The Last truck : Closing of a G.M. Plant ) συναντήθηκαν μέσα στο μεγαλοβδόμαδο και προκάλεσαν αρκετές και ενδιαφέρουσες συζητήσεις στους επαρχιακούς μας κύκλους.

Η κάμερα ακολουθεί κατά βήμα μια οικογένεια Κινέζων αγροτών που εγκαταλείπουν το χωριό τους , αφήνουν τα παιδιά στην κηδεμονία της γιαγιάς και διασχίζουν την χώρα προκειμένου να μετατραπούν σε μια νύχτα σε εργάτες βιομηχανίας . Το όνειρο τους είναι να μορφώσουν τα παιδιά τους για να ζήσουν μια καλύτερη, από την δική τους, ζωή.

Την ίδια στιγμή στην άλλη ακτή του Ωκεανού κλείνει το εργοστάσιο της General Motors . Η κάμερα, ενός άλλου κινηματογραφιστή, ακολουθεί κατά πόδας μια ομάδα αμερικάνων εργατών, του εν λόγω εργοστασίου , τις πέντε τελευταίες μέρες πριν από την παραγωγή του τελευταίου φορτηγού.

Οι πρώτοι ξεριζώνονται από την αγροτική τους κοινότητα, εγκαταλείπουν και το εργοστάσιο, που έχει ξανάμεταφερθεί, και μένουν στην μέση ενός απίστευτου πλήθους να περιμένουν για μέρες «Το τελευταίο τρένο για το σπίτι» . Εκεί που πλέον δεν τους περιμένει τίποτα και κανείς.

Οι δεύτεροι , εργάτες τρίτης γενιάς , ξεριζώνονται από την δουλειά τους και την έρημη πλέον πόλη τους και ξεκινούν ένα ταξίδι προς άγνωστη κατεύθυνση.
Την τελευταία μέρα το εργοστάσιο παράγει το «Τελευταίο φορτηγό» .

Όσο προχωράει στην γραμμή συναρμολόγησης, οι εργάτες που μένουν πίσω ακολουθούν αυθόρμητα την πορεία του φορτηγού. Όσο μεγαλώνει το πλήθος που ακολουθεί τόσο μεγαλώνει και ο βουβός θρήνος. Περνάει από την αίθουσα των ρομπότ με τις αλλόκοτες μηχανικές ηλεκτροπόντες όπου ράβουν το φέρετρο . Τέλος σκέκονται ακίνητες με τους ατσάλινους βραχίονες υψωμένους σαν να αποδίδουν τιμές στον νεκρό.

Η παράξενη νεκρική πομπή συνεχίζεται και καταλήγει στην έξοδο όπου κορυφώνεται ο θρήνος.

Η ύστατη στιγμή μιας εποχής .

Εκείνο το βράδυ της μεγάλης βδομάδας στο ταβάνι του υπνοδωματίου μου αιωρούταν το δάκρυ του Αμερικάνου εργάτη και με τριγύριζαν τα μαύρα , ανήσυχα μάτια της Κινεζούλας που αναρωτιόταν «Μα γιατί γίνονται όλα αυτά».

Η «Επιστροφή στο μέλλον» ( το νέο βιβλίο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου - εκδοτικός οίκος Λιβάνη) και τα δύο βραβευμένα ντοκιμαντέρ του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης θα έπρεπε να παρουσιάζονται μαζί.

.